Your Fate
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ZoekenZoeken  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Cross' Mansion

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedi apr 19, 2011 1:36 am

Haar lichaam voelde een beetje verlamd aan, het was onwerkelijk. Een beetje veel informatie in een keer, en dat omdat ze weer vandaag naar de dierentuin was gegaan. Het leek alsof al die jaren elke dag naar de dierentuin gaan voorbereiding was op haar ontmoeting met Zero. De tranen die over haar wangen stroomde werden voorzichtig weg geveegd door Zero's linkerhand. Hij zorgde voor haar, hij had ook geen familie meer, ze waren hun ouders kwijt geraakt. Door die ene winteravond, dat de sneeuw die uit de lucht viel rood kleurde. De vervloekte nacht dat twee van de zuivere families bijna uitgeroeid waren. Op twee nakomelingen na. Zero hield haar weer dichter tegen zich aan, dat vond ze fijn. Het was bevestiging dat hij echt bestond en niet een of andere rare droom was. Dat dit verzonnen was om haar dromen een keer anders te laten worden. 'Mijn ouders..' en verder kwam hij niet, ze kreeg zo'n gevoel dat hij weer terug ging in de tijd weer alles. Aan zijn ademhaling was te horen dat het niet veel goeds was. Maar dat kon ook niet anders, de uitkomst was al bekend. Maar toch voelde Yuuki zich mede verantwoordelijk voor het nare gevoel dat Zero nu overspoelde. Hij had het altijd al geweten, en zij moest het allemaal herhalen. Ze moest haar geheugen terug krijgen. Hoe kwam het eigenlijk dat ze het al die jaren nooit had geweten? Vaag op de achtergrond hoorde Yuuki de park leiders omroepen dat het park bijna zou sluiten. Maar Zero stond nog steeds stil dus kwam ze niet in beweging.

De koude winteravond weer, de sneeuw die neer dwarrelde was niet meer wit zoals het hoorde. Maar was bloedrood, Zero vermoorden de man die op haar af was gekomen. De level E vampier, Yuuki keek met grote ogen naar Zero zijn pak zat onder het bloed en ook zijn handen. Maar hij leefde nog! Hij leefde nog, ze kreeg geen woord uit haar keel op dat moment. Zelfs op zijn gezicht zat bloed, zijn ogen hadden een beetje rood achtige gloed gekregen. Yuuki keek hem alleen maar aan en zei sinds dat moment bijna niks meer. Net als hij nu haar had beschermt had hij het toen ook gedaan. Zijn armen waren een baken, een teken van veiligheid. Hij zei zacht haar naam en niets meer. Ze hadden even daar gezeten, beide versuft door wat er in minder dan twee uur tijd gebeurd moest zijn. Daarna waren ze beschutting gaan zoeken tussen de bomen, weg van haar huis en van de dode vampier. Ze hadden onder een boom gezeten maar hadden niet geslapen. Het bloed dat op hun gezichten zat en op hun handen begon op te drogen. Yuuki stak haar handen in de sneeuw en voelde hoe het bloed van haar handen af ging. Ze keek naar Zero, hij had haar gered. 'Dankje Zero.' fluisterde ze. En zachtjes aaide ze zijn wang en keek hem recht aan. Ze hield daarna zijn hand beet. Ze was vastberaden om niet los te laten. Opeens hoorde ze het ruisen van de wind langs een jas. Yuuki keek op en zag een man, ze kende hem. Al was het niet bepaald van harte, het was het hoofd van de vampierraad. Hij was meerdere malen bij haar ouders op bezoek geweest, hij keek haar even met medelijden aan. En daarna met een serieus gezicht, hij pakte haar losse hand stevig beet en trok haar omhoog. Een andere man pakte Zero beet, en Yuuki werd weg getrokken bij Zero. 'Zero, Zero, ZERO!' gilde Yuuki. Angst was in haar stem te horen, en maaide met haar armen naar Zero maar het hoofd van de raad was sterk. Hij was al eeuwen oud, Hij hield haar zo beet dat toen ze naar hem trapte ze niet kon raken. 'Laat me los ik moet naar Zero.' gilde ze terwijl Zero uit het zicht verdween. Het hoofd nam haar mee naar het huis waar hij woonde. Een werkster nam Yuuki van hem over, ze was lief maar streng. Ze nam Yuuki weer mee naar een badkamer, en begon haar gezicht en handen te boenen en had haar bloederige kleding weg gehaald en had haar kleding gegeven. Yuuki werd naar de vrouw gebracht die het hoofd van de raad had laten komen. Het was een vriendelijke vrouw. 'Geen zorgen liefje. Je zult alles vergeten wat er gebeurd is. De nare herinnering zal voorgoed weg gaan.' Het hoofd van de raad had haar later ook het schooluniform gegeven, ze was er een jaar heen geweest. Maar daarna was ze niet meer gegaan.

Zero trok haar omhoog en keek haar aan, haar blik was een beetje leeg, ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Maar Zero nam de leiding en zei ”Laten we gaan Yuuki” even keek ze om zich heen en zag dat het al donkerder begon te worden. Ze liep met Zero mee hij had een rustig tempo maar liet haar niet los. Yuuki wist niet hoe stabiel ze nu was dus eigenlijk was dat wel fijn. Al wist hij waarschijnlijk niet waar ze nu woonde. 'Ik woon in een van onze zomerhuizen, je bent er wel eens geweest. Ik zal je het pad wel laten zien.' zei ze zacht. Het bos was niet ver van de dierentuin, en de bomengrens was na een paar minuten al te zien Yuuki deed Zero zijn arm van haar af en pakte in plaats daarvan zijn hand stevig vast. Even moest ze terug denken aan hun eerste ontmoeting. Een kleine glimlach speelde even rond haar lippen, en ze begon te lopen. Tussen de bomen door, het leek alsof ze gewoon ergens rond liepen, maar het huis was alleen maar te vinden als je wist waar je heen ging. Een vreemdeling kon dit huis nooit zomaar vinden. De zon was steeds verder naar de aarde gegaan en was uit het zicht verdwenen. Nog de laatste paar zonnestralen kleurde de lucht nog net oranje. Maar toen Yuuki bij de grens van het grasveld van het huis aan kwam was de lucht blauw. Ze keek Zero aan 'laten we naar binnen gaan.' zei ze en draaide zich toen om. Ze hield hem nog steeds beet en deed de voordeur open, ze hoefde de deuren niet op slot te doen. Aangezien mensen hier nooit kwamen, toen Zero en zij binnen stonden deed ze de deur weer dicht. De kroonluchters hadden nieuwe kaarsen en ze begonnen gelijk te branden. Hoe dat kon wist Yuuki nog steeds niet, maar erg moeilijk deed ze er niet over. Overal in huis begonnen de lichten te branden, haar ouders hadden vast iets uit gevonden. Ze voelde de wolvenpup in haar rugzak bewegen en liet Zero zijn hand voorzichtig los. Ze liep naar een kamer die op de hal uitkwam. Het was een soort serre met een glazen uitbouw die uitkwam op de tuin. Yuuki haalde de rugzak van haar rug en deed hem verder open en pakten voorzichtig de sneeuwwitte pup eruit. Hij keek haar met zijn grijze ogen aan en likte haar vingers. Yuuki glimlachten naar hem en zetten hem op een groot kussen bij de open haard. Ze stak het vuur aan en de pup nestelde zich op het kussen en begon te slapen. Ze haalde uit de keuken kleine stukken vlees en zetten een bak met water bij de pup. Zo die kon de nacht wel door komen, daarna liep we naar de deurpost van de serre en keek naar Zero. 'Herken je het nog?' vroeg ze zacht.
Zou hij een thuis hebben, of zou zijn thuis hem zijn afgenomen? De raad wist niet dat Yuuki hier was gaan wonen. Omdat maar een enkeling af wist van dit huis.
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedi apr 19, 2011 2:35 am

Gewillig stond ze op. Hij hield haar vast. Niet wetend of ze wel of niet zou blijven staan. Was het misschien niet wat te veel voor haar geweest? Een tikkeltje bezorgdheid was in zijn violetkleurige ogen te lezen. Yuuki mocht niets overkomen. Dat was het belangrijkste. Nog belangrijker dan zijn eigen leven. Toen ze zei dat ze in één van hun zomerhuizen woonde keek hij haar verrast aan. Leefde ze daar alleen? Nou ja, altijd beter dan hoe hij leefde. Even trok hij een moeilijk gezicht toen hij aan zijn pleegouders terug dacht. En hij herinnerde zich hoe hij vanmorgen weg was gegaan. Het kwam steeds vaker voor dat hij ruzie had met zijn ouders. Waarschijnlijk zou het niet lang duren voordat hij ook hier overgeplaatst zou worden naar een ander gezin. Maar het duurde niet lang en hij was volgens de mensenjaren achttien. Dan mocht hij op zichzelf. Maar waarom deed hij dat niet eerder? Wat kon die verdomde raad hem ook schelen!

