Lascivious stares and a dangerous rhyme [open!]

Een heldere hemel, waar zo nu een dan een wolkje voorbij de zon dreef. Lachende mensen, giechelende kinderen, tieners die rondhingen op straat. Het was een typische pre-zomerdag en Vesper kon het niet uitstaan. Het was dat ze naar de stad had gemoeten, anders liep ze hier nu niet door deze winkelstraat. Maar ze had een façade hoog te houden en dat betekende dat ze wat kleine boodschappen had gedaan en zich vervolgens in een kledingwinkel had verschanst om haar creditcard te plunderen. Shirts, broeken, truien en zelfs een enkel rokje lagen verspreid in het kleedhokje. Kritisch bekeek ze het laatste kledingstuk dat ze aanpaste, een kort jurkje. De verkoopster was er lyrisch over, waarschijnlijk ook omdat ze een goede omzet zou hebben vandaag, maar me't een dreigende blik dreef Vesper de vrouw een beetje achteruit. Het stond haar goed, zeker, maar het was niet wat ze zocht. 'Lelijk vod,' mompelde ze, terwijl ze het gordijn van het pashokje dichttrok en het jurkje uittrok om vervolgens haar eigen kleren weer aan te trekken. Vesper raapte de kledingstukken die ze wilde kopen van de grond, liep het pashokje uit en regelrecht naar de kassa om af te rekenen. Dat ze nog een groot aantal kledingstukken in het hok had laten liggen kon haar niet schelen, dat ruimde de verkoopster maar op. Nadat ze had afgerekend liep ze met een aantal gevulde tassen naar buiten, dwars tussen de mensen door. Ze was arrogant genoeg om te denken dat ze een mentaal overwicht op de meesten had, de mensen gingen wel voor haar opzij. Haar felle groene ogen keken dwars door ze heen, ze zag de helft niet eens al was Vesper er zeker van dat zij wel gezien werd. Haar rode haren, groene ogen en felle houding waren behoorlijk opvallend en ze voelde de ogen altijd in haar rug priemen. God, wat had ze een zin om een van die onnozele mensen gewoon hier te nemen, hem of haar op de grond neer te slaan en diens bloed te drinken, terwijl de anderen zich uit de voeten maakten. Maar nee, nu niet. Vandaag niet. Om haarzelf af te leidden van die bloeddorstige gedachten haalde ze ergens een ijsje, drong asociaal voor, betaalde en ging op een bankje zitten. Haar aankopen zette ze naast haar neer, zodat ze het hele bankje bezet hield. Vervolgens leunde ze nonchalant naar achteren, genieten van het koude ijs. Ironisch genoeg had ze voor de smaak 'bloedsinaasappel' gekozen, maar het kwam niet eens in de buurt van bloed. Een bittere glimlach krulde om haar lippen terwijl ze de mensen bestudeerde die door winkelstraat liepen. Enkele jongens staarden haar nog een tijdje na, terwijl ze slimme mensen onder haar felle blik onbehaaglijk wat harder begonnen te lopen. Het was niet aan haar te zien, maar hun instinct zei waarschijnlijk dat er iets niet helemaal pluis was. Oh, luisterden mensen maar eens wat vaker naar hun instinct..

[Open voor iedereen <3]

Niels liep door de winkelstraat, wat deed hij hier eigenlijk ja hij wist het wel. Maar niet zo heel erg goed, hij was opzoek op zoek naar iets naar wat wist hij nog niet hij zou het wel weten als hij het gevonden had. Heel veel meiden van school keken naar hem, waarom moest hij nou ween een van de 3 binken zijn op school? Eentje kende hij wel dat was: Zero die ander zat in het laatste jaar. Opeens kwam er een meisje op hem af, het meisje legde haar hand op de buik van Niels en maakte een rondje. Hij zag meteen dat het een tut was die alleen maar bezig was met populair zijn en zo. Niels schudde zijn hoofd en hoorde het meisje zeggen: ''Hallo schat.'' Niels keek het meisje afkeurend aan en zei brutaal: ''Laat me los! Ik hoef jou zeker niet!'' Niels duwde het meisje weg waardoor die in een plas met modder viel, een vermakelijke glimlach viel in zijn gezicht en hij liep door. Even verder midden op het pad zag hij een meisje staan, ongeveer een jaar ouder dan hem dacht hij. Niels liep er op af en knikte even daarna zei hij: ''Hallo.''

Na een tijdje mensen aan het schrikken te hebben gemaakt was Vesper's ijs uiteindelijk op en bleef ze ontspannen op het bankje zitten, haar gezicht naar de zon gericht. Het was nog vrij koud, althans, zij vond het koud, maar Vesper was dan ook opgegroeid in een streek waar de zon altijd scheen en de temperatuur vaak niet lager was dan 25 graden. En nog belangrijker, in Florence hadden ze beter ijs en betere pizza. Om maar niet te spreken van het mediterrane bloed dat zij daar rijkelijk had laten vloeien. Dat waren nog eens tijden geweest. Het was vreemd om al meer dan vierhonderd jaar gevangen te zitten in het lichaam van een zeventienjarige, zonder iemand te vertellen wie ze nu werkelijk was. Op school, tijdens de geschiedenislessen, hadden ze onder andere de Franse geschiedenis behandeld en de docent had gesproken over het koningshuis, oh, ze zou er alles voor geven om de wereld te vertellen dat één van de prinsessen van Frankrijk nog leefde. Nouja, leefde, ze was tenminste niet dood. Een ondode prinses, zonder ooit de eer te hebben gekregen die haar toekwam. Haar humeur verduisterde een beetje en haar katachtige groene ogen vernauwden zich, terwijl ze zich overeind werkte op het bankje. Ze had afleiding nodig, voordat ze fouten zou begaan waar ze later spijt van zou hebben. Even verderop was een opstootje en Vesper keek vol leedvermaak toe hoe een jongen een meisje in een modderige plas duwde. Grijnzend ondersteunde ze met een hand haar hoofd en bleef de jongen volgen met haar ogen, blijkbaar had hij haar ook gezien. Een brutale grijns kwam op haar gelaat wanneer hij haar toeknikt en een groet uitspreekt en ze trekt één van haar wenkbrauwen omhoog. "Ciao," reageert Vesper dan, kalm, terwijl ze de jongen ongenegeert bekijkt. Ze gedroeg zich als een koningin en wat haar betreft wás ze dat ook.

Vrolijke liep Nalisa door de winkel staart en ging hier en daar verschillende mode winkels in met een vrolijke grijnsje op haar gezicht keek ze rustige rond en kocht hier en daar wat t shirtjes en wat rare stropdasjes. De meeste vonden haar nogal maf en een beetje rare maar daar trok Nalisa zich niks van aan ze was wie ze was. En daar ging ze niks aan veranderen en ze vond het altijd wel grappige als mensen haar wat raar na keken omdat volgens hun een rare kleding style had. Ze vond het leuk en mooi om met een zwarte pet met een doodskop en een zwart stropdas waar ook een doodskopje op zat rond te lopen. Dat was haar ding, rustige liep Nalisa weer verder en zocht naar een winkeltje waar ze petten verkochten die bij haar nieuwe stropdassen zouden kunnen passen. Vrolijke liep ze verder waarom ze zou vrolijke was wist ze zelf ook niet. Het leek vandaag wel dat ze vrolijkere was dan normaal. Ze kocht een blikje cola en een frietje bij een frietzaakje en ging daarna op een bankje zitten en keek rustige rond op zoek naar een leuke petten zaak. Zou wou op ze minste twee leuke petjes vinden voordat ze weer naar school ging. Stiekem was ze wel benieuwd naar haar nieuwe school. Ze haalde even haar schouders op nam een slokje cola en een hap van haar friet. Ze nog nog een slok en had de laatste friet op en stond weer op en gooide het blikje en lege bakje friet in de prullenbak en ging weer verder. En liep naar narros petshop toe in haar ooghoeken, zag Nalisa een andere jongen en meisje op een bankje zitten. En liep daarna de winkel in ze zou dalijk wel een praatje maken.

(mag ik er nog bij?)

Niels schudde zijn hoofd en zei: ''Hoi, ik ben Niels en jij?'' Hij keek even naar het meisje, hij rook rook een geur die normale mensen niet meedroegen. De geur van bloed rook hij bij haar, en een geassencieerden geur dat rook hij ook. Waarschijnlijk was ze een vampier net als Niels. Niels wist veel over vampiers dat zeker. Hij keek even rond en zag in de verte een meisje lopen, geen normaal meisje dat zeker niet. ze droeg eens stropdas met een doodshoofd en een pet met een doodshoofd. Wat moest dat kind zo in de stad? Maar misschien was het ook wel een vampier, maar toch Toen het meisje best dicht bij kwam rook hij niet zo'n geassencieerden geur. Niels schudde even met zijn hoofd om de gedachte uit zijn hoofd te zetten. Vroeger was hij een van de weinige vampiers geweest. Maar de vampiers bleven nu maar toestromen en de weerwolven ook. Het was alsof er een leger werd gemaakt. Weer schudde Niels snel zijn hoofd nee tuurlijk zou er geen leger worden gemaakt voor een aanval, als vampier had hij daar vast van gehoord als de vampieren dat van plan. Waren is het niet? Niels keek weer naar het meisje en knikte eens, daarna wachtte hij op antwoord.

Met opgetrokken wenkbrauwen bleef Vesper de jongen aankijken, die zich meteen begon voor te stellen en aardig begon te doen. Yay, dacht ze, sarcastisch. Misschien lag het aan het weer dat iedereen zo blij was, hoe kwam het toch dat mensen allemaal vrolijk begonnen te doen zodra het weer een beetje zonnig was. De wind droeg de geur van de jongen met zich mee en Vesper haar neusvleugels sperden zich een beetje open. Blijkbaar hadden ze toch meer gemeen dan ze in de eerste instantie had gedacht, wie had dat verwacht. Ze stelde haar ongeïnteresseerde houding een beetje bij en toverde een lichte glimlach tevoorschijn, die haar stralend witte tanden onthulde. De jongen, Niels, keek wat om zich heen en liet zijn blik toen op een meisje een stuk verderop vallen. Viel hij op dát soort types?! Tsjonge, dat getuigde ook van totaal geen smaak. Bovendien was Vesper meteen weer beledigd dat de aandacht naar haar verdwenen was en dat de jongen ineens naar een ander meisje begon te staren. Halló, zij zat hier hoor. Blijkbaar vond hij het meisje verderop toch niet zo belangrijk want hij schudde met zijn hoofd en richtte zijn aandacht weer terug op Vesper. Mooi. Uiteindelijk besloot ze maar eens antwoord te gaan geven op zijn vraag, want blijkbaar was hij toch wel geïnteresseerd. Anders was ze ook gewoon opgestaan en weggelopen, maar dat ter zijde. "Vesper," klonk haar stem, zacht met het oude Italiaanse accent dat voor een zangerig geluid zorgde. "Aangenaam kennis te maken," voegde ze er aan toe, terwijl ze wat rechter op ging zitten en haar benen behaaglijk voor zich uit strekte. "Dus vertel eens.. Niels, wat doe je hier op zo'n lekkere zonnige dag in de stad?" Vroeg ze vervolgens, om het gesprek maar wat op gang te houden. Bovendien was het ook een regelrechte uitdaging, hij kon maar beter met een goed antwoord komen want als hij hier enkel was gekomen om wat meisjes te versieren dan had hij hier absoluut de verkeerde voor zich.

[Enenen Nalisa, tuurlijk mag je er nog bij ]