The white guardians

De dierentuin was groot, gelukkig maar. Het assortiment aan dieren dat ze hier verzorgde was daarom enorm. Yuuki haar ouders was ze verloren, al op jonge leeftijd. Ze wist niet heel veel meer van hun, Sinds de dood van haar ouders had ze niemand gehad. Niemand waar ze zich aan had gehecht. Ze herinnerde zich zo weinig van haar verleden, dat ze niet kon zeggen of ze nog andere familie had. Of misschien vrienden van voor haar ouders dood. Ze waren gedood door monsters, jagers. Haar blik was een beetje wazig geworden, Dat had ze altijd als ze in gedachten verzonken was, er waren veel mensen in de dierentuin. Maar bij het stuk waar Yuuki het meest te vinden was, waren de minste mensen. Deze dierentuin had veel verschillende rassen wolven. Arctische, Europese, Mongoolse, Iberische wolven. En nog een paar soorten. Al lag de interesse van Yuuki bij de wolven die sneeuwwit waren, ze had een foto toestel altijd opzak. Of eigenlijk in een kleine tas. Ze kon er de hele dag zitten bij die paar verblijven. Voor fotograferen had je geduld nodig, er gingen geruchten over witte wolven. Dat ze mensen zouden beschermen, misschien was dat wel precies wat er gebeurd was met Yuuki. Ze was altijd terug gekeerd naar deze prachtige dieren, de wijze ogen van de wolven spraken. En ze leerde je meer dan duizend preken van een mens, wolven waren misschien wel slimmer dan mensen, of eigenlijk wist Yuuki dat wel zeker. Eigenlijk had ze het niet heel erg op mensen, waarom wist ze niet. De arctische wolven hadden pups gekregen. En ze waren nu zo'n drie maanden oud. Net oud genoeg om het hol al een paar keer uit te gaan. Maar ze konden nog lang niet voor zichzelf zorgen. Ze keek toe hoe de alfa teef met haar pups naar buiten kroop. Er was een klein wit reutje dat achterbleef bij de ingang. Yuuki stak haar lens door het hek heen en maakten een paar foto's van de pup alleen. En daarna hoe de situatie er uit zag van een groter kijkvenster. Zijn moeder liet hem achter. Een steek ging door haar hart heen, een eenzame traan liep over haar wang. Haar lippen maakten een beweging. Ze vormde een naam, maar er kwam geen geluid mee. Ze stond op uit te struiken en liep een beetje rond bij de andere verblijven.
De traan was opgedroogd, ze keek zoekend rond naar het mens.. juk mens.. dat de arctische wolven verzorgden. Daar liep ze, Yuuki stond in een paar stappen bij haar. 'Het kleinste reutje wordt achtergelaten door zijn ouders. Hij heeft iemand nodig die voor hem zorgt.' zei ze met vastberaden toon. Haar blik was ijskoud. Het meisje keek haar een beetje raar aan, 'Hoe kan jij dat weten?' zei ze op een betweterige toon. Yuuki zuchten 'Ik zit elke dag bij de wolven ik observeer ze en maak foto's. En ik weet dat hij achtergelaten wordt elke keer weer. Hij verdiend beter!' 'Tja er gaan altijd wel pups dood, maar we hebben niet genoeg handen om de pup op te voeden.' Yuuki keek in de richting waar ze vandaan was gekomen. 'Ik neem hem, ik verzorg hem, ik voed hem op en zorg dat hij gezond word. Ik heb al veel gelezen over hoe je wolven moet houden en voeden, ik heb het elke dag voor me gezien. Gezien hoe de ouders het doen.' De verzorgster zuchten, ach die pup zou toch waarschijnlijk snel dood gaan. Kon die nog net zo goed zijn laatste dagen ergens bij iemand slijten die blijkbaar om dat beestje gaf. 'Heb je een manier om hem te vervoeren?' Yuuki knikte, ze haalde wat spullen uit de rugzak die ze om had gehad. De verzorgster ging haar voor naar het wolvenverblijf. Ze deed het hek open en liet Yuuki binnen, de wolven zouden nooit de oppassers aanvallen als ze met twee mensen waren. Dat dachten die naïeve mensen tenminste. De pup zat trillend net buiten het hol, Yuuki haar uitstraling veranderden. Ze leefde met dit kleine pupje mee. Ze knielde neer, en hield haar hand uitgestoken in zijn richting. De angst trok langzaam weg uit de pup zijn ogen. Hij kroop langzaam naar haar hand en snuffelde er aan en beet heel zacht in haar vingers. Ze kreeg geen wondjes er door. En toen ze hem niks deed kroop hij verder. En keek haar aan, hij had grijzige ogen. Ze was een beetje in trance geraakt door de ogen. Zijn vacht glansde mooi, het was sneeuwwit, met een heel klein vleugje grijzig er door heen. Ze streelde zijn kopje zacht met haar vingers. Weer vormde haar lippen die naam, waar ze geen betekenis aan kon koppelen. Ze tilde hem op en hield hem in haar armen. Hij likte aan haar kin, ze ontdooide een beetje. 'Z-e-r-o.' fluisterde ze zacht en stond op en liep de oppasser voorbij en stopten de pup in haar tas die ze nu op haar buik droeg.
Ze liep altijd in een school uniform, het was zwart als hoofdkleur en daarnaast was de randen wit en er was een rood lint bij haar nek. Ze merkte dat haar knieën vies waren en veegde het vuil weg. Ze had een pup mee genomen, en hij zou haar leven veranderen. Hij zou zorgen dat ze niet meer alleen was, nooit meer.