Zero rekte zich eens goed uit, woelde met zijn handen door zijn warrige zilverwitte lokken en keek toen op de klok boven de eettafel. Hij was net pas thuis, want ´s nachts was nou niet bepaald de tijd om te slapen. Nee integendeel. ´s Nachts was Zero altijd buiten te vinden. Zijn pleegmoeder keek hem raar aan dat hij nog niet naar school was en schudde toen eens hoofdschuddend haar hoofd. Even als zijn pleegvader die ook nog niet naar zijn werk was. Beiden liepen naar de kamer hiernaast. In de veronderstelling dat Zero hen niet zou kunnen horen. Tja, ze wisten natuurlijk niet wát hij was. En aangezien hij anders was dan hen, en hij een veel beter gehoor had dan die in ontwikkeling ver achterblijvende mensen kon hij hun gesprek luid en duidelijk volgen. Zijn pleegmoeder maakte zich overduidelijk zorgen over hem. Volgens haar at hij te weinig, was ´s avonds nooit thuis en ging bijna nooit naar school. En ze wist gewoon niet wat ze er aan kon doen. Rekende het zichzelf allemaal aan. Zuchtend liet hij zijn hoofd op zijn handen steunen. Wat waren mensen toch naïef. Waarop zijn pleegvader haar geruststellend toe sprak dat het allemaal niet door haar kwam maar door het verleden dat Zero achtervolgde. Oké dat was misschien maar half waar. Hij zat in ieder geval in de goede richting. Maar hun wisten het echte verhaal helemaal niet. Het enigste wat ze van hem wisten was zijn naam en dat zijn ouders dood waren. Omgekomen bij een verkeersongeval. Yeah right.. Zero rolde met zijn ogen. Het hoofd van het kindertehuis was een vampier geweest en die had Zero met goede bedoelingen opgevangen. Wilde hem een zo normaal mogelijk leven geven. En had hem die leugens ingefluisterd over de dood van zijn ouders. Maar hij geloofde het niet. Heeft het nooit geloofd tot hij er op die ene dag achter kwam. Wat was hij toen hels geweest. Alles had hij aan gort geslagen en allerlei dingen had hij met zijn superpowers verwoest. Nu ook weer balde hij zijn hand tot een vuist. Het leek nog allemaal zo kort geleden. Maar in werkelijkheid ging het over tientallen jaren. Het was bijna niet voor te stellen dat de zeventien ogende jongen in werkelijkheid al meer dan tweehonderd jaar oud was. Wat opzicht nog best jong was maar goed. Hij hoorde de deur weer opengaan en zijn pleegmoeder met een betraand gezicht naar binnen komen. Koeltjes keek hij op haar neer. Hij had bij haar echt geen kwaad in de zin maar hij zou haar, even als zijn pleegvader nooit echt lief kunnen hebben. Hoe goed ze ook voor hem zorgden en hoe goed ze ook hun best deden. Zijn vader kwam binnen en liep naar hem toe tot hij achter hem stond. Legde zijn hand op de schouder van Zero, waardoor hij verstijfde en met een harde blik de beste man aan keek. “Zero.. Je moeder en ik willen graag met je praten..”. Zijn blik stond droevig, hoopvol. Maar Zero kon die blik niet beantwoorden. Hij stond op en schudde de hand van zijn schouder. ”Je bent mijn vader niet. En dat zul je ook nooit zijn.” zei hij kortaf. Hij draaide zich om, pakte zijn rugzak en vertrok. Met tegenzin ging hij naar school. Zolang hij maar weg was van hen daar zo. Hij hoorde zijn vader zijn stem verheffen. Hem verplichten terug te komen. Maar Zero stak zijn handen diep in de zakken van zijn broek en liep verder. Zonder ook maar op of om te kijken. Zo wandelde hij richting het schoolgebouw. Het was een zonnige dag. Hij haatte zonnige dagen.

De relatie tussen zijn pleegouders en Zero was niet bepaald ‘goed’ te noemen. Hij was moeilijk, tegendraads, eigenwijs en ijskoud tegenover hen. Hoe goed ze het ook met hem voor hadden Zero zou hen nooit lief kunnen hebben. Eigenlijk had hij nooit echt iemand lief gehad. De enigste om wie hij gaf waren dood of hij had ze dood geacht. Zoals Yuuki.. Ze hield zijn hand vast terwijl ze de dierentuin verlieten en een stukje door het bos wandelden. Zou zijn dan de reden zijn geweest dat hij naar dit stadje getrokken was? Want nu hij door dit deel van het bos wandelde herkende hij het weer uit zijn jeugd. Toen hij hier met zijn ouders en de familie Cross was geweest. Dat was ook in de zomer geweest. Zero voelde weer de warme zonnestralen op zijn bleke huid. Hij hield er niet van. Had een hekel gekregen aan de zon. Zoals hij aan bijna alles een hekel had gekregen. Behalve aan één persoon in het bijzonder, Yuuki. Zero zou haar blind volgen en legde zijn vertrouwen in haar handen. Zijn hand omklemde de hare en zo liepen ze tussen de bomen door terwijl het donkerder werd en zijn dorst groeide. Eenmaal aangekomen liet ze zijn hand los en opende de deur waarna ze binnen stapte. Herinneringen aan die zomer kwamen weer boven en hij grijnsde eens. Heel even maar. Maar het was een klein grijnsje geweest. Eentje die niet tot nooit op zijn gezicht te zien was. Alleen, zijn keel.. Hij had zo’n dorst. Het flitste hem even voor zijn ogen. Hij kreeg nog wel mee dat ze de wolvenpup die heel toepasselijk ook de naam Zero droeg uit haar rugzak liet en hem wat te eten gaf. Dat ze het vuur opstookte kreeg hij ook nog mee maar het werd allemaal wat vager vanaf daar. Hij hoorde haar woorden maar kon niet antwoorden. Zijn handen grepen naar zijn keel. Zijn puppillen kleurden zo nu en dan bloedrood en leken bijna licht te geven. Hij wilde dit niet. Greep zijn shirt vast en met zijn ander tastte hij naar de muur. Tegen de muur zakte hij in elkaar. Zero verzette zich ertegen. Beet met zijn scherpe hoektanden op zijn lip waardoor er een wondje ontstond en er een straaltje bloed langs zijn mondhoek liep. Snel likte hij het weg. Keek naar Yuuki met grote ogen. Had hij geweten dat hij haar tegen zou komen dan had hij eerst wat gedronken. Zero keek naar haar hals. Zo elegant en verleidelijk. Langzaam krabbelde hij overeind. Zijn ogen nu voortdurend roodgekleurd. Zijn handen sloten zich om haar bovenarmen en hij drukte haar zachtjes tegen de muur aan. Kantelde haar hoofd iets en streek haar haren uit haar hals. Zijn hoofd bracht hij naar voren en zijn tong roerde haar hals. Waarna hij zijn mond opende waarbij zijn scherpe hoektanden in haar hals zakten en hij dronk. Wáár was hij mee bezig!? Zijn onderbewustzijn spartelde tegen. Wilde zich verzetten. Maar de dorst was té heftig. Anders zou het hem helemaal gek gemaakt hebben. Toen hij uitgedronken was kon hij haar niet aan kijken. Bloed droop uit zijn mondhoek en hij hield zijn blik op de grond gericht. ”Yuuki..Ik..” Hij zag haar grote ogen, vertrokken van schrik. Hij had het verpest. Zoals hij altijd alles verpestte. Zero zette een stap achteruit en keek haar toen aan. De rode gloed verdween langzaam uit zijn ogen. Hij wilde haar niet aankijken maar hij kon gewoon niet anders. Ze had van die ogen die er om vroegen aangekeken te worden. Zijn armen vielen langs zijn lichaam en zijn blik gleed naar zijn voeten. Zero liet zijn hoofd hangen. Wilde aan de ene kant vertrekken maar kon het niet over zijn hart krijgen haar hier zo achter te laten..
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedi apr 19, 2011 3:49 am

Als ze niet in dit grote zomerhuis was, dan was ze buiten te vinden. Of in de stallen, die hadden ze bij elk huis gehad. Yuuki was de zwarte merrie een jaar terug verloren. Of tenminste dat dacht ze, wat in werkelijk eerder al een jaar of 110 waren geweest. Ze had nog geen nieuw paard aangeschaft, misschien omdat ze het verlies van haar eerdere vriendin nog niet goed had verwerkt. Ze had zich na de dood van de merrie echt alleen gevoeld, het hoofd van de raad had haar vaak gevolgd maar was nooit bij haar huizen uitgekomen. Ze had ook een paar jaar in een van de andere huizen gewoond, en daar had ze hem wel aanvaard als bezoek. Maar eigenlijk was ze altijd alleen geweest, er waren geen werkers in de huizen. Al onderhield Yuuki ze wel stuk voor stuk, haar ouders waren rijk geweest en ze had het geld geëerfd. Ze had eigenlijk ook nooit behoefte gehad aan niet sinds ze weg was gerukt van haar herinneringen. Ze voelde zich bijna nooit eenzaam, omdat ze amper herinneringen had van de tijd dat ze wel andere om haar heen had gehad. Het raadshoofd behandelde haar een beetje als een kleindochter, al had hij mogen wensen dat hij het bloed van Yuuki in zijn aderen had stromen. Hij was geen lid van en zuiver bloed familie, hij had alleen een familie die sterk was. Die macht had verkregen door hard werken en geluk. Al hadden vele zuivere families twijfels over zijn familie. Yuuki zei bijna niks tegen hem, hij was de gene die ze zich nog goed herinnerde en daarna was ze alleen geweest. Maar de naam Zero was altijd in haar hoofd gebleven, maar ze mocht de naam niet noemen waar het raadshoofd bij was dan werd hij boos. Hij wilde haar niet vertellen bij wie de naam hoorde, wat die persoon voor haar was geweest. De naam was belangrijk dat wist ze, maar het zou nog jaren duren voor ze er achter zou komen hoe belangrijk de persoon was die de naam droeg.

Haar gedachten kwamen terug bij het heden, het feit dat de pup Zero lag te slapen in de serre. Hij was lief, ze snapte nog steeds niet waarom zijn moeder hem niet wilde. Hij was nu in iedergeval in goede handen en zou een thuis hebben. Yuuki keek naar Zero die in de met kaarslicht verlichte hal, hij zei niks toen ze hem iets vroeg. Ze zag hoe hij zijn t-shirt beet hield en hoe hij met de andere hand naar de muur taste. Yuuki keek hem bezorgd aan, ging het wel helemaal goed met hem? Ze opende haar mond, en zag hoe zijn pupillen bloedrood gloeide, hij keek met grote ogen naar haar. Yuuki wist niet precies wat er aan de hand was, en zag in een flits weer de dood van haar ouders. Hij had dezelfde kleur ogen nu, zou het door het licht komen? Ze volgde zijn blik naar haar hals, voor ze het door had stond hij ineens dichtbij. Ze hield haar adem in en voelde zijn handen om haar boven armen. De muur drukte tegen haar rug, haar ogen waren groot. Haar ademhaling was onregelmatig. Zero kantelde haar hoofd iets en haalde de haren uit haar nek. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe zijn lippen richting haar huid gingen. Ze voelde zijn tong heel zachtjes over haar huid gaan. Een rilling liep over haar lichaam, ze staarde naar de lichtjes die leken te dansen. Het waren de vlammetjes van de kaarsen, maar ze leken op dat moment een eigen leven te leiden.

Zijn hoektanden boorde kleine gaatjes in haar huid en zorgde dat bloed er uit kwam. Zero dronk ervan. Dat maakten hem een vampier, maar terwijl er bloed uit haar aderen stroomde zag ze flitsen van haar verleden voorbij komen maar ze waren nu anders. Verder ingekleurd, ze zag zichzelf met hoektanden. Zero was niet alleen een vampier.. ze was het zelf ook. Yuuki keek naar Zero, ze zag bloed.. haar bloed om precies te zijn op zijn mondhoek zitten. Hij keek haar niet aan nadat hij haar ogen heel even had gezien. Hij zei iets ”Yuuki..Ik..” Hij deed een stap achteruit, Yuuki taste naar haar nek en er kwam wat van haar bloed op haar vingertoppen. Ze keek naar haar vingertoppen en daarna naar Zero. Ze likte het van haar vingers af. En kwam door de muur ondersteunt overeind. Aan zijn houding leek het alsof hij weg wilde gaan en Yuuki had moeite kalm te blijven. Ze had al die jaren niet gedronken maar dat zat haar niet eens dwars. Ze deed een stap naar voren en pakten Zero zijn t-shirt stevig beet en draaide hem en zichzelf om zodat hij tegen de muur kwam. Ze duwde hem naar beneden zodat ze op de grond zaten. Haar ogen vulde zich met tranen. 'Zero.' fluisterde ze zacht. Haar hoofd leunde lichtjes tegen zijn borstkas, ze liet hem niet los. Ze keek hem op 'Ik weet wat ik ben.' Ze kwam een klein stukje omhoog, ze zag het bloed in zijn mondhoek. Ze bracht haar gezicht dichter naar het zijne. Ze pakte het met beide handen beet. Teder, alsof hij heel breekbaar was en sloot haar ogen. Ze drukte haar lippen op zijn mondhoek waar het bloed zat. Ze vond het niet erg dat hij haar bloed had gedronken. 'Ga niet, ik ben niet boos.' haar adem kwam tegen zijn huid aan. En haar ogen keken smekend naar hem. Ze zou niet kunnen leven met de gedachten dat ze hem nu al weer kwijt zou raken terwijl ze elkaar pas net weer gevonden hadden. Daarna keek ze naar de grond, ze wilde niet huilen. Als Zero wilde gaan, dan zou dat moeten ze zou hem nooit tegen zijn wil ergens houden. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Was hij boos door wat ze net had gedaan.. hij zou zich toch niet ellendig voelen erdoor? 'Daisuki, Zero.' fluisterde ze bijna onhoorbaar.
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedo apr 21, 2011 1:43 am

Hoe hard hij het ook wilde hij kon het niet. Niet na al die jaren dat hij haar kwijt was. Hoe kon hij dan zomaar ineens weer gaan. Hij zou haar niet meer in de steek laten zoals tweehonderd jaar geleden wel het feit was. Hij had er toen voor haar moeten zijn maar dat was hij niet. De dagen, weken, maanden die er op gevolgd hadden was hij woedend geweest op alles en iedereen. Werd bij een of andere gozer in huis geplaatst waar hij Aidou Hanabusa leerde kennen. Die pikte ook werkelijk waar alles van hem. Als Zero gezegd zou hebben ‘ga in de paardenmest rollen’ dan had hij dat gedaan ook. Misschien had hij het gewoon een keer moeten doen. Of tenminste iets anders om dat abnormaal hoge ego van die gozer de grond in te drukken. Maar buiten dat was hij altijd zeer loyaal aan Zero gebleven en heeft hij zijn best voor hem gedaan. Hoewel Zero hem af en toe zijn harses in kon slaan omdat hij weer een hooghartige opmerking maakte, of hem de oren van zijn hoofd af praatte. Bijna altijd gingen die gesprekken over meiden. Hij kon werkelijk maar aan één ding denken en dat waren meisjes. Meisjes, meisjes en nog eens meisjes. Zero had een tijdje bij Aidou in de klas gezeten. Best een leuke tijd. Misschien het enigste wat destijds nog voor een beetje afleiding zorgde.

”Zeroo! Zero kijk hier! Nee niet daar! Hier zo!”. De stem van Hanabusa weerschalde over het plein toen hij rustig aan kwam lopen, zoals altijd zijn handen diep in zijn zakken gestoken. Onverschillig keek hij de drukke blonde jongen aan. Die kwam bijna op hem af rennen gevolgd door een clubje met zoals hij ze noemde zijn ‘fans’. Toen hij ze aan zag komen rolde Zero overduidelijk met zijn ogen. Hij wist precies wat er nu ging gebeuren want damn wat waren mensen voorspelbaar. “ZERO!” honderd meisjesstemmen weerklonken tegelijk en het leek wel alsof er een op hol geslagen kudde olifanten zijn kant op kwam. Met grote ogen keek Aidou toe hoe de meiden op hen afstormden. Hij dacht natuurlijk dat ze voor hem kwamen en liep ze al breed grijnzend tegemoet. Zijn armen wijd uitgestrekt. “Rustig maar dames, jullie krijgen allemaal een handtekening.” Een brede grijns stond op zijn smoel en Zero wilde zich net om draaien toen de hele horde Aidou gewoon overhoop liep. Even stond zijn blik verrast toen hij zag dat ze op hém afkwamen. Zero schudde zuchtend zijn hoofd. Snapten ze het dan nooit. Met zijn koude blik deed hij hen tot stilstand komen. “Kiryu Zero, ik, ik heb wat voor je..” een rossig meisje hield hem een pakje voor. Zero keek er ongeïnteresseerd naar en liep haar toen voorbij, haar gebroken achter latend. Hij maalde heus niet om haar gevoelens. Wat zou hem dat. Ze gingen voor hem aan de kant en met een staalharde blik op zijn gezicht liep hij het schoolgebouw binnen waar hij al snel ingehaald werd door Aidou. “Gék! Je heb keuze uit alle meiden en dan doe je zo!” klonk hij verontwaardigd. Zijn haar zat helemaal door de war even als zijn kleding. Zero wierp een koele blik op zijn ‘vriend’ en ging toen het lokaal binnen. Op de voeten gevolgd door Hanabusa.

Zijn blik volgde haar vingers die naar haar hals gleden. Bloed zat aan haar vingertoppen en hij zag hoe ze er naar keek. In afwachting van haar reactie bleef hij. Hij kon niet weg gaan zonder te weten of ze boos zou worden of niet. Of ze hem zou haten, verachten, hem vrezen en als een monster zien. Misschien zou ze er voor zorgen dat de ‘jagers’ achter hem aan kwamen en net zoals zijn ouders een einde aan zijn leven zouden maken. Maar geen van deze opties werd door haar gekozen. Yuuki zette een stap naar voren. Even was hij bang dat ze naar voren zou vallen. Dan zou hij haar uiteraard opgevangen hebben. Maar ze pakte hem bij zijn T- shirt en draaide de rollen om. Dit keer was het Zero die met zijn rug tegen de muur gedrukt stond. Toch kon hij niet zeggen dat hij het erg vond. Hij werd naar beneden geduwd, liet het allemaal gewillig begaan zonder haar blik los te laten. Was ze gekwetst? Had ze pijn? De bezorgdheid om Yuuki was in die tweehonderd jaar niet één procentje afgenomen. Hij zag de tranen in haar ogen en haatte zichzelf op dat moment nog meer dan ooit. Hoe kon hij ooit zo stom zijn geweest? Ze fluisterde zijn naam en hij keek haar aan. Zijn violetkleurige ogen hadden zoals altijd iets afstandelijks maar nu was er vooral bezorgdheid in te lezen. En iets teders. Iets wat totaal niet bij hem paste. Haar hoofd leunde nu tegen zijn borstkast. Echter hingen zijn armen doelloos langs zijn lichaam. Niet wetende wat hij ermee moest. Tot hij tranen voelde die door zijn shirt door drongen. Het shirt dat nog steeds werd vastgehouden door Yuuki. Tot hij plots heel voorzichtig zijn rechterarm optilde en die op haar rug neerlegde. Toen haar ogen de zijne weer vonden sprak ze de woorden uit die hij stiekem gehoopt had te horen. Had alles tenminste één voordeel gehad. Of niet.. Misschien wilde ze wel geen vampier zijn. Wilde ze van haar mensenleven blijven genieten. Niet dat hij dat kon begrijpen maar toch. Alle keuzes die ze maakte zou ze accepteren. Als zou ze een relatie krijgen met een weerwolf dan nog zou hij haar niet los kunnen laten. Hij zou altijd om haar blijven geven wat er ook zou gebeuren. Ze was zijn alles. Begrijpend knikte hij, ze leek nou niet bepaald verdrietig om het feit wat ze was. Plots kwam ze iets omhoog, haar handen sloten zich om zijn gezicht. Teder en heel voorzichtig alsof hij iets breekbaars was. Zag hoe haar gezicht dichter bij de zijne kwam. Voelde haar adem tegen zijn huid strijken en huiverde eens. Zijn adem stokte in zijn keel en hij verstarde. Tot twee zachte lippen op zijn mondhoek werden gedrukt. Met grote ogen keek hij haar aan. Ontsteld, verward. Hij kon dit niet. Schudde traag zijn hoofd. Maar tegelijk kon hij niet ontkennen dat hij niet van haar hield. Want hij hield al zijn hele leven van haar. Vanaf het moment dat hij haar leerde kennen. Zou niet zonder haar kunnen. Na dit leven zonder haar wat hij nu achter de rug had. De woorden die ze uitsprak waren als gif in zijn bloed. Ze vond het niet erg, was niet boos. En dat terwijl dat wel zo had horen te zijn. Ze zou hem nu moeten haten. Moeten verafschuwen. Het leek net alsof hij alleen voor haar bloed gekomen was. Maar dat was nooit en te nimmer de achterliggende reden geweest. Niet voor hem. De smekende blik in haar ogen brak hem bijna. Die meid was niet goed voor hem. Zo kon hij niet helder nadenken. Tot hij bijna onhoorbaar gefluister hoorde. Maar dat wat ze zei was van groot belang van hem. Het was lang geleden dat iemand die hem dierbaar was zei dat die van hem hield. Zijn ogen vonden de hare en stelde haar gerust. Zero trok haar zachtjes weer omlaag. Tegen hem aan. Liet haar tegen zijn gespierde borst aan rusten en omhelsde haar. Zijn ene hand ondersteunde haar rug terwijl de ander op de achterkant van haar hoofd lag. Zacht streelde hij haar rug en bracht zijn mond bij haar oor. ”Aishiteiru Yuuki”. Nee, hij wilde haar niet meer kwijt. Zero sloot zijn ogen met Yuuki tegen zijn lichaam aan gedrukt. Hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij was blijven zitten. In feite had hij weg gewild. Maar anderzijds.. het was Yuuki. En Yuuki was speciaal voor hem. Dus dat was anders. En als goedmakertje, wat alsnog niet goed te maken was volgens hem, zou ze mogen drinken. Bij hem. Misschien merkte ze het nu nog niet maar snel zou ze dorst krijgen. Érge dorst. En aangezien ze al die tijd geen dorst heeft gehad zal ze ook wel geen bloed hier hebben. Wat betekende dat hij daarvoor nog met haar moest gaan shoppen.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedo apr 21, 2011 6:13 am

Hij was werkelijk alles voor haar, het enige dat ze nog had. Haar familie was dood, en als ze nog wel levende familie had dan hadden ze haar in de steek gelaten. In al die jaren dat ze alleen had gewoond was de enige die haar met enige regelmaat had bezocht het hoofd van de vampierraad. De man die haar opa had kunnen zijn qua leeftijd. Maar die ze toch verachten. Hoewel ze eerst daar weinig reden toe had, hij was de enige die ze nog kon herinneren na haar ouders. Al wist ze niet hoe ze dood waren gegaan. Hij had haar geprobeerd te troosten, maar Yuuki was een gesloten persoon geworden. Ze zei met geluk hallo terug als hij aan kwam. Maar meer ook niet, hij praten tegen haar, en vaak zat ze naar buiten te kijken. Dat was zo gegaan tot ze genoeg had van zijn bezoekjes. In al die jaren was ze braaf naar school gegaan. Ze haalde goede cijfers, al waren er vakken waar ze geen snars van begreep maar dat hoefde ook niet. Na een paar jaar stopte ze met school, ze leerde er veel maar het werd saai. En een band had ze niet met haar klassen. Er waren mensen vooral meiden die aardig deden. Er waren jongens die probeerde haar aandacht te krijgen, maar echt reageren deed ze niet. Ze keek ze vernietigend aan, gooide eens een boek naar hun hoofd waardoor ze weer bij het hoofd van de school mocht komen. Ze zou nog bijna een vriendschap opbouwen met de schoolhoofden die ze gehad had. Gewoon om het feit dat ze die bijna meer zag dan haar klasgenoten. Niet dat de schoolhoofden er bepaald blij mee waren, maar ach.. Yuuki had geen ouders die ze op het matje konden roepen. Behalve dan die man.. de hoofd van de raad. Haar 'Opa' die zogenaamd voor haar zorgde. Hij was altijd boos waarneer hij naar een van haar scholen moest komen. Daarom had ze besloten om naar een ander huis te gaan. Wat haar 'opa' niet had geweten was dat er een soort dagboeken lagen verstopt op haar kamers. Met aanwijzingen waar huizen lagen die van haar familie waren.

Ze had haar kans gezien toen de man van de raad al zeker een maand niet langs was gekomen, sinds haar verhuizing had zij de touwtjes in handen gehad, ze had hem misschien een keer in de drie maanden gesproken. Hij leek er niet blij mee, maar zelfs waarneer hij haar volgde kon hij niet bij het huis komen. Ze nam altijd een andere weg door het bos heen, omdat ze de man niet meer in huis wilde hebben. Hij had dierentuinen gehate en wolven al helemaal. Waarom wist ze niet, maar misschien was dat wel een extra reden geweest om nog meer bij de wolven verblijven te zitten dan bij de andere dieren terwijl er nog andere prachtige dieren zaten. Ze werden haar beste vrienden en de enige reden dat ze nog wakker werd elke ochtend. Ze wijdde haar leven aan het bestuderen van de wolven. Tot ze Zero tegen was gekomen.

'Y..Yuuki? mag ik naast je zitten?' hoorde ze de jongen met een zenuwachtige stem zeggen. Het prototype van irritatie. Yuuki was eigenlijk heel lief, maar om een of andere reden vond ze de jongens die haar aandacht wilde heel vervelend. Ze keek hem met een afwezige blik aan. De jongen stond maar niet stil, tenslotte haalde ze haar schouders op en staarde naar buiten door het glas van het raam heen. De jongen schoof naast haar op de bank, gelukkig was de tafel groot.. 'D...Dus snap je iets van biologie?' Een zucht ontging haar, hij probeerde een gesprek aan te knopen.. wat vermoeiend. Ze keek weer naar de jongen, en opende haar mond. Hij keek haar hoopvol aan. 'Wat snap je er niet aan?' zei ze. Het klonk niet echt geïnteresseerd, maarja ze had wel wat beters aan haar hoofd. De enige reden dat deze jongen het aan haar vroeg was omdat Yuuki altijd de hoogste cijfers had voor het vak. Terwijl ze vaak afwezig was bij de les en geen huiswerk maakten. Voor geen enkel vak eigenlijk. Zero.. de naam kwam weer langs, maar ze wist nog steeds niet bij wie hij hoorde. Ze beet zachtjes op haar lip. De jongen begon te vertellen wat hij niet snapte. Terwijl hij het eigenlijk wel wist. 'Je snapt het, je zit het net helemaal uit te leggen.' zei ze en draaide weer naar het raam. Opeens kwam een van de grootste macho's uit de klas voor haar gezicht hangen. Hij hing voor haar uitzicht, 'Yuuki, waarneer gaan we eens uit, zal ik met je mee gaan kunnen we gezellig eens praten.' Yuuki probeerde hem te negeren en keek de andere kant op. De jongen klom over de tafel en kwam naast haar op de bank zitten en sloeg zijn arm om haar schouder heen. 'Ahh om op Yuuk wees eens gezellig.' klaagde hij. 'Ga..' was het enige dat ze zei. Maarja de jongen was zo eentje die niet wist van ophouden. Yuuki balde haar vuist, en de jongen die aardig had geprobeerd te doen zag het en ging wat aan de kant. Yuuki stond op en sloeg razend snel op de macho zijn neus die knock out op de bank lag. Yuuki sprong over de tafel heen en liep richting de schuifdeuren van het lokaal. De leraar wilde net naar binnen komen en zag Yuuki lopen, hij keek haar verbaasd aan. Weer een nieuwe leraar.. die wist nog niet hoe Yuuki met vervelende jongens op ging blijkbaar. Ze liep langs hem heen zonder nog iets te zeggen.

'YUUKI ik ben zwaar teleur gesteld in je gedrag.' bulderde de stem van de man die ze zo haten weer tegen haar. Ze keek zoals gewoonlijk weer uit het raam, de man die haar familie was voor de buitenwereld was gemeen. Hij was er nooit als ze iemand nodig had en waar haalde hij dan het recht vandaan zo tegen haar te schreeuwen? Het schoolhoofd zuchten en zei 'Yuuki ga maar naar huis.' Yuuki keek haar schoolhoofd bijna dankbaar aan en stond op. Ze liet haar 'opa' voor wat hij was en ging direct naar huis.


Zero had bang geleken voor haar reactie, het bloed had haar niets gedaan. Tenminste dat dacht ze. Hij had het toegelaten om tegen de muur aan gedrukt te worden en toen ze hem had gedwongen om te gaan zitten. Zijn ogen hadden afstandelijk gestaan toen er tranen in haar ogen hadden gestaan. Maar hij was vooral bezorgd. Zijn rechterarm rusten op haar rug, een klein glimlachje ontstond op haar lippen. Hij was verbaasd geweest, en misschien zelfs verward toen ze haar lippen op zijn mondhoek had geplaatst. Hij had gehuiverd, was dat wel goed? Toen ze had gezegd dat ze van hem hield trok hij haar weer omlaag. Yuuki liet het toe, en voelde zijn borstkas weer. Haar hele lichaam ontspande, het bloedverlies had ze toch meer gevoeld nu ze toch wel moe begon te worden. Een van zijn handen streelde haar rug en de andere lag lichtjes op haar achterhoofd. Pas toen hij zachtjes fluisterde bij haar oor ”Aishiteiru Yuuki” merkte ze hoe dichtbij hij met zijn hoofd was. Ze sloot haar ogen en lag tegen Zero aan. Het deed haar denken aan het banket, de zolder waar ze ook tegen hem aan in slaap was gevallen. Al waren ze toen veel jonger en kleiner geweest. 'Zero.. You'll be save in my arms always.' zei ze zacht. Even zat ze op het randje van slapen. Tot er een helse pijn in haar keel kwam. Haar hand balde zich tot vuist en haar ogen kneep ze stijf dicht. haar ogen waren daarna wijd open gesperd. Nu waren haar pupillen bloedrood. 'Zero.. laat me los ik wil je geen pijn doen.' haar stem klonk bang, aan de ene kant wilde ze Zero niet meer los laten. Maar haar angst om hem pijn te doen was groter. Yuuki trilde en greep haar keel beet. Nee ze zou Zero niet willen bijten, niet als ze zichzelf nog kon stoppen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedo apr 21, 2011 9:24 pm

Wat hij gedaan had kon hij niet meer ongedaan maken. Hoe graag hij dat soms ook zou willen. Dingen gingen zoals ze gaan en daar was niets tegen in te brengen. Was dat wat men het lot noemde? Betekende dat dan dat je zelf geen spil was in het spel dat gespeeld werd? Dat kon toch niet. Er moest iets anders zijn. Want hij vulde toch echt wel zijn eigen leven in. Dat had niets met toeval of het lot te maken. Nee, hij geloofde niet in het lot, de toekomst en toeval. Dingen gebeurden vast wel omdat ze moesten gebeuren maar het was aan jezelf de keuze wat je met zo’n situatie zou doen. Net zoals Zero op dit moment. Hij had haar bloed gedronken. Hoewel hij tegen zichzelf gezegd had dat hij niet meer van een ander zou drinken. Die belofte was daarnaast toch al gebroken nadat hij het bloed van een andere vampier had gedronken enkele dagen geleden in dat donkere café. Maar wat moest hij dan? Creperen van de dorst? Nee, hoe lang hij ook leefde het was moeilijk die dorst onder controle te houden. En als iemand het dan ook nog eens aanbood kon hij het moeilijk afslaan. Die verleiding was té groot. Hij vond het eigenlijk al knap dat hij niet meer van mensen dronk. Wat een periode heeft hij in de duisternis geleefd. Dat hij enkel nog van mensen dronk. Gewoon omdat hun bloed te lekker was en hij er van genoot op ze te jagen. Het had niet veel gescheeld of hij was in een monster veranderd. En dat voor een volbloed vampier. Dat zou een schande zijn geweest. En wat heeft hij zich gehaat. Hij haatte zich altijd al. Want hij kon niet begrijpen waarom zijn familie afgeslacht was op hem na. Waarom was hij over? Toen hij ook Yuuki kwijt geraakt had viel hij niet lang daarna in een zwart gat. Alles zag hij nog maar zwart en rood. Talloze meisjes die voor hem vielen heeft hij gedood. En het speet hem destijds ook niet eens. Nu pas voelde hij de woede daarom. Want hij dronk nu al zo’n twintig á dertig jaar geen bloed van mensen door het leven uit hen te zuigen. Want een beetje drinken kon hij dan niet. Nee dan zou hij zich ook eens lekker te goed doen aan die miezerige schepsels. Nog steeds had hij niets met mensen en dat zou hij waarschijnlijk nooit krijgen ook. Maar hij doodde ze niet meer voor hun bloed. Plus het feit dat dat te moeilijk werd. Aangezien niet alle vampiers zich aan de regels en wetten hielden. Nog altijd hield hij Yuuki in zijn armen. En hij voelde haar huiveren. Ze wist wat ze was. Had ze dat liever niet geweten? Nu ze zo tegen zijn borst aan lag in zijn armen en hij haar bloed had gedronken wist hij waar ze naar verlangde. Als hij het al niet in haar ogen had gezien. Het bloedverlies had haar uitgeput. Plus het feit dat ze nu ongelofelijke dorst moest hebben na al die jaren droog gestaan te hebben. Toen ze zei dat hij veilig was in haar armen, voor altijd drukte hij haar nog iets steviger tegen zich aan. Het herinnerde hem aan het banket op die vreselijke avond. En gezien het feit dat hij zich eigenlijk nergens veilig had kunnen voelen nu hij wist dat de moordenaars van zijn ouders ook achter hem aan konden zitten voelde hij zich nu echt veilig zo bij Yuuki. Alsof er al die jaren nooit iets gebeurd was. Dat zijn ouders zo weer hier naar binnen konden wandelen samen met zijn broertje. Zero klemde zijn kaken op elkaar en slikte het weg. De gedachte daar aan liet hij maar weer snel varen. Hij hoefde er toch nooit op te hopen. Bijna had hij het gevoel dat Yuuki tegen zijn borst in slaap gevallen was en langzaam sloot hij ook zijn ogen. Niet dat hij moe was maar gewoon om even te rusten. Tot hij plots een pijn voelde. De pijn die hij even met haar deelde. Zero zag hoe haar ogen oplichtten tot bloedrood. Ze greep naar haar keel. Hij kende die pijn. Dezelfde pijn had hij zo even gevoeld. Al was die duizend maal minder dan haar pijn moest zijn. Yuuki zei hem haar los te laten. Omdat ze hem geen pijn wilde doen. Echter verscheen er een glimlach op zijn gezicht terwijl hij haar in haar bloedrode ogen aan keek. ”Nee Yuuki, het zou me eerder pijn doen jou los te laten.” en hij hield haar nog steeds tegen zich aan gedrukt. Hij wist wat ze wilde.. Hij kantelde zijn hoofd zodat zijn hals bloot kwam te liggen. Keek Yuuki doordringend aan en knikte toen dat het goed was. Keek toe hoe ze haar keel vast greep. Als ze nu niet zou drinken zou ze door draaien. Hij schoof haar dichter naar hem en dus zijn hals toe en sloot toen zijn ogen. Wachtend op het moment dat haar tanden zich in zijn hals lieten glijden.

[sorry dat ie een beetje kort is Embarassed ]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimevr apr 22, 2011 4:03 am

Zijn armen waren altijd veilig geweest, en ze hoopte dat het andersom ook gelde. Dat hij in haar armen ook altijd veilig had gevoeld. Ze had hem niet kunnen beschermen honderden jaren terug toen de vampierraad hem weg haalde bij haar. Waarom ze dat hadden gedaan was haar nog steeds een raadsel, al was er grote kans dat Yuuki en Zero samen teveel herrie hadden getrapt. Al hadden ze geen idee wat de scheiding van hun had gedaan. Hun levens waren vernield, Yuuki had geen jeugd meer gehad. Want alles wat ze had willen onthouden was haar afgenomen, ze zou het hoofd nog wel gaan opzoeken en hem een flinke klap verkopen voor zijn streek. Ze zou alle nare dingen vergeten he.. Ze was ook het enige goede in haar leven vergeten. Ze was boos en dat zou hij merken, ze zou zijn gezin afmaken als dat zo uit kwam. Hij zou mogen mee maken hoe het had gevoeld, toen hij Yuuki van Zero had weg gehaald. Haar hart was verscheurd geweest, want ze wist dat het door meer was dan alleen de dood van haar ouders. Ondanks dat alle andere haar iets anders probeerde te laten geloven. Het feit dat ze haar beste vriend gedwongen vergeten was had haar ook verscheurd. Omdat hij de enige was die wist hoe ze zich voelde. Nu lag ze bij hem, weer herenigd. Hij drukte haar dichter tegen zich aan. En ergens wilde ze ook helemaal niet los gelaten worden. Haar dorst werd erger, maar Zero leek het niet erg te vinden. Bijna alsof hij wist waar ze naar verlangde. Al had hij het ook aan haar ogen kunnen zien. Omdat ze bloedrood kleurde.

Ze had hem zo'n beetje geprobeerd te bevelen haar los te laten door haar dorst. Maar hij keek haar recht aan, glimlachte hij? Yuuki snapte het niet helemaal, ze kon niet helder denken. Ze kon het bloed in zijn aderen gewoon horen stromen. Haar hoektanden werden al scherper en groeide een beetje. Koppig klemde ze haar kaken op elkaar, tot het pijn deed. De pijn zou over gaan waarneer ze dronk, maar ze wilde niet. Hoe zou ze Zero kunnen bijten na alles wat hij voor haar had gedaan? ”Nee Yuuki, het zou me eerder pijn doen jou los te laten.” Ze raakte gefrustreerd door de pijn, en ze pikte de woorden wel op maar kon er amper betekenis aan geven. Ze keek hoe hij zijn hoofd kantelde, net zoals hij bij haar zo even had gedaan. Hij keek haar nog een keer doordringend aan en bracht haar daarna dichter naar zijn keel. Ze zag hoe hij zijn ogen sloot, ze sperde haar mond verder open. Ze voelde hoe haar normale zelf tegen spartelde en probeerde Zero weg te duwen maar haar dorst liet dat niet toe. 'Gomenasai.' fluisterde ze. Dat kon ze er net nog als zinnig woord uit krijgen en haar tanden zonken in zijn huid. Het bloed kwam er uit en Yuuki voelde hoe het naar binnen ging. En tegelijkertijd zag ze dingen die onbekend voor haar waren en normaal ook ongezien zouden zijn geweest. Een flits met dat ze weg gesleurd werd door het hoofd van de raad. En daarna vooral flitsen van een heleboel mensen. Ouders? Had de raad hem bij mensen ouders gestopt? In een weerspiegeling zag ze Zero een keer, en hij leek helemaal niet op de jongen die ze kende. Hij was toen zo ongelukkig. En ze zag een paar keer haar in zijn gedachten voorbij flitsen. De dagen die ze als kinderen hadden doorgebracht. Tranen stroomde over haar wangen. Hij had het zoveel moeilijker gehad.. Ze stopten abrupt met drinken. Ze wilde niet meer bloed. Haar ogen werden weer het bruine van normaal.

Ze pakte een zakdoek uit haar zakje van haar jasje van het uniform. Ze keek naar de twee kleine bijtgaatjes in zijn nek. Ze dempte het en keek daarna naar Zero. Haar linkerhand kwam omhoog, en ze aaide zachtjes over zijn wang. Tranen stonden nog in haar ogen, Zero had altijd geweten dat ze er was. En zij.. ze was alleen geweest, maar had geen mensen om zich heen gehad thuis. Ze had de blikken van die mensen wel gezien. Soms zelfs afschuw, maar geen van alle had waarschijnlijk de waarheid geweten. 'Ik zal je nooit meer alleen laten Zero. De raad krijgt je niet meer, en ze kunnen je niet meer bij mensen stoppen. Beloofd.' zei ze zacht. Met haar andere hand pakte ze de zijne stevig beet. En ze glimlachten zwakjes. Het was raar om bloed te drinken. Ze was het niet meer gewend en zeker niet het bloed van Zero.
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedi apr 26, 2011 8:36 am

Why the hell waren alle dingen op deze wereld zo ingewikkeld. Zo lastig. Konden ze het niet allemaal wat eenvoudiger maken? Klonk aan de ene kant heel aanlokkelijk hoewel Zero ook zelf wel wist dat hij zich dan al wel snel zou gaan vervelen. Hij was namelijk iemand die alle tijd van de wereld had. Tijd die hij in puzzels en raadsels stopte. Maar nu hij Yuuki in zijn armen gesloten had wilde hij even niet meer aan dat alles denken. Alles wilde hij even wegstoppen. In laden gooien en die met veel kracht dicht gooien om ze daarna voorgoed te vergrendelen. Het kon hem niets schelen dat Yuuki zich tegen haar dorst wilde verzetten. Het zou hem voor het eerst in zijn leven pijn doen haar af te wijzen. Ze was het waard. Hij liet het toe. Wachtte op het moment dat haar scherpe hoektanden in zijn hals zakten. Lang hoefde hij niet te wachten. Haar adem was warm tegen zijn hals en hij voelde hoe ze dronk. Zero sloot zijn ogen. Ze had zich verontschuldigd voordat ze haar tanden in zijn hals zette. Iets wat ze niet had hoeven doen. Zijn hand ondersteunde haar hoofd. Hij liet alles gebeuren. Liet alles over zich heen komen alsof het niets was. Alsof er niets aan de hand was. Zag flashbacks uit het verleden die niet van hem waren. Het waren flitsen maar hij wist van wie ze waren. Hij zag flitsen van het verleden van Yuuki. Sommige pijnlijk, anderen die aan hem dachten zonder dat ze het ergens kon plaatsen. Een trieste glimlach krulde zijn lippen. Wat was hij die tijd graag bij haar geweest. Om samen te lijden. Omdat ze dezelfde haat en pijn droegen. Toen ze uitgedronken was hield hij haar tegen zich aan gedrukt. Wilde haar niet meer los laten. Nooit meer los laten. Even werd hij wat licht in zijn hoofd en kwam de flashback van vanmorgen terug. Toen had hij nooit verwacht dat hij haar zou ontmoeten.
. Het was een zonnige dag. Hij haatte zonnige dagen. Geërgerd zuchtte hij toen hij zijn groupies al op het af zag stormen. Wat een stelletje hopeloze mensendingen zeg. Zero rolde met zijn violetkleurige ogen en liep gewoon door. Mensen die zo dom waren niet aan de kant te gaan werden ruw opzij geduwd maar de meesten waren zo verstandig en deden al een ruime pas opzij om hem te laten passeren. Er werd geroepen naar hem en handen werden uitgestoken. Wie ook maar één haar te dicht bij kwam kreeg echter een ijskoude, vernietigende blik toegeworpen. Ze moesten het ook maar één keer proberen. Zijn humeur was nou niet bepaald optimaal te noemen vandaag. Eigenlijk had hij nu wiskunde maar daar had hij dus écht geen zin in. Toch slenterde hij naar het lokaal. De les was toch al bijna afgelopen. Net voordat hij bij de deur was ging de bel. De deur vloog open en hij stond oog in oog met een klein, tenger meisje met barbieblond haar en een geplamuurd gezicht. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. Ze moest niet gaan denken dat híj voor háár aan de kant ging hoor. Met dat hij haar aan keek werd ze zenuwachtig en kleurden haar wangen rood. Voor haar ogen rolde hij met zijn ogen en zuchtte eens geërgerd. “Sorry Kiryu Zero” zei ze zenuwachtig waarna ze aan de kant ging. De leraar keek op van zijn bureau toen hij Zero zag. “Wéér te laat Kiryu, je leert het ook nooit hé!” zo te horen had de man al een opperbest humeur. Zero draaide zich dus maar weer om en slenterde het lokaal uit. Op weg naar het volgende lesuur. Wat hij had wist hij niet eens. Het zou hem ook…
Zou Yuuki ook naar school gaan? Als dat wel zo was dan zou hij er voor zorgen dat hij bij haar in de klas zou komen al moest hij daarvoor nog een extra jaar op school vertoeven. Met Yuuki erbij zou het heel anders worden. Het idee alleen al om nog meer tijd met haar door te brengen. Natuurlijk sprak hij deze gedachten niet hard op uit. Hij hield ze voor zichzelf zoals hij met al zijn gevoelens en emoties deed. Alles hield hij voor zichzelf. Maar bij Yuuki. Bij Yuuki kreeg hij het gevoel dat hij alles los kon laten. Zijn violetkleurige ogen keken naar haar. Een warme liefdevolle blik. Zero keek toe hoe ze met een doekje het bloed van zijn hals depte. Haar hand streelde zijn wang. Plots pakte hij haar pols vast en keek haar doordringend aan. Maar niet met zijn normaal zo koude blik, die altijd afstandelijk was. Die andere maande op afstand te blijven. Zijn hoofd bracht hij naar voren. Dichter bij de hare. ”Yuuki, you’re save in my arms and I’ll always love you..”. Zijn stem was een zachte fluistering. Toch ging hij nog iets verder naar voren. Een storm raasde in zijn hart en hoofd. Zolang Yuuki maar veilig was. Niets zou hem er van kunnen weerhouden haar niet te beschermen. Hun hoofden waren nog maar een kleine vijf centimeter van elkaar verwijderd.. Bijna had hij zijn lippen op de hare gedrukt. Maar iets hield hem tegen. Wat het was wist hij niet. Er was een verlangen binnen in hem dat naar haar snakte. En hoe langer hij bij haar was hoe moeilijker het werd dat verlangen te onderdrukken. Het was niet haar bloed dat hij wilde. Maar háár. Hij wilde Yuuki. Maar dat was iets wat veel te hoog gegrepen was. ”Don’t leave me alone. Or I will fall into the black..”. Nee, ze was zíjn drug. Hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar zou hij veranderen in het beest dat hij niet wilde zíjn. Een zucht verliet zijn keel. De tranen veegde hij uit haar ogen. Yuuki pakte zijn hand vast en zachtjes kneep hij er in. ”I’ll always stand on you’re side”. Hij hield van haar. Hij kon het niet ontkennen. Een liefde die misschien wel verder ging dan vriendschap.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedi apr 26, 2011 10:11 am

Toen ze zijn herinneringen zag, voelde ze ergens ook dat hij die van haar zag. Ze zag hem vaagjes glimlachen, de tijd leek stil te staan. Precies wat ze nodig had, ze hadden zoveel in te halen al die jaren dat ze alleen waren geweest. Zero was alleen geweest omdat niemand hem begreep. En Yuuki was alleen geweest omdat haar familie die nog wel leefde haar in de steek hadden gelaten, of ze ze niet meer kon herinneren. Zijn hand had op haar achterhoofd gelegen tijdens het drinken, hij had er geen enkel probleem van gemaakt. En ergens vond Yuuki dat niet fijn, ze had zich een monster gevoeld, maar misschien kwam dat ook omdat haar lichaam zo snakte naar het bloed omdat het al jaren had droog gestaan. Hij liet niet meer los, en ze vond het eigenlijk alleen maar fijn. Hij leek ergens aan terug te denken.

'Cross, waarom kom je nog naar school?' vroeg de leraar met een zucht. Yuuki keek uit het raam en daarna naar haar leraar, ze haalde haar schouders op. De leraar ging maar weer verder met zijn les, woorden waren amper uit haar te krijgen. Zelfs haar klasgenoten kregen amper een begroeting te horen. Iedereen schoof het altijd op de dood van haar ouders af, dat ze zo stil en gesloten was. Haar potlood ging over het papier van haar schrift, ze was er niet bij met haar gedachten. En pas toen ze keek naar wat ze tekende zag ze dat ze een paar ogen had getekend. Een paar ogen wat ze kende.. maar tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Zonder er bij na te denken zetten ze in sierlijke letters de letters z - e - r - o. Er boven. Een eenzame traan gleed over haar wang, de jongen die naast haar zat keek opzij. Hij zei niks maar legde alleen even heel voorzichtig zijn hand op de hare. Hij glimlachten naar haar en Yuuki keek hem onbegrijpelijk aan. Waarom was hij zo vriendelijk? Terwijl ze hem daarnet nog voor paal had gezet? Ach.. mensen waren onbegrijpelijk. Hij zei geen woord, maar dat kleine gebaar deed haar ergens aan denken dat haar troost bood. Ze glimlachten zwakjes terug. De leraar keek het vanuit zijn ooghoeken aan, misschien was er toch nog hoop. Maar hij zei er niks over en ging door.

Ze skipte de herinnering aan eerder vandaag en keek weer naar Zero.. haar Zero, 'I miss the years that were erased. I miss the way the sunshine would light up your face.' fluisterde ze. Zijn ogen waren zo veranderd, zijn blik was warm en liefdevol. Het maakten haar gelukkig dat te zien, de verandering die teweeg was gebracht in de korte tijd dat ze hem weer had gezien. Toen ze het bloed depte met haar zakdoek voelde ze hoe hij haar pols pakten. Haar bruine ogen keken hem recht aan, maar ze deed niks hij mocht alles met haar doen. Hij keek haar oog recht aan, ogen van een vampier zijn betoverend, als je niet oppast houden ze je in hun greep. Dat waren de plagerige woorden van haar vader geweest, Yuuki had altijd gedacht dat hij het niet meende, maar nu had ze toch echt gezien dat het waar was. Hij kwam dichterbij, zo dichtbij dat zijn adem haar huid deed tintelen. Ze keek hem aan maar zei even helemaal niks. ”Yuuki, you’re save in my arms and I’ll always love you..”. hij fluisterde het, een lichte rilling liep over haar rug, maar het was zeker niet van angst of afgunst. Maar van genoegen, het was zo fijn eindelijk te horen dat iemand van haar hield. Bijna had ze de aanraking van zijn lippen gevoeld maar er bleef misschien net een centimeter tussen. Haar lichaam begon naar het zijne te verlangen meer dan het ooit had gedaan. ”Don’t leave me alone. Or I will fall into the black..”. Haar hand die de zijne nog beet had verstevigde de grip iets. Ze zou hem niet meer laten gaan, nooit. Hij kneep ook zachtjes in haar hand en zei weer iets. ”I’ll always stand on you’re side”. Hij had haar tranen weg geveegd, een oprechte warme glimlach verscheen rond haar lippen. 'You make me complete, I can't live without you anymore.' fluisterde ze. Waar hij net stopte was ze niet van plan het te laten eindigen. Ze leunde iets naar voren en bracht haar gezicht dichter bij het zijne. Ze keek hem even een beetje onzeker aan, hij was vast niet zonder reden net gestopt.. Daarna keek ze weg van zijn ogen en pakte zijn wang heel zacht beet. Ze drukte haar lippen op de zijne, weer overspoelde een golf van warmte haar lichaam. Haar hart was gelukkig, eindelijk was ze weer gelukkig. 'You're the only one for me.' fluisterde ze zacht toen ze haar lippen van de zijne haalde en drukte er nog zacht een kusje na. Daarna liet ze haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Ze kroop tegen Zero aan zo ver als het kon. Nu was ze best blij dat haar ouders niet zomaar binnen konden komen, al betwijfelde ze of ze dit zouden afkeuren. Ergens had Yuuki het idee dat haar ouders en de zijne dit stiekem al op de planning hadden gezet. Gelukkig was het nog vroeg op de dag voor vampieren. Ze hadden nog de hele avond voor ze überhaupt weer aan school hoefde te denken.

[inspiratie LAALAA]
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedo apr 28, 2011 9:09 pm

Zero wist niet wat hij deed. Als een gek bonkte zijn hart in zijn borst. Een hart dat honderden jaren had gebloed. Nooit had geweten wat het betekende om van iemand te houden. Na de gruwelijke moord op zijn ouders had hij zich voor alles en iedereen afgesloten. Want toen ook nog Yuuki van hem afgenomen werd. Diegene van wie hij hield. Om wie hij het meeste had gegeven. Toen ze hem dat afgenomen hadden leek het wel alsof hij in het diepe werd gegooid. Kou en kilte had hem omsloten. Hij verdronk.. verdronk in zijn eigen duisternis. Stond op het randje om zichzelf te verliezen. Zijn hart deed pijn. Zijn hand schoot naar zijn borst. Wat was dit wat er met hem gebeurde? Was het zijn hart dat na al die jaren stil gestaan te hebben weer was gaan kloppen? Onder zijn hand voelde hij het bonken van zijn hart. Natuurlijk had het al die tijd gewoon door gegaan met kloppen maar Zero had het gevoel dat hij opnieuw begon te leven. Al die jaren in duisternis. Het had hem verbitterd. Koud gemaakt. Mysterieus was hij altijd geweest maar hij was nooit een moordenaar, een beest. Hij walgde van zichzelf. En van de duistere praktijken die hij had verricht.

Angstig keek ze hem aan. Haar ogen groot, vol met angst en pijn. Ze was bang voor het onbekende. Bang voor de dood. Hij niet. Kwam de dood hem maar halen. Dan zou hij van alles af zijn. Misschien was het wel makkelijker om er zelf een einde aan te maken. Zijn handen grepen naar zijn hoofd en zocht steun tegen de muur achter hem. Hij was in de duisternis gevallen en nu moest hij er uit zien te komen. Anders zou hij in een monster veranderen. Iets wat hij altijd veracht had. Hij walgde van zichzelf. Zijn handen bedekten zijn eens violetkleurige ogen die nu bloedrood waren. Zijn scherpe hoektanden drukten tegen zijn lippen en hij beet zijn kaken zo stevig dicht, wilde het voorkomen maar de dorst en het verlangen naar bloed was te groot. Hij had haar met zijn charmes in de val gelokt en ze was er voor gevallen. Nu zou ze zijn zoveelste slachtoffer worden. Hij was geen haar beter dan Zephyr, zijn neef. Nee hij was zelfs erger. Duizenden malen erger. Bloed sijpelde uit de kleine gaatjes die hij had veroorzaakt met zijn scherpe hoektanden. Het donkerharige meisje keek hem angstig aan. Tranen liep over haar betraande gezicht. Grote ogen die rood waren van het huilen. Een snik steeg op uit haar keel. Zero haalde de hand weg voor zijn gezicht en keek haar koelbloedig aan. Toen was hij ineens bij haar. Tilde haar kin op zodat ze hem aan moest kijken. Een grijns krulde zijn lippen. ”Ik zal het snel doen” zei hij nog steeds met die misselijkmakende grijns op zijn gezicht. In een flits zette hij zijn tanden in haar hals en begon gulzig te drinken. Het meisje spartelde wild tegen. Probeerde hem te slaan, te schoppen. Probeerde hem te krabben en een knietje te geven maar hij hield haar stevig vast met zijn ijzersterke armen. Bloed stroomde langs haar hals en langzaam maar zeker begon het spartelen minder te worden tot hij het leven uit haar zoog en ze slap op de grond viel. Zero kon niet meer helder denken. Zijn enige gedachte was bloed. Bloed. Dat was het enigste waar hij nog maar aan kon denken. Uit zijn mondhoeken liep nog het bloed dat hij zojuist gedronken had. Ruw veegde hij het met zijn mouw weg. Sprong uit het raam van het verlaten gebouw en sprong de donkere nacht in. Op zoek naar een nieuw slachtoffer..

Zero greep met zijn hand nu zijn keel vast. Hij walgde van zichzelf. Waarom. Waarom had hij dat al die meisjes aan gedaan. Want het grootste deel van zijn slachtoffers waren meisjes. Meisjes die geloofden in zijn liefde voor hun. Maar hij had ze enkel en alleen maar gebruikt. En voor welk dom doel? Enkel voor hun bloed. Verdomme! Hij wilde dat deel van zijn leven voor altijd achter zich laten. Maar ’s avonds werd hij wakker, badend in het zweet. Dan had hij weer gedroomd over hoe hij ze gedood had. Zo makkelijk, zo koelbloedig. Zonder ook maar een greintje respect voor de meisjes. Geen genade kende hij. Het ging hem alleen maar om zijn eigen doel. Dat maakte het dat hij zichzelf haatte. Zijn hele leven heeft hij zichzelf gehaat. Dat was nu niet meer of minder. Hoewel Yuuki zorgde dat hij aan andere dingen kon denken. Nu hij bij haar was wilde hij deze duistere gedachtes niet meer ophalen. Hij wilde zijn tijd en aandacht aan haar besteden. Zijn hand streelde haar wang. Een warme glimlach verwarmde hem. En verwarde hem tegelijk. Hij hield van haar dat was zeker. Maar verder. Zero wist niet goed wat hij voelde. Vond het sowieso moeilijk om emoties onder woorden te brengen aangezien hij ze altijd voor zichzelf gehouden had. Nooit had hij er met iemand over gesproken. Nooit had hij ze zelfs maar aan iemand getoond. Hij wist dat hij zich nu heel kwetsbaar opstelde. Maar dit was wel Yuuki. Zijn maatje, zijn beste vriendin, de enigste die hij nog had. En, was er nog meer? De blik in haar ogen, die glimlach, ze was prachtig. Ja dat moest hij toegeven. Waarom deed ze alleen zo tegen hem. Waarom kon ze hem niet gewoon haten. Zou dat niet veel makkelijker voor hem zijn? Nee, het zou hem ook kapot maken. Hoe dan ook. Yuuki was zijn drug. Dus zonder zou hij het moeilijk krijgen. Heel moeilijk. Ergens was hij nu dankbaar voor het feit dat hij destijds honderd jaar geleden geen einde aan zijn leven had gemaakt. In stilte dankte hij daar nu voor. Tot hij ineens een hand op zijn wang voelde. Yuuki leunde iets naar voren. De huid onder haar hand tintelde van die aanraking. Zero slikte en voelde toen haar zachte lippen op de zijne en werd overspoeld door warmte. Een vreemd gevoel nam bezit van hem. En net als toen kon hij niet meer helder nadenken. Echter was het nu door een totaal ander gevoel. Het was jammer dat ze haar lippen van de zijne haalde. En dat was als een schok voor hem. Waarom voelde hij dit? Had hij zich niet al jaren voor dit afgesloten. Hij haatte zijn eigen zwakheid. Toch werd hij warm door haar woorden en maakte zijn hart een sprongetje toen ze nogmaals haar lippen op de zijne drukte. Zijn ogen waren groot van verbazing. Toch vond hij het niet vervelend. Nee, helemaal niet. Maar hij wist niet wat hij voelde. Wilde het niet maar tegelijk wel. Yuuki drukte zich tegen hem aan en hij sloot haar nog dichter in zijn armen. ”I can’t let you go. Cuz I want you in my life” fluisterde hij zacht in haar oor. De nacht was nog jong. Als het kon zou hij haar zo de hele nacht bij hem houden. Alsof dat het enigste was wat hij kon doen. Omdat hij zo wist dat ze veilig was in zijn armen. Wilde haar niet weer kwijt raken. Dat zou ook nooit meer gebeuren. Nooit meer..

[ *kucht* Sorry had inspiratie xd LAALAA ]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Yuuki

Yuuki


Aantal berichten : 250

Character sheet
Leeftijd: 16 jaar I 220
Ras: Vampier
Lover: I would do anything to protect the only person that means something to me

Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitimedo apr 28, 2011 11:48 pm

[I love your post LAALAA ]

Het was eigenlijk best raar, zo dicht bij Zero te zijn. Nadat ze jongens altijd had weg geduwd, soms zelfs gehaat nooit had ze een reden geweten tot nu. De enige die over was gebleven in haar leven was ze kwijt geraakt door haar 'opa' want ze wist nog wel dat hij iets te maken had met het feit dat ze zich niks van haar verleden kon herinneren. Maar altijd als ze probeerde meer uit te vinden gebeurde er rare dingen. Mensen om haar heen gingen dood, papieren vlogen in brand. Alles waar die man van wist dat het bestond werd vernietigd voor Yuuki er ook maar een woord of letter van had kunnen lezen. Ze was verbitterd geweest, maar tegelijkertijd ook emotieloos. Hechten aan mensen kon ze niet, omdat ze dacht dat de man die haar geheugen weg had gehaald ook een mens was. Op school was ze niet sociaal geweest, omdat ze kinderen uit de weg ging. In de kleuterklassen maakten leraren zich veel zorgen, maar hadden de hoop dat het nog zou verbeteren. Maar haar 'opa' had de angst gehad dat als ze bij andere ouders werd onder gebracht haar geheugen terug zou komen en ze wraak zou nemen op hem en ieder ander die de waarheid voor haar verborgen had gehouden. Misschien had hij wel gelijk gehad, en had Yuuki hem dan vermoord, al lag dat eigenlijk helemaal niet in haar aard. Ze moorden niet voor de lol, dat had ze nooit gedaan. Toen ze klein was, was ze heel vredelievend net als haar ouders. Die probeerde haar verborgen te houden voor de man daar was ze alleen later achter gekomen door middel van de niet gevonden dagboeken van haar ouders. Alleen Yuuki wist waar ze lagen, al wist ze niet precies hoe dat kon. Kleine dingen wist ze nog wel, zoals de zwarte merrie die van haar vader was geweest. Ze was redelijk groot geweest zeker omdat Yuuki best klein was. Ze leek haar te willen zeggen wat er werkelijk gebeurd was maar het kon niet. Yuuki kon de woorden van het paard niet verstaan.

'Yuuki, liefje wil je niet met de andere kleuren?' zei de jonge vrouw tegen haar. Nee ze had geen behoefte aan haar kleuterjuf. De vrouw was heel aardig, maar niet de persoon die Yuuki zocht. Ze had troost nodig, maar niemand gaf het haar. Alleen de merrie thuis, en de hond die bij de klas hoorden. Op de basisschool kreeg elke klas een dier waar ze met zijn allen voor zorgden. In de weekenden ging die meestal met de leraren mee. Yuuki zat bij een open raam met de grote herdershond naast zit. Hij lag te slapen en Yuuki aaide hem zachtjes over zijn kop. Ze keek naar haar juf en knikte dat ze het niet wilde. De directeur kwam binnen en wenkte de juf. Ze was beter horend dat de meeste mensen dat wist Yuuki. Dus ze kon prima horen wat ze aan het fluisteren waren. 'En? Gaat ze al met de andere om.' De juf zuchten zacht en keek naar Yuuki en daarna weer naar de directeur. 'Nee, wat ze andere ook doen, ze weigert om mee te doen. Wat is er gebeurd dat ze zo afstandelijk is?' zei ze daarna. De directeur keek wat somber, 'Haar ouders zijn overleden, ze zijn vermoord het arme kind heeft alleen haar opa nog.' Yuuki huilde niet op school, nooit. Om precies te zijn. Omdat niemand haar pijn snapten, niemand wist waar ze het over had. Het verlies van haar ouders, en nog een verlies dat nog veel meer betekende. Het verlies van de persoon die meer van haar hield dan haar eigen ouders misschien nog wel deden. De persoon was een vlek geworden in haar geheugen. En dat irriteerde haar, die persoon was uitgeveegd door haar opa. En hij vertikte het om haar te vertellen wie het was. De enige die haar troosten was de hond, die haar hand likten en zijn neus tegen haar wang duwde waarneer ze vanbinnen huilde.

Nu daar in tegen had ze de vlek weg gehaald en de persoon die daar al die tijd had gehoord weer ingekleurd. Het was haar beste vriend, en de enige persoon waar ze nog van hield. Een volbloed vampier net als Yuuki was. Zijn violetkleurige ogen, met een blik waar ze geen woorden voor kon vinden. Tegen andere leek het een heel ander effect te hebben dan het op haar had. Wat andere afschrikt trok haar aan. Yuuki had vaak gedacht aan weg lopen, verhongeren wat dan ook. Maar gewoon op houden met bestaan. Ze had haar opa gevraagd waarom zij nog moest bestaan, ze was alleen. En hij antwoorden dat ze blij moest zijn dat ze nog leefden. Moest ze echt wel blij zijn met het feit dat ze toen leefden? Ze was alleen, wat had het leven voor nu als je niemand had om het mee te delen? Niemand die je begreep, van je hield of je kon troosten waarneer je dat nodig had. Ze volgde haar ouders voorbeeld, ze schreef elk gevoel dat ze wel had op. In dagboeken die nog altijd leeg waren geweest. Haar bibliotheek had een aparte kast met allemaal dagboeken. De helft van haar de andere helft van haar ouders. Zero straalde iets hatelijk uit, maar het was niet tegenover Yuuki maar tegen over zichzelf. Hij fluisterde iets in haar oor ”I can’t let you go. Cuz I want you in my life” Een glimlach sierde haar lippen, ze zouden morgen naar school moeten. Het was gewoon een doordeweekse avond. Hoe zou haar klas wel niet reageren op het feit dat ze daadwerkelijk veranderd was? Ze zou met Zero aan de hand lopen, dat wist ze zeker. Hij zou de plek naast haar op de bank in nemen. En ze zou eindelijk rust hebben tijdens school, ze zou nu missschien zelfs met haar klas kunnen omgaan. Haar ogen vielen langzaam dicht en haar ademhaling werd rustiger.

De dag was vermoeiend geweest, er was zoveel gebeurd. Maar ze sliep nu tegen Zero aan. Ze was veiliger dan ze in honderd jaar ooit was geweest. Het huis voelde nu als echt thuis. En niet gewoon een doos waar je in kon wonen. Het feit dat niemand het zomaar kon vinden maakten het niet tot een ondoordringbaar fort. Yuuki was altijd kwetsbaar geweest waar ze ook was. Door haar eenzaamheid en het niet beseffen wie ze werkelijk was. En wie haar altijd zou beschermen. Al had ze nog wel eens de gewoonte om in haar slaap te praten.

'Yuuki, je vader en ik stellen je zometeen aan een nieuwe familie voor.' zei Juuri, Haruka glimlachten, het was de goede keuze dacht hij. 'Ik vraag me af wat ze van haar partner gaat vinden.' zei hij. Al had Yuuki niet echt in de gaten gehad waar hij het nou precies over had. 'Ik hou van hem en ga met hem trouwen.' zei Yuuki met een oprechte glimlach op haar gezicht. 'Zero will be the only one I would give up everything for. He's the only one I will ever love.' fluisterde ze. Juuri keek haar verbaasd aan, omdat ze Zero zijn naam nog niet eens genoemd had op dat moment. En Haruka ook niet, hoe kon haar dochter de naam van de jongen weten voor ze hem ooit gehoord of gezien had? Het was haar ouders een raadsel, maar Yuuki was een apart geval. Altijd geweest, maar daarom hielden ze misschien nog wel meer van haar.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Cross' Mansion Empty
BerichtOnderwerp: Re: Cross' Mansion   Cross' Mansion Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Cross' Mansion
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Your Fate :: Het Oosten :: Bossen-
Ga naar: