Rennen langs het water

Kaito stond even stil vna het rennen en keek met een kalme blik in het water. Hij kon zich een gesprek van een tijdje geleden herinneren, van vlak voordat hij naar deze school ging. Het zoontje van zijn meester had gezegt dat er geen reden was tot paniek voor vampiers uit de buitenwereld, omdat deze niet zo'n ouderwets leven leidde als hun familie en had hem uitgelegd dat deze vampiren waren 'gezakt' naar het niveau waarin ze gewone mensen waren die als enige vampier achtige hadden dat ze af en toe nog bloed moesten drinken. Maar zou wat hij gezegd had echt waar zijn? Kaito had nog nooit een reden gehad om dat kind te vertrouwen, dus wat als dit een leugen was? Maar hij kon beter andersom denken, als wat hij zei echt waar was, betekende dat dan dat de stem van deze 'nieuwe' vampiersoort niet hypnotiserend voor hem waren. Hij schudde alle verwarrende gedachten even uit zijn hoofd en keek weer opzij, de plek waar hij heen zou rennen en dat deed hij ook. Kaito hold elangs het lijn van het water, hij voelde het zand tussen zijn blote tenen kriebellen en de wind door zijn haren, rennen was altijd al het enige geweest dat hem vrij maakte.

Ik een blauwe bikini liep Abigail langs het water. Zo af en toe maakte een golf haar benen nat en het zand bleef erachter haken. De wind blies door der haar waardoor andere vampieren of weerwolven haar gemakkelijk konden ruiken. Als een teken, dat ze op moesten passen, of dat ze gewoon een teken hadden dat Abigail eraan kwam. De wind nam niet alleen haar lucht mee, maar ook die van een ander. Een ander wezen. Waarschijnlijk een weerwolf. Ze voelde haar hoektanden langzaam groter worden, en een grijns omhulde haar mond. Langzaam pakte ze der haar bijeen en maakte een paardenstaart. Een weerwolf hè, daar heeft ze dus weinig ervaring mee. Ze heeft nooit in haar leven een weerwolf voluit gezien. Zo weet ze dus ook niet of hij nou een wolf is of een mens. Klinkt raar, of misschien dom maar het is wel zo. De zon stond op zijn hoogste punt, en het was daarom ook het warmste punt van de dag. Doordat de zon zo hard scheen voelde ze die branden op haar huid. Ze merkte al gauw dat ze vergeten was om ook maar een beetje moeite te doen voor zonnebrand crème, en daar moest ze voor boette haar huid zal rood worden en pijnlijk. Hij zou verbranden. In de verte zag ze een schim staan, kijkend naar het water. Hij was aan het staren en denken, waaraan? Geen idee, het kon haar ook niet zoveel schelen. Maar de geur van de weerwolf kwam daar wel vandaan, en ze was van plan om hem te gaan waarschuwen, dat het hier niet veilig was, en dat hij misschien beter weg kon gaan. Hoe dichterbij ze kwam des te beter ze hem kon zien. Ze maakte haar elastiekje weer los en liet der haren weer met de wind meevoeren.

Een helderwit jurkje tot haar knieën bedekte haar bikini, ze had spagethi bandjes om haar schouders zodat het jurkje niet af zal vallen. Ze glimlachte momenteel had ze één liedje opstaan; Oh! Enka! Zoals alle liedjes die ze luistert was ook deze door haar gezongen, een flauw glimlachje krulde haar lippen. Niemand wist van het feit dat een beroemde zanger een weerwolf was, maar dat maakte haar ook niet uit. Ze wou liever 's nachts alleen door de bossen struinen zonder allemaal andere. Na een tijdje begon ze de stilte die haar mond verliet zat te worden en begon mee te zingen met Oh! Enka! Nu konden andere mensen hem echter ook horen, niet dat uit maakte. Ze hield toch van die aandacht, ze gniffelde even. Ze merkte het bijzijn van twee andere op, de één van haar soort en de andere was een bloedzuiger, oftewel Vampier. Ze had niks tegen de vampiers het was gewoon een uitzondering net als zij zelf. ,,Yo!" riep ze naar de jongen die als ze het goed had ook een weerwolf was. Ze zwaaide hevig met haar hand in de lucht en een grote glimlach was te zien rond haar lippen terwijl haar ogen gesloten waren en ze hem vriendelijk en uitdagend aankeek. Al was dat uitdagend net te ver gezocht.

Haar gezang was in de loop van de tijd al gestopt maar ze had haar muziek harder gedraait waardoor ook andere mensen, weerwolven of Vampieren het zouden kunnen horen.

Kaito kwam weer even tot stilstand toen hij een bekende geur rook, hij snoof de lucht even in en toen hij het zeker wist gingen zijn ooghoeken naar opzij. Vampier... Waarom juist nu?! Hij keek de andere kant op en rende door en omdat hij eigenlijk maar een fractie van een seconde had stilgestaan zou dit niet veel opvallen, toch merkte hij dat hij door iets in hem langzamer ging rennen, zijn instinct om te luisteren, onderdanig te zijn aan de vampier. Hij stopte uitiendelijk maar gewoon met lopen en keek om. "Is er een reden dat je mij volgt?" vroeg hij nogal bot, hij keek haar recht aan en zijn felblauwe ogen ontmoette die van haar "Want als je niets van me moet, heb ik liever niet dat je me nog verder volgt." achter hem hoorde hij nog een stem, maar hij had de geur nie teerder opgevangen omdat hij tegenwind had, hij keek die kant even op en keek haar wat vaagjes glimlachend aan, nog een weerwolf. Dat betekende jammer genoeg nie tmeteen dat hij vieliger was, toch stak hij al vriendleijk gebaar zijn hand naar haar op, maar de geur van vampier prikte in zijn neus en hij kon he tnie tlaten haar een wat dreigende blik toe te werpen.