Zijn voeten hadden hem naar de ingang van de dierentuin gebracht. Waarom? Van vragen hield hij niet vandaar dat hij er ook geen antwoord op gaf. Vragen waren te makkelijk om achter dat antwoord te komen. Je moest die persoon leren kennen en zien in te schatten hoe diegene dacht en kon reageren. Dan zou je al een stuk verder komen en misschien je vraag al aan kunnen passen. Op een gegeven moment zou je de vraag niet eens meer hoeven stellen omdat je de ander al zo goed kende. Met zijn handen in zijn zakken gestoken wandelde hij door het park. Hij kwam niet om per sé naar een bepaalde diersoort te kijken. Hij wist eigenlijk zelf niet waarom hij hier was. Ach het was weer eens wat anders. Het zonnetje scheen en iedereen was meteen in een opperbeste stemming. Gezinnen bezochten samen het park. Ouders die voortdurend de namen van hun kinderen riepen omdat die van hot naar haar renden. Stelletjes die hand in hand door het park slenterden en samen naar de dieren keken. Schoolkinderen die van hun schooluitje genoten. En al die vrolijke gezichten waren in schril contrast met de koude, afstandelijke blik van Zero. Zero was iemand van weinig woorden. Toonde geen emoties en sloot zich volledig af van de buitenwereld. Het zou moeilijk zijn hem te bereiken. Maar ondanks dat alles was hij eerlijk. Nou ja voor zover hij eerlijk kon zijn. Vroeger had hij een hart. Heel erg vroeger dan maargoed. Het nodige was gebeurd en dat had een hoop veranderd. Hij was veranderd. Niet dat hij vrolijk al een spraakwaterval was geweest maar hij was anders geweest. Tot die ene dag. Die dag dat zijn verleden, heden en toekomst veranderde. Drastisch veranderde. Niemand kende de Zero van voor het ongeluk. Wat eigenlijk geen ongeluk bleek te zijn zo had hij enige tijd geleden ontdekt. Hij liet zich op een bankje neervallen dat uitzicht gaf over de Arctische wolven. Wolven met een sneeuwwitte pels en stormgrijze ogen. Terwijl hij hen bekeek trok hij zijn bovenlip op waardoor zijn spierwitte tanden en zijn scherpe hoektanden ontbloot werden. Wolven, wolven. Zijn linkerhand omklemde een houten plank van het bankje. Hij zette zoveel kracht dat het hout onder zijn had kraakte en versplinterde. Zijn woede was iets wat hij met moeite onder controle kon houden. Het waren momenten dat hij even vergat hoeveel kracht hij bezat. Dat mocht niet vaker gebeuren want dan was de kans groot dat hij alles om zich heen nog wel een keer zou verwoesten. Zero gromde eens toen hij zag hoe een teefje met haar jongen het hol uit kwam. Echter liet ze één jong achter. Tja zo ging dat bij die wolven. De jongen die te zwak waren werden voor dood achter gelaten. En dan vonden die stinkende honden hun monsters. Liet ze eerst eens naar zichzelf kijken. Het was al tijden geleden dat hij van een mens had gedronken en het was al helemaal lang geleden dat hij er eentje had gedood. Want die periode had hij nu wel achter zich liggen. Zero wachtte altijd nog op de dag dat hij wraak kon nemen. Maar hij was er klaar voor. Wanneer hij oog in oog zou komen te staan met die weerwolven zou hij er klaar voor zijn en het gevecht met plezier aan gaan al zou het zijn dood worden. Al was hij er bijna zeker van dat hij het zou overleven. Zijn leven werd zo ondertussen gedreven door haat. Haat aan die andere soort. Hun natuurlijke vijand. Plots werd zijn aandacht getrokken door een meisje met lang donkerbruin haar dat het jonge welpje van zo even op haar arm droeg. Maar het was niet het welpje waar hij naar keek maar het meisje. Hij wist wie het was. Maar het was onmogelijk. Nee dit kon niet. Zijn hoofd speelde een spelletje met hem. Ze kwam nu zijn kant op en hij zag haar gezicht toch echt goed. Zijn violetkleurige ogen stonden voor het eerst sinds tijden niet koud en afstandelijk. Nee dit keer was hij degene die een verraste uitdrukking op zijn gezicht had. Langzaam stond hij op. Stond volledig recht op het moment dat ze bijna bij hem was. Zijn ogen vonden de hare en hij wilde zijn mond al openen.

