Meeting you

Kaito liep haastig door de gangen, hij had al de hele dag geprobeerd leerlingen te ontwijken en niet op te vallen. Dit was jammergenoeg niet gelukt, om één of andere reden zagen veel meiden zijn afstandige, koude uitstraling als 'cool' en vonden ze het 'schattig' dat hij af en toe toch zijn best deed om te glimlachen. Daarbij vonden de meeste jongens hem weer arrogant en uit de hoogte doen. Al die mensen met hun vooroordelen, niet dat het allemaal mensen waren maar het was makkelijker om er zo over te denken. Vandaag was een rot dag geweest, al die aandacht, vooral het moment dat de leraar hem voor de klas had geroepen om zichzelf voor te stellen.
Zo was het gesprek ongeveer verlopen: "Wil je jezelf voorstellen aan de klas?" "Mijn naam is Kaito." iedereen wachtte nieuwsgierig af naar meer informatie, terwijl Kaito niet eens door had dat hij meer moest zeggen, tot hij natuurlijk wat gemompel uit de klas hoorde komen en merkte dat het wel erg stil was. "Ik ben 17 jaar oud." een neiuwe stilte en er gingen langzaam vingers omhoog "Heb je ene hobby?" "Niet echt..." "Heb je een vriendin." "Nee." "Ben je op zoek naar iemand?" "Nee." je kent ze, de standaard vragen, waarbij bij hem alle antwoorden bijna 'nee' waren, wat niet zo'n goede eerste indruk gaf.
Als hij er over trugdacht moest hij aleer zuchtten en hij liep gewoon door, hij had metopzet in het lokaal gewacht tot iedereen weg was, dan hoefde hij niet door een volle gang te lopen en hoefde hij niet uit te kijken waar hij liep. Dat dacht hij tenminste, tot hij hard tegen iemand aanknalde, zelf bleef hij staan, maar diegene viel om en Kaito keek de jongen eerst eventjes strak aan tot hij in beweging kwam. Hij stak zijn hand naar de jongen uit en glimlachte "Sorry, ik zag je niet." verontshuldigde Kaito zich "Gaat alles goed met je?"

[Alleen ik en Drew]

Drew was hier voor het eerst op deze school. Zijn oom had hem hier heen gestuurd, en hij wist ook waarom. Zijn oom was aan het einde van zijn dagen, hij wou niet dat Drew mee maakte dat nog iemand van zijn familie stierf. Ja, de jongen had al veel familie leden zien sterven, hee veel. Zijn ooms, tantes, ouders en ook grootouders. Allemaal vermoord door van die smerige bloedzuigers die hij liever meteen vermoorde. Maar ja, het zij zo. Het kon Drew niet schelen, hij had een haat gehad tegenover vampieren zelfs voor kort tegen over zijn eigen ras, de haat tegenover de weerwolven was sterk geminderd en daar was hij blij om. De jongen was een volbloed weerwolf, er leefde nog maar enkele familie leden van hem, waaronder zijn oom die ammer. stervende was, een broer en een zus die waren gevlucht op tijd en dan hij. Voor de rest was zijn lijn uitgestorven en dat was jammer, maar de harde waarheid. De jongen die tamelijk breed toonde wandelde door de gangen, hij hoorde de mensen zijn naam al fluisteren, meer uit afgunst dan uit nieuwschierigheid, maar ook uit angst. Dat was voor hem even puur vermaak. Drew was geen sociaal persoon, nooit geweest altijd leefde hij opzich, ook in zijn oude school waar er strikt weerwolven waren. Hier zat alles, weerwolven, vampieren en mensen. Dan verschoot men er van dat er zo nu en dan eens een dode viel. Even haalde hij zijn neus op, zoals enkel wolven dat konden doen, toen hij een groepje jongens nogal vrij duister gekleed naar hem zag kijken. Vampiergedrochten. Droogjes zette hij een glimlach op naar hun, maar toen werd hij omver gelopen door een persoon, doordat hij het niet verwacht had werd hij ook op de grond geslagen. Even wreef hij over zijn elleboog waarna hij opkeek en de jongen aankeek, aan zijn geur te zien was het een weerwolf. Een eerlijke glimlach verscheen op zijn gezicht en toen hij de hand zag greep hij deze ook vast en trok zich omhoog. 'Maakt niet uit, en het gaat wel hoor.' Sprak hij met een grijnsje tegen hem.

Toen de jongen naar hem glimlachte, glimlachte Kaito voor de eerste keer sinds dagen terug, zijn lach was breed en warm, heel anders dan de glimlach die hij opzette om de mensen om zich heen te vriend te houden. Hij wist niet waarom deze jongen hem zo open liet zijn, misshcien omdat de jongen dat zelf ook leek te zijn en omdat ze van dezelfde soort waren..? "O, mooizo." zei hij wat onhandig terug toen ze jongen had gezegd dat het wel goed met hem ging. Toen er een korte stilte viel krabte hij even aan zijn oor, nouja, het zou voor anderen lijken of hij gewoon in zijn haar krabte omdat alleen hij ze kon voelen zitten en ze alleen zichtbaar waren als hij transformeerde of in spiegels. "Ik ben Kaito." stelde hij zich toch maar voor om een gesprek te beginnen en hij stak even beleefd zijn hand naar de jongen uit. Het maakt ehem niet uti dat een paar mensen om ze heen hen aanstaarden, was neit zo vreemd, want ze leken beide nieuw te zijn.

[ Sorry voor de korte post, hoop dat je er iets mee kan. D= ]

Hij keek de jongen haar en glimlachte eventjes. De jongen stelde zich voor als Kaito, een naam die hij zou gaan onthouden voor in de toekomst. Met een grijnsje nam hij zijn hand even vast en schudde die kort. 'Ik ben Drew.' Sprak hij vrolijk tegen de jongen waarna hij de hand weer los liet en kort omzich heen keek naar de mensen die hem aanstaarden. Hm, blijkbaar was dat normaal hier? Typisch school kinderen zeker, hoewel ze hun bek toch niet moesten open trekken tegen hem want dan deed hij net hetzelfde bij hen, en dan gebeurde er ook waarschijnlijk wat anders. Nee, kwaad moest je hem nietgaan krijgen, helemaal niet. Kort schoten zijn ogen naar enkele personen die hen scheef zaten te bekijken, kort balde hij zijn vuisten, maar liet deze meteen weer ontspannen. 'Hm, heb je zin om naar buiten te gaan ofzo, ik denk dat ik niet langer met dat gestaar kan blijven staan zonder uit te vliegen of wat dan ook.' Drew wreef even over zijn pols wetend wat daar op stond, wetend wat die bepaalde tatoeage betekende, een verwijzing naar zijn rang in het roedel waar hij vroeger in had geleefd, een verwijzing naar zijn familie, naar zijn afkomst. Neen, niet veel weerwolven hadden dat bepaalde teken meer, alleen hij en zijn familie maar meer ook niet. Een jongen, die duidelijk jonger was dan hen twee, die ene slank bleek uiterlijk had, knalde plots hard tegen zijn schouder aan zonder ook maar iets te zeggen. Kort trok hij zijn lip op en liet een grom horen naar de vampier die zojuist tegen hem was aangeknald. 'Kan je niet uitkijken?' Sprak hij op een geïrriteerde toon tegen de jongen waarna hij even inademde en zijn aandacht weer op Kaito vestigde.

"Drew." herhaalda Kaito even aandachtig, alsof hij op die manier de naam in zijn geheugen prentte en hij glimlachte daarna weer eventjes, zijn blik trok naar de vampier die tegen Drew op botste en gewoon verder liep en Kaito keek het mens geïrriteerd naar. Als hij nu toch iets kon doen... Onbewust gromde hij, waarop de vmapier zich omdraaide, even leek alles om hen heen te verdwijnen, dat was omdat dit niet in het echt gebeurde maar in zijn hoofd. Die rot vampier was in zijn hoofd gekropen! 'Je kan maar beter je mond tegne mij houden, hond.' de stem galmde door zijn hoofd en was zo luid dat het pijn deed. Waarschijnlijk wist niemand wat er aan de hand was, waarom Kaito even emt een pijnlijk gezicht naar zijn hoofd greep, terwijl de vampier waar hij boos op was geworden allang uit het zicht verdwenen was. "Verdomme..." mompelde hij wat afwezig, waarna hij onbewust Drew's arm vast had gegrepen, misschien iets te ruw en met grote passen naar buiten was gelopen. Daar nam hij pas weer opgelucht adem en keek hij Drew aan, zijn ogen gingen naar de jongens arm, die licht rood was op de plek waar KAito hem vast had gepakt "Sorry daarvoor..." mompelde hij wat onzeker en wreef onhandig over zijn achterhoofd "Stinkende vampiers ook altijd." hij zei het pas toen hij zeker wist dat niemand het zou horen en grinnikte achtjes. Zijn ogen zakten nu even naar de jongens pols "Ah..." stootte hij wat verbaast uit "Van welke roedel ben jij?" hij was alsnog gewend om 'roedel' te zeggen inplaats van familie.

Drew keek even naar Kaito toen die naar zijn hoofd greep, kort keek hij naar de vampier die uit het zicht verdwenen was, Bezorgd ging zijn blik naar de jongen die naast hem stond, veel kon hij niet doen buiten afwachten wat er zou gebeuren. Maar als het moest ging hij achter die verwende bloedzuiger aan. Zijn arm werd vast genomen, voor hem was het maar een lichtegreep waar hij zo uit kon ontsnappen maar hij liet zich maar mee trekken door Kaito tot ze buiten waren en hij werd losgelaten. Toen hij zich verontschuldigde grijnsde hij eventjes. 'Geen stress, ik voelde het toch amper.' Over zijn opmerking over de vampier knikte hij maar verder zij hij er niets over, het deed er niet toe of anderen wisten hoe hij dacht over die soort. Toen hij echter de vraag stelde over bij welke roedel hij zat staarde hij even naar de grond. 'Bij de Yagami, maar daar zijn er nog maar enkele van in leven.' Veel meer lostte hij niet over tja zijn 'roedel' merendeels omdat hij de jongen naast zich nog niet echt kende. Vertrouwen zat wel goed, maar hij was voorzichtig met wat hij hier zei. Gewoon voor zijn eigen goed. 'En jij dan?' Vroeg hij met een glimlachje aan de jongen waarna hij rustig naar een bankje dat vlakbij stond ging en daarop ging hij zitten waarna hij even naar zijn pols keek en zuchtte. Het deed pijn terug te denken aan zijn roedel, aan hoe hij iedereen had zien sterven aan hoe hij toen niets mocht doen van zijn oom die hem ergens had verstopt. In zijn roedel ging er een bepaalde legende rond, dt de vijfde zoon van de alfa weer vrede zou brengen tussen vampieren en weerwolven, dat er geen oorlogen meer heerste tussen hun roedel en ander vampier clans, die vijfde zoon was hij, die zoon die hun roedel weer helemaal leven in zou blazen. Maar nu op dit moment zag hij daar heel flink tegenop. Hij vermoorde het liefst elke vampieren clan tot hij uiteindelijk bij de moordenaar van zijn familie aankwam, die zou hij aan stukken scheuren als hij hem ooit vond. Drew schudde zijn hoofd en keek weer naar Kaito met een kleine glimlach, iets aan die jongen sprak hem meer aan dan bij enig andere weerwolven jongen. En ergens was hij daar wel blij mee, dat dit zijn misschien zijn eerste echte vriend kon zijn die niet bij de roedel behoorde.

Yagami... Daar had hij wel eens iets over gehoort, toch? Of was dat een andere roedel geweest? Hij wist het niet echt meer, over soortgenoten praten was bij zijn meester een grote taboe geweest, dus ze hadden het er bijna nooit over gehad en zijn herinneringen waren altijd al wazig geweest. 'En jij dan?' opnieuw dacht Kaito hard na, nee, ze hadden het hem nooit verteld "Geen idee..." antwoorde hij eerlijk "Er is mij nooit zo veel over mijns oort verteld, behalve dat we 'honden' zijn." daarna keek hij even naar de lucht. "Ik werd gehouden met een vampier als meester." gaf hij eerlijk toe, de meeste weerwolven zouden nu smerig naar hem kijken, omdat ze wisten dat hij één vna de oudste bloedlijnen van weerwolven was. De weerwolven die ngo weerloos waren tegen vampiers en alles moesten zeggen wat ze zeiden. Kaito schudde even verwoed zijn hoofd en glimlachte toen weer even naar Drew. "Maar, hé, ik zit nu hier en leid een normaal leven." behalve dan dat hij nog geen huis had, steeds aangestaard werd en eigenlijk liever afstand hielt van de vampiers, was zijn leven erg normaal. Hij hielt zijn hoofd even scheef en keek Drew even wat onderzoekend aan, wat waarschijnlijk voor hem ngoal ongemakkelijk zou voelen, maar zelf had hij dat niet echt door. Hij draaide zijn hoofd weer gewoon recht en keek even voor zich uit, met zijn benen zwaaid ehij even heen en weer. Je zou het niet verwachten omda thij altidj zo stil was, maar eignelijk kon hij niet echt goed stil zitten en moest alitjd wel iets bewegen. "Ah, weetje, we kunnen daar wle een keer heen gaan." hij wees richting het bos en hielt zijn hoofd opnieuw even scheef, alsof hij hoopt ezo beter he tbos in t ekunnen kijken, he tleek hem daar erg mooi in de nacht, maar hij had geen zin om er alleen rond te dwalen met al die vampiers ind e buurt. Wacht, waarom vertrouwde hij deze jognen eigenlijk zo snel?! Hij keek even verbaasd, voelde even zo onopvallend mogenlijk aan zijn pols of hij ngo wel gezond was en deed meteen zijn hoofd weer recht.

Drew keek lichtjes verbaasd op toen hij zei dat hij niet wist tot welke roedel hij behoorde? Hoe kon je dat nu niet weten? Je roedel was je huis, je thuis en des te meer je familie. Hoe kon je dan niet weten tot wie je behoorde? In zijn blik was verwarring ontstaan, het was raar om zoiets te horen, heel raar. Toen hij sprak over honden werd hij al helemaal verward, een woord dat alleen werd uitgesproken door die bloeddorstige wezens of door de mens. Kort slikte hij, zijn volgende woorden lieten hem helemaal schrikken. Door een vampier? Dat betekende dus dat? Kort schudde hij zijn hoofd. Ooit werd zijn roedel ook nog door vampiers onderdrukt, maar zijn overg'ootvader had daar een einde aangemaakt en had die vampier vermoord en zo waren ze vrij. Kort knikte hij. Nu snapte hij wel waarom Kaito niet wist wie zijn roedel was. 'En dat is het belangrijkste, dat je hier nu zit. En ik weet dat het ongewoon is om te zeggen, maar als je geen idee hebt van wie je roedel is. Voeg je er dan bij eentje, ik heb het echte alfaschap geërfd toen een deel van mijn roedel werd vermoord door een vampierenclan, ik zou je zo een familie kunnen aanbieden, al zeg ik je die is niet zo groot meer als vroeger.' Sprak hij zachtjes. Hoewel hij nog geen echt huis had gevonden maakte het hem niets uit, Kaito was misschien geen bloedverwant maar hij was een soortgenoot zonder echte 'roedel' en die moest je toch helpen? En hij als alfa zou die ook gaan helpen, als de jongen het toe liet. En hij wist dat zijn oom snel een huis zou regelen voor hem, dat was zeker al was het maar een kleine flat in de stad dan had hij iets waar hij heen kon. Kaito wees naar het bos, en op zijn woorden knikte hij even. 'Ik zou niets liever willen eigenlijk.' Sprak hij droogjes, het bos was altijd al zijn thuis geweest en dat zou nooit veranderen daar was hij wel zeker van. Zijn roedel had altijd in dichte wouden geleefd, hij was er opgegroeid en daarom zocht hij overal waar hij was ook het bos op. Het was iets eigen aan hem. 'Ik weet dat ik geen echte familie ben van je, maar ik kan je wel een plaats aanbieden waar je je thuisvoelt.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en streek kort over zijn nek die voelde vrij stijfjes aan, en hij wist geen eens hoe het kwam. Waarschijnlijk door een bepaalde beweging die hij had gemaakt of wat dan ook, veel maakte het nu niet echt uit.

"Zelf bij een roedel gaan, hé?" herhaalde hij wat bedenkelijk "Klink verleidelijk, maar nee." het klonk misschien wat bot "Dat zou veel te gevaarlijk zijn, voor mij, maar ook voor de roedel zelf." hij keek even voor zich uit, ja, zijn meester was niet zo vergevensgezind, daarbij waren zijn oom en een paar neefjes nog bij die man. Natuurlijk zijn vader ook, maar die was al zo lang door de vampier gehersenspoeld dat het niet meer dezelfde man was. Z'n vader kon net zo goed dood gaan, z'n ziel was toch al weg... Zijn gedachten kwamen wee rin het 'nu' toen Drew had geantwoord op zijn vraag, hij glimlachte even breed. Dit was de eerste persoon die hij tegenkwam die hij als een 'vriend' zou kunnen zien, al begreep hij nogsteeds niet waarom hij de jongen zo snel vertrouwde. Misschien omdat Drew zelf ook zo eerlijk was en hij had Kaito zelfs nog gevraagd voor zijn roedel..? Hij keek Drew bij zijn laatste woorden wat vaagjes aan, een plek bieden waar hij zich thusi voelde? Hij vroeg zich af hoe dat zou voelen, sinds hij nooit echt een thusi had gehad. Want een hok ergens in een kelder, waar je alleen uit mocht als ze je nodig hadden was nou niet echt een huis. Hij draaide zijn hoofd weer normaal, damn, hij moest echt ophouden met die tick van hem. "Dankje..." meer wist hij niet echt te zeggen.

'Een roedel wolven kan zich meestal wel verweren tegenover enig ander wezen, maakt niet uit hoe groot de roedel is of hoe klein. Het gaat echter om het samenwerkenvan die wolven, weet dat, je bent altijd welkom bij mij in de roedel.' Hij glimlachte even naar de jongen, ja, hij was zeker. Kaito was een vriend. Een soortgenoot, dat was voor hem dan al meer dan een vriend. Drew staarde een eindje voor zich uit en zuchtte even. Zijn familie, ergens miste hij zijn moeder wel, maar hij wist toch dat ze niet meer terug kwam, die vampier had hem alles ontnomen wat hem lief was, en nu lag zijn oom ook op sterven en hij wist dat het ook door die vampier kwam, hij wist dat die man maar een doel had het leven van de overlevende kapot te maken. Kort rilde hij, nee hij moest er niet aan denken. Dat zou alles nog erger gaan maken, die vampier had zijn bloed eens geproefd, hij had een litteken op zijn schouder van het wezen, maar dat had verstopte hij wel altijd met zijn grijze vest. Toen er een bedankje klonk van Kaito keek hij weer op en liet een zwakke glimlach zien. 'Ik weet niet wat het met jou is, maar je bent een vriend geworden op zo'n kleine tijd. Maar ik ben er blij om.' Een eerste vriend in zoveel jaren tijd, even wreef hij door zijn haren en glimlachte vervolgens iets breder naar de jongen. Het was raar dat ze elkaar zo vertrouwde, maar het was zeker niet onprettig. Nee, nu had hij tenminste een vriend waar hij op kon terugkomen als het nodig was.
[Flut]

Kaito keek Drew nog even aan en glimlachte terug toen deze hem een zwakke glimlach liet zien. "Ja, ik ben er ook blij mee." zei hij, wat opgelucht, omdat hij eigenlijk bang was geweest dat de jongen het vreemd had gevonden dat hij hem zo snel vertrouwde. Hij keek weer naar he tbos, instinctief wou hij er nu al heen gaan, maar hij hielt zich in en bleef zitten. Hij was vergeten of ze nu op dit mometn eignelijk pauze hadden of uit waren, het kon hem eigenlijk ook niet schelen. Dan maar een keertje niet aanwezig zijn op school, hem boeide het niet. Zijn ogen bleven nog even op het bos gericht, eignelijk was hij nog nooit alleen in een bos geweest, wat ook één van de redenen was dat hij er het liefst niet alleen heen ging. Net als naar de stad, daar wou hij eigenlijk ook nooit alleen heen, als hij alleen naar de supermarkt ging kon hij al om de kleinste dingetjes flippen. Hij schudde even met zijn hoofd, soms was hij nog net een klein kind, hij richtte zijn aandacht weer op Drew. Maar daarna gingen zijn ogen evne naar de lucht, waar een vogel stond "344..." telde hij even hardop, hij had besloten om in zijn hoofd het aantal vogels die hij mooi vond op te tellen, omdat hij normaal nooit d ekans had gehad veel vogels te zijn, vond hij bijna alle vogels mooi. Zijn ogne gignen snel weer naar Drew, hij wou nei tongeïnteresseerd lijken, hij was gewoon niet zo goed met gesprekken "Dus... Heb je hobby's?" vroeg hij was dommig.

[Flutterder]

Drew glimlachte even op de reactie van Kaito. Mooi, dus nu was hij er helemaal zeker van. Kaito was een echte vriend van hem, en meer had hij niet nodig op dit moment. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en keek weer naar het bos. De geur van de bloesems die opensprongen deden hem glimlachten, lente, het was niet zijn favoriete seizoen, maar zeker ook niet het gene wat hij haatte. In de lente, kwamen vroeger de prooien van de roedel weer tot leven na de winter, -niet dat hij fan was van jagen maar als je niet dichtbij een stad woonde moest het wel-, een seizoen om naar uit te kijken dat was het. Een vraag klonk, een vraag waar hij maar heel weinig antwoorden op kon geven. 'Mijn hobby's bestonden vroeger uit bezig zijn met muziek, en vooral speelde ik veel met mijn broertjes en zusjes tot dat ze nou je vermoord werden, sindsdien zorgde ik voor mijn oom, leerde ik tekenen, richtte ik me op gitaar spelen, maar het meest van al rende ik door de bossen heen samen met mijn labrador.' Ja, dat was zo'n beetje wat hij zag als hobby's. 'En de jouwe dan?' Hij wist niet of de vraag overbodig was voor de jongen of niet, maar hij was beleefd en vroeg het terug zoals het hoorde in de wetten van het omgaan met elkaar. Een fikse pijn schoot door zijn schouder, een pijn die bleef hangen, dezelfde pijn als toen hij die beet kreeg. Meteen greep hij naar zijn schouder, vrij nonchalants om niets te laten merken aan Kaito. Hij wist wat dit betekende, er was weer een Yagami wolf minder. Niet zijn oom, dat was zeker, maar het lag veel dichter bij, een broer of een zus die nog in leven was. Kort beet hij op zijn tanden en liet een zachte jank horen. Hij wist niet of het hoorbaar was, maar hij was ook even niet hier voor zijn ogen zag hij de beelden van een grijze wolf die werd neergehaald door de vampier en in stukken gereten. De beelden vervaagde en liete een treurige blik in de grijze ogen van de jongen achter. Waarna hij opstond. 'Kom je mee naar het bos?' In zijn stem zat een trieste toon, al wou hij die verdoezelen, hij zette een kleine glimlach op en rustig wachtte hij af.

"Mijn hobby is..." daarna moest hij even nadenken, hij kon nu domweg 'rennen' gaan zeggen of nog even greaven in zijn geheugen of hij nog iets interesants kon vinden "Ik zong vroeger." realiseerde hij zich opeens, het klonk waarschijnlijk grappig omdat hij er zelf zo verbaasd over was "En rennen, ik hou van rennen." hij keek eerst met een wat afwachtende glimlach naar Drew, maar dat ging al snel over in een bezorgde, vragende blik toen de jongen zijn hand op zijn schouder legde en uiteindelijk een korte jank liet horen. "Drew, gaat het wel?" zijn stem klonk erg bezorgd, ook omdat je niet kon zien wat er aan de hand was en hij toch wel door had dat iets zijn vriend pijn deed. Maar Drew stond op en toen deze vroeg om mee naar het bos te gaan en een klein glimlachje opzette stond Kaito ook op. "Oké." zei hij eerst wat twijfelend, omdat hij heus wel door had dat Drew eigenlijk niet vrolijk was, maar er over beginnen was ook geen goed idee, daarom besloot hij maar gewoon vrolijk terug te doen zodat Drew er iniederigeval minder over na hoefde te denken. "Op naar het bos." zei hij grijnzend, hij sloot zijn hand even om Drews bovenarm en begon te rennen, natuurlijk liet hij na een paar secondes al los, zodat ze beide makkelijker vaart konden maken.