Ze besefte nu pas ten volste dat ze een wolven pup mee had genomen. De eigenaren van de dierentuin wisten het niet eens. Ach dan zou die verzorgster toch alleen maar problemen krijgen. Het was toch een walgelijk mens geweest, het had haar niks kunnen schelen wat er met deze pup zou gebeuren. Als Yuuki er niks van had gezegd dan was hij waarschijnlijk overleden, en hadden ze over een paar weken een lijkje kunnen weghalen. Yuuki voelde een gevoel in haar hart opborrelen. Walging, woede, pijn en vooral verdriet. En die mensen moesten dan geven om de dieren die ze opvingen en verzorgden. De pups beet weer zachtjes op haar vingers. Ze vond het prima, hij was zachtaardig, omdat hij waarschijnlijk aanvoelde dat ze hem kwam redden. 'Zero.' fluisterde ze weer tegen de pup die haar recht aan keek met zijn grijzige ogen. Ze zeiden van alles tegen haar, en leken haar een verhaal te vertellen. Al wist ze nog niet precies wat dat verhaal voor reden had. Hij likte haar vingers af en toe, en ze keek hem met haar bruinige ogen aan. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. Wat was dit gevoel..? Vreugde, liefde, ja ze was van deze pup gaan houden vanaf de aller eerste keer dat ze hem zag. Hij leek op haar, maar eigenlijk ook helemaal niet. Het enige dat ze gemeen hadden was dat hun ouders ze had achter gelaten. Ze zou de pup nooit meer alleen laten, ze zou voor hem zorgen tot het einde. Sommige mensen keken raar op, maar Yuuki had geen oog voor die mensen. Ze fluisterde allemaal dingen tegen elkaar 'Wat moet dat meisje nou met een wolf?' 'Mag dat wel?' 'Is dat pupje gestolen?' ergens vond Yuuki het vreselijk dat mensen zulke dingen zeiden. Maar ach, eigenlijk maakten het niets uit. Het waren mensen, en die wisten niet beter. Ze hadden geen besef van al het leven dat om hun heen bestond. Leven dat gewoon naast hun kon staan, ze zouden het nog niet eens door hebben als het ze zagen.
Iets liet haar opkijken, De kleine pup keek op met zijn grijze ogen en liet een klein kefje horen. Als soort teken dat er iets was. Yuuki zag nog net violet kleurige ogen en een mond die open ging. Maar er kwam nog geen geluid op of Yuuki botste tegen hem op. Ze had het te laat door gehad, en ze voelde de de grond. Ze had zichzelf proberen op te vangen met haar handen, ze had niks gebroken. Alleen waren beide haar handpalmen geschaafd. 'Itami.' fluisterde ze zacht en keek even naar haar handen. De huid was kapot, mensen keken niet op of om. Gelukkig, anders had ze nog meer aandacht gehad waar ze geen behoefte aan had. Haar handen trilde licht, ze was nog nooit tegen iemand aangelopen. Misschien kwam dat ook wel omdat ze altijd mensen ontweek. Ze keek weer in de violet kleurige ogen. Haar lippen bewogen, maar ze kreeg er geen woord uit. Ze wilde zeggen sorry en op staan en weg lopen. Maar ze was verstijfd, ze kon op dat moment niet uit zichzelf bewegen. De pup was weg gekropen in de tas en was even uit het zicht. Wie was die jongen waar ze tegen op was gelopen?

Het ging allemaal in een waas. Hij zag het meisje op hem afkomen. Waarschijnlijk was ze diep in gedachten verzonken want net op het moment dat hij iets wilde zeggen knalde ze vol tegen hem op viel hij achterover. Natuurlijk had hij zich ook beter op kunnen vangen maar hij mocht geen argwaan wekken bij zowel haar als de andere bezoekers van het dierenpark. Zijn ellebogen vingen de klap op en hij trok even een pijnlijk gezicht. Echter stond hij soepeltjes op en stak zijn hand naar haar uit in de veronderstelling haar overeind te helpen. Tja hij mocht dan wel Zero zijn, hij was wel netjes opgevoed vroeger. Plus het feit dat hij iets in het meisje herkende. Het leek wel alsof ze zijn naam had gefluisterd maar dat zal hij wel weer gedroomd hebben ofzo. Hij schudde even met zijn hoofd waarbij zijn sneeuwwitte haar dat door de zon bijna een zilverachtige glans leek te hebben mee bewogen. Zijn blik was koud, zoals altijd maar misschien was hij nu iets minder hard. Want het gezicht voor hem herkende hij. Hoelang was het al weer geleden. Een jaar of negen, tien. Als het niet meer was. Toch kon hij die laatste dag nog goed voor de geest halen. Dat kleine meisje aan de hand van haar vader. Die hem streng toesprak. Hij had destijds zijn taak verzaakt. Had gedacht dat ze dood was. Maar, hier stond ze. Want dit moest ze zijn. Zero merkte het aan de manier waarop ze keek, waarop ze een hand door haar haren haalde. Precies zoals haar moeder dat zo goed kon. Flasbacks van wat het leek een vorig leven flitsen aan hem voorbij. Het was zeker langer dan tien jaar geleden. Maar het kleine meisje dat ze was, dat was ze niet meer. Hij wilde haar bij haar naam noemen maar zou dat alles niet veel ingewikkelder maken? Hij hoorde haar wat zachtjes fluisteren en volgde haar blik naar haar geschaafde handpalmen. De geur van bloed steeg op naar zijn neus en even was er een flits van rood in zijn ogen te zien geweest. Of ze het gezien had wist ze niet. Maar het leek erop dat ze hem niet herkende. Zero frummelde wat in zijn broekzak aan de ring die hij van zijn moeder had gekregen om zo zijn gedachten even ergens anders op te focussen en niet op bloed. Hij had pas gedronken dus dorst had hij niet maar toch. Het bleef een verleiding die hij telkens maar weer moest weerstaan. Vooral met al die jonge kinderen die zo uitbundig waren en vaak vielen wat wondjes veroorzaakten. En de geur van hun bloed.. Nee hij moest zich niet zo laten gaan. Hij richtte zich weer op haar, de pup was weggekropen in haar tas en grauwde zachtjes. Maar Zero gaf er niet al te veel aandacht aan. Hij zag haar handen trillen en de uitdrukking op haar gezicht. Zou ze hem dan toch herkennen? Langzaam heel langzaam opende hij zijn mond weer. ”Yuuki..?” weerklonk het voorzichtig uit zijn keel. Zijn stem koud maar met een lichte trilling van herkenning. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes, in afwachting hoe ze zou reageren.

Waarom was Zero, weg gekropen in haar tas er zou hem toch niks overkomen zijn tijdens de val? Ze hoorde hem zachtjes een grommen of wat daar op moest lijken voor een pup van zijn leeftijd. Yuuki was een beetje verdoofd, ze bewoog haar vingers en ze wist dat ze het deed omdat ze het zag. Ze zag de zilverkleurige ogen van de pup langzaam weer uit de tas komen en al snel volgde zijn zwarte neusje met witte haren er omheen. Hij keek haar met een bezorgde blik aan, en daarna keek hij naar de jongen waar Yuuki tegen aan was gebotst. De pup rook het kleine beetje bloed dat uit haar schaafwonden kwam en likten er zachtjes aan. Yuuki kromp een beetje in een, dat was niet bepaald prettig, al was geen enkele aanraking op schaafwonden prettig. Haar ogen keken van pup naar jongen en weer terug. De jongen leek te willen praten, maar er kwam ook bij hem even niks uit. Elke keer weer kwam de naam Zero terug in haar gedachten. Zero, Zero, Zero. Maar waarom, wat had die naam te betekenen? En tot wie behoorde deze naam? Ze wist het niet, ze had geen flauw idee. De pup had beide haar handen gelikt, waardoor het bloed weg was. Ergens zeiden zijn ogen iets van, hey ik ken je. Ken jij mij niet? Maar ze wist niet wie de jongen was. Hij was anders dan de andere, en hij leek bijna geen mens. Want met mensen kon ze het niet vinden. Zero likte zacht met zijn tongetje over het puntje van haar kin waardoor Yuuki weer bij zinnen kwam.
Ze keek toe hoe zijn mond weer open ging, en heel voorzichtig zei de jongen iets. ”Yuuki..?” Haar ogen werden groot, hoe kon hij haar naam weten? Ze wist niet wat ze moest zeggen, zijn ogen waren tot spleetjes geknepen. Maar waarom, wat verwachten hij van haar? 'Zero.' waarom zei ze de naam van de pup. Of tenminste ze dacht dat ze alleen de naam van de pup zei. Ze knipperde met haar ogen. 'Hoe weet je mijn naam.. niemand kent me, ik ben al jaren alleen.' zei ze zacht. Haar handen gingen naar haar hoofd, en ze hield haar hoofd beet. Ergens in haar gedachten zag ze een klein jongetje, met violet kleurige ogen en wit haar. En weg was het beeld weer. Wat was dit? Was het een grap? Ze snapte het niet.

‘Zero’. Ze had zijn naam uitgesproken. Toch? Maar was ze zich er wel bewust van at het zíjn naam was? Hij had eerder het idee dat ze tegen een denkbeeldige vriend sprak. Toen hij het wolfje hoorde grauwen wist hij plots over wie ze het had. Nee tégen wie ze het had. Toch? Maar wat was dan de aanleiding dat ze hem aan keek. Zero fronste eens maar liet haar blik niet los. Ze herkende hem.. wel. Ergens. Hij zag het in de blik in haar ogen. Het was jaren geleden. Ze waren beiden jong geweest. Hun ouders waren vrienden geweest, zeer goede vrienden. Maar na die laatste ontmoeting op die zwoele zomeravond had hij zowel haar ouders als Yuuki zelf nooit meer terug gezien. Samen met Zephyr was zij de enigste die hem kende vóór de moord op zijn ouders en de rest van zijn familie. Wat er nu voor had gezorgd dat hij samen met zijn neef als enigste over was van de Kiryu familie. Wat de reden was dat zowel de vampieren als de weerwolven hierheen trokken was voor hem ook nog steeds een raadsel maar hij schoot zo langzamerhand al op. Zijn vermoedens werden duidelijker. Veel duidelijker. Was het dan ook toeval dat hij Yuuki hier trof? En om het er nog eens extra in te wrijven ook nog met een wolvenwelpje. ”Je herkent me niet meer hé? weerklonk zijn koude stem. Maar ergens was dat kleine vonkje van herkenning te zien. En daar ging hij verder op in. Kijkend of hij meer herinneringen bij haar naar boven kon halen.

[hele korte maar moet gaan :’(]

Er kwamen flitsen, ze liep aan de hand van haar vader, trots dat ze was dat hij tijd vrij had gemaakt voor haar. Om een mooie wandeling te maken. Haar vader was vaak streng geweest, al hield hij met heel zijn hart van zijn vrouw en dochtertje. Ze hoorde de stem van haar moeder ze praten met een andere vrouw, die had dezelfde violetkleurige ogen als dat kleine jongetje dat ze had gezien. Ze hapte naar adem, wat was dit allemaal? Ze kneep haar ogen stijf dicht, het was allemaal een leugen. Dit leek nog maar een paar dagen geleden te zijn, terwijl het zeker tien jaar moet zijn geweest. 'Yuuki, ik wil je voorstellen aan iemand.' ging er door haar hoofd heen. Ze zag hoe ze op keek naar haar moeder, die de mooie bruine ogen had net als haar vader. Een glimlach speelde rond Yuuki's mond, 'Wie dan mama?' Haar moeder keek eerst naar haar vader en daarna keek ze weer naar Yuuki. 'Kom ze wachten op je op de open plek in het bos.' Yuuki liet haar vaders hand los en begon te rennen, ze wilde er als eerste zijn. Om te kunnen zien wie haar dan wilde ontmoeten. Ze nam alleen de weg met de meeste obstakels. Ze renden tussen bomen door en door struiken heen. Haar kleding kreeg allemaal scheurtjes door takken. Ze had gehavende kleding, en op haar gezicht zat een beetje vuil. Haar ouders keken eerst verbaasd naar Yuuki toen ze uit de struiken kwam struikelen. Yuuki keek met grote ogen naar het kleine jongetje dat haar een beetje uitdagend aan keek. Zijn violetkleurige ogen en zijn witte haren maakten indruk op haar. Haar moeders lippen vormde een naam, maar er kwam geen geluid. Wie was die jongen?
Toen in een klap was de herinnering weer weg. Yuuki had haar ogen wijd open gesperd, ”Je herkent me niet meer hé?" zei de jongen voor haar. Warme zouten tranen stroomde over haar wangen, waarom kende hij haar? En ze wist niet eens zijn naam. Ze trilde van top tot teen. 'Waarom.. waarom zei mijn moeder je naam niet? Waarom weet jij mijn naam en ik de jouwe niet?' fluisterde ze. Ze begreep er niks van. Hij kende haar, en zij zou hem ook moeten kennen. Maar toch wist ze niet hoe hij heten. Haar vingers kromde en balde zich tot vuisten ze wilde weten hoe de jongen heten. De enige jongen die misschien meer wist over haar. Die haar kende..

Zijn zilverwitte haren wuifden mee op het lichte briesje. Aan zijn linkerzijde liep zijn moeder. Een tengere vrouw met goudkleurige lokken en dezelfde violetkleurige ogen als hij had. Zijn vader liep aan zijn rechterzijde. Van hem had hij zijn aparte haarkleur ook niet want diens haar was donkerbruin en zijn ogen waren helderblauw. Straalden een altijd durende kilte uit. Behalve wanneer hij bij zijn zoons en vrouw was. Want achter hem aan huppelde zijn broertje Ichiru. Hij was een jaar jonger dan Zero en had lichtblond bijna wit haar en de helderblauwe ogen van zijn vader. Zero keek op naar zijn vader die hem een warme glimlach schonk. Waarom waren ze in het bos? Wilde hij vragen maar aan zijn vaders blik kon hij zien dat hij die uitleg nog wel zou krijgen. Dus liep hij maar mee. Zijn handen had hij in zijn zakken gestoken en zijn violetkleurige ogen gleden over de omgeving. Bomen, en bomen en nog meer boven. Allen groen gekleurd. Het gaf een rustgevend effect op de toen zevenjarige jongen. Uiteindelijk kwamen ze op een open plek aan midden in het bos. Wat ze hier kwamen doen wist hij niet maar de uitleg zou vanzelf nog wel komen. Ichiru zei helemaal niets. De huppelde rond achter vlinders aan en had een brede grijns op zijn gezicht. Misschien was het beter geweest als hij meer zoals zijn broertje was geweest. Want vaak was Zero wat afzijdig en op zichzelf. Maar nooit was hij bot en gemeen. Of kil en kortaf. Alsof het hem allemaal niets deed. Want hij sprak wel en speelde graag met zijn broertje. Want waarom zou hij de wereld haten? Plots weerklonk de stem van zijn moeder. “Zero, dit is Yuuki. Kom, en wees aardig tegen haar.” Weerklonk haar zuivere stemgeluid. Voor hem stond een meisje met lang donkerbruin haar met een man en vrouw naast haar. Haar ouders hadden dezelfde bruine ogen als zij had. Ogen die hij niet meer zou vergeten. Net zoals haar naam. “Yuuki..” sprak hij langzaam uit..

Het was lang geleden, heel lang. Maar het leken maar dagen te zijn. Alles was ineens weer zo ontzettend helder. Maar hij wist dat het voor Yuuki het tegenover gestelde was. Hij zag het aan de blik in haar ogen. Ze waren wijder opengesperd. Alsof ze van een dagdroom in het heden terecht kwam. Maar Zero wist dat hij het bij het juiste eind had. Dit was de Yuuki die hij kende. Die hij in zijn kinderjaren had leren kennen. Die hij destijds als een vriendin had kunnen rekenen. Een zucht verliet zacht zijn keel. Tot hij zag dat er tranen over haar wangen stroomden. Het was niet zijn bedoeling geweest haar dit leed aan te doen. Maar zij was één van de enigste die nog over was. Die nog over was uit zijn verleden. Want de rest was allemaal kapot gemaakt. Koelbloedig verwoest. En Zero wist dat Yuuki het niet wist van haar ouders. Hij zou dan ook niets zeggen. Dat zou als een té harde klap aan komen. Hij moest het haar geleidelijk aan gaan vertellen. Hoe? Daar was hij bij lange na niet uit. Voor hem was het ook een zeer grote verrassing dat ze nog leefde. Hoewel hij het wel altijd gehoopt had. Dat zij niet óók omgekomen was. Zijn violetkleurige ogen keken haar recht aan. Zero zag hoe ze haar handen tot vuisten balde en zijn linkermondhoek trok hij bijna onzichtbaar omhoog waardoor er een hele vage grijns op zijn gezicht verscheen. Die echter na vijf seconden ook weer weggeveegd werd en hij haar serieus aan keek. ”Misschien omdat ik die naam voor je in moet vullen..”. Hij keek haar onderzoekend aan. Het was geen toeval dat het wolfje dezelfde naam droeg als hij. Ergens moest ze het weten. En misschien zou dit haar geheugen opfrissen. ”Mijn naam is Zero.” zei hij. Waarna hij haar afwachtend aan keek.

Hij keek haar aan, elke keer flitste weer het beeld uit haar herinnering terug en zag ze weer dat kleine jongetje even voor haar. Het was hem, het was hem echt. Heel even was er een klein glimlachje te zien die al snel weer verdween. Yuuki knipperde met haar ogen, maar al snel keek hij weer serieus naar haar. Hij zei dat haar moeder misschien niks had gezegd omdat hij het in moest vullen. Ze keek hem afwachtend aan. Daarna hoorde ze zijn naam. De naam die altijd in haar hoofd was gebleven, alleen nooit een betekenis had gehad. De naam die ze aan de kleine wolvenpup had gegeven omdat ze aan de persoon moest denken die ooit in haar leven die naam had gedragen. En het was deze jongen geweest. 'Kiryu Zero.' zei ze zacht. 'Als je ooit in de problemen komt, zoek dan de familie Kiryu op.' Dat waren de woorden geweest die haar ouders hadden gezegd. Op de laatste avond dat ze nog hadden geleefd. Het was een winter avond geweest. Het sneeuwde, maar de sneeuw was niet wit, maar bloedrood. Die mensen, tenminste als het wel mensen waren, hun ogen waren rood. Geen normale kleur dus. Yuuki trilde kowai... ging er door haar heen. Een van die mannen kwam dichterbij, er zat bloed bij zijn mond. Yuuki keek de man aan en was verstijfd. De man zijn vingers leken bijna klauwen alsof hij een beest was. Yuuki probeerde naar achteren te stappen maar viel op de grond. Haar ogen waren groot. Hoe dichterbij de man kwam hoe verlamder haar lichaam aan voelde 'Zero.' fluisterde ze zacht. En net voor de man haar vast kon pakken hoorde ze een doffe klap. De man gromde, hoorde mensen te grommen? Yuuki deed haar ogen een beetje open en zag Zero staan. Met zijn armen gespreid voor haar. Zou hij haar gehoord hebben?
Yuuki keek hem nu wat kalmer aan, ze trilde nog lichtjes maar het was al minder geworden. Voorzichtig ging ze overeind staan. 'Je.. je hebt me gered.' fluisterde ze. Ze deed de rugzak op haar rug en stapten met een voet naar voren. Een beetje onzeker maar zonder er veel bij na te denken sloeg ze haar armen om Zero's middel heen. 'Zero.' zei ze zacht bevestigend. Een golf van vertrouwen stroomde door haar lichaam. Wat ze in geen honderd jaar meer had gevoelt, al dacht ze dat het zo'n tien jaar was.

Zero dacht terug aan de tijd die hij gehad had. De tijd voor die moorden. Voordat bijna zijn gehele familie uitgeroeid werd. Het was al jaren geleden gebeurd. Meer dan honderd jaar was voorbij gegaan maar hij zou het nooit vergeten. Die ene dag dat alles hem afgenomen was. Niet dat hij er ooit een traan om had gelaten of die pijn had gevoeld. Want pijn kon je het niet noemen. Het was een hels vuur dat zijn lichaam in vuur en vlam zette. Het vuur zong door zijn aderen en wachtten op het moment dat hij het gevecht aan kon gaan en diegene kon doden. Het zou geen kort gevecht worden. Nee. Al jaren fantaseerde hij er over, verzon hij de beste manier waar hij zijn tegenstander het meeste leed aan kon gaan doen. Hoe hij de dood van zijn familie kon wreken. En dat alles wilde hij in zijn eentje ondernemen. Normaal gesproken zou het niet mogelijk zijn geweest. Maar hij, de oudste zoon van de meest vooraanstaande vampieren van hun wereld. De nog enigste nazaat. Hij zou er voor zorgen dat die vieze, vuile honden wisten dat er niet met hem te spotten was. Hij zou ze eens leren wat het betekende als je een lid van een vampieren familie doodde. Misschien was de familie van Yuuki dan niet door die vuile wolven gedood ook hun zouden gewroken worden. Maar dit was niet de tijd om het haar te vertellen. Toen hij plots zijn volledige naam hoorde keek hij haar verbaasd aan. Ze herkende hem. Zag hoe ze weer een flashback beleefde. Puzzelstukken begonnen op hun plaatsen te vallen en toen zag ze de ware herkenning in haar ogen. Dat ze het nog wist. Die winternacht. Het was een rode nacht. Een bloedrode nacht. Hij herinnerde het zich als de dag van gisteren. Hoe een level E vampier op het punt stond Yuuki te doden. Net zoals haar ouders gedood waren. Hij had hem tegen gehouden. Bloed had zijn gezicht bedekt, zat op zijn kleding en handen. Maar Yuuki leefde nog en daar ging het om.. Plots stond ze op en opeens sloeg ze haar armen om zijn middel. Zero verstijfde en hield zijn armen half opgetrokken en zijn blik ietwat verrast vooruit gericht. Maar het voelde vertrouwd en deed hem aan vroeger denken. Toen alles nog beter was. Hij zuchtte zacht en sloot haar toen in zijn armen. Beschermend. Net zoals vroeger. ”Yuuki..” was het enigste dat hij zacht zij. Waarna hij zijn armen om haar heen hield en zijn ogen sloot.

Het was ongelooflijk dat ze die dingen vergeten was. Of beter gezegd, dat ze vergeten was bij wie de naam Zero echt hoorde. Hij had haar leven gered, haar bruine ogen keken naar hem. De tranen stroomde niet meer, ze was niet alleen. Niet meer, hij was ongedeerd en daar ging het om. Al was er wel iets veranderd aan Zero zijn houding. Ergens voelde ze dat het met zijn familie te maken had maar ze durfde er niet naar te vragen. Ze wilde hem niet kwetsen, nooit zou ze hem opzettelijk kwetsen. Aangezien hij de enige was die haar kende, door en door. Hij begreep hoe ze zich voelde, hij was de reden dat ze nu hier stond. Hij had onder het bloed gezeten toen hij het mens dat haar wilde aanvallen had vermoord. Ondanks dat was ze helemaal niet bang voor Zero, ze voelde zich veilig en op haar gemak. Eerst reageerde hij enigszins ongemakkelijk op haar omhelzing en na een kleine zucht voelde ze zijn armen om haar heen. 'Yuuki..' zei hij heel zacht. Meer niet.
Het was die mooie zomeravond weer, Yuuki haar ouders waren aan het praten met Zero's ouders, de sfeer was prettig. Ze leken allemaal te ontspannen, Yuuki kende haar ouders als rechtvaardige wezens. Die ook heel streng konden zijn, ze waren een familie met zuiver bloed. Daarom waren ze vaak doelwit van andere. Maar Yuuki zou niet bang hoeven te zijn, want er zou bescherming zijn als dat nodig was. Zero was rustig, en wat minder speels dan zijn broertje. Ze leken een beetje op elkaar. Maar Zero zijn ogen spraken haar meer aan, ze pakten zijn hand en trok hem mee. Ze sloop door de bosjes met hem. Er lag niet een heel geïnteresseerde blik in zijn ogen, maar ze beantwoorde hem met een glimlach. Er was een reusachtige boom in het midden van het bos, ze kwam hier al sinds ze kon lopen. En die boom was haar trots, die had ze ontdekt. En aan niemand laten zien. Ze liet Zero's hand los en keek hem met stralende blik aan. 'Deze boom is al eeuwen oud, en niemand heeft hem ooit gevonden.' zei ze vriendelijk. Ze liep naar de boom en liet haar hand zachtjes op de bast liggen. De boom had al zoveel mee gemaakt, wat zou hij allemaal vertellen als hij kon praten? Daarna draaide ze zich weer om naar Zero. 'Laten we vrienden zijn, beste vrienden voor altijd.' weergalmde haar stem.
Ze keek op, naar Zero hij was altijd groter geweest, dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven. Dat was niet erg, zo kon hij haar beter beschermen. Yuuki wist niet meer wat het antwoord op haar vraag was geweest. Misschien had hij die ook wel nooit gegeven. 'Jij bent de enige die me kent.' zei ze daarna zachtjes. De mensen leken even helemaal verdwenen te zijn en niet meer te bestaan. Wat een heerlijke stilte.

Natuurlijk had hij het gehoopt. Had hij gehoopt dat ze hem zou herinneren. Maar dit had hij niet verwacht. Hij had ook niet verwacht dat het hem zo goed zou doen een bekend gezicht te zien die hém ook herkende. Wat nu ook werkelijk zo was. Beschermend had hij zijn armen om haar heen geslagen. Net zoals die dag. Die winteravond die zijn leven sinds dien rood gekleurd had. Het lag nog fris in zijn geheugen. Vandaar dat hij de herinneringen aan die bewuste avond zo weer op kon halen. Het leek nog maar enkele dagen geleden maar hij wist ondertussen wel beter. Hoelang was het wel niet geleden dat Zero voor het laatst iemand vertrouwd had? Hij zocht in zijn herinneringen. Het koste hem niet veel moeite dat moment voor de dag te halen. En hij ging terug naar die ene zomeravond..

Zijn hand werd omklemt door het meisje dat Yuuki heette. Haar grote, reebruine ogen keken hem vrolijk aan. En hoewel hij het niet zo op vreemden had volgde hij haar dan toch maar. Haar lange bruine lokken dansten sierlijk mee terwijl ze voor hem uit huppelde. Waar ze heen gingen wist hij absoluut niet. Maar hij wilde niet onbeleefd zijn en ergens was hij ook wel nieuwsgierig. Yuuki deed echt aardig tegen hem dus toen ze hem de enorme, eeuwen oude boom vol trots liet zien verscheen er onwillekeurig een glimlach op zijn gezicht. Met grote ogen van ontzag liep hij op de boom af en legde zijn hand vlak naast de hand van Yuuki op de bast van de boom. Wat zou die al allemaal doorstaan hebben? Zero zou een voorbeeld nemen aan deze woudreus die zich door al die jaren, nee zelfs eeuwen heen geslagen had. Hij keek vol ontzag omhoog naar de boom. De top van de boom reikte bijna tot aan de hemel. Zou bijna de wolken kunnen raken. Er zouden wel tien volwassen mannen nodig zijn die hand in hand samen deze boom konden omarmen zo breed was hij. Plots weerklonk de heldere, vrolijke stem van Yuuki en meteen was zijn aandacht van de boom afgeleidt en keek hij weer naar het meisje. Het zien van haar glimlach maakte hem vrolijk. Haar woorden drongen tot hem door en hij liep naar haar toe. Pakte haar hand vast en keek haar met een blik gemengd met warmte en zijn anders zo koele blik naar haar. ”Voor altijd” fluisterde hij zacht.

Zero schrok op uit zijn gedachten. Kon hij deze emotie tot de groep die onder blijdschap viel indelen? Hij wist het niet. Maar opeens was alles minder zwart op wit dan hij het daarvoor had gezien. Alles om hem heen bekeek hij nog eens. Maar dat was allemaal nog hetzelfde. Tot hij weer naar Yuuki keek. En onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Een glimlach die voor het laatst tweehonderd jaar geleden zijn lippen gesierd had. Hij keek nu recht in het gezicht van Yuuki. In haar reebruine ogen. Zero slikte eens na de woorden die ze uitsprak. Want hetzelfde gold eigenlijk ook andersom. Zij was de enigste die de ware Zero kende. Of beter gezegd gekend had. Want na alles wat er gebeurd was, was hij veranderd. Verbitterd. Alles om hen heen was even vergeten en hij was nu alleen met Yuuki. ”En jij bent de enigste die mij kent Yuuki..Ik.. ik heb je gemist..” de woorden waren moeilijk uit te spreken voor de koele Zero maar het was de waarheid. Ze was altijd zijn beste vriendin geweest. Als zijn maatje. Ze kenden elkaar door en door. Zoiets ging niet zomaar voorbij. Hij liet haar niet los en hield haar blik gevangen.

Zero zijn armen hielden haar vast, ze beschermde haar en het leek alsof ze haar nooit meer los zouden laten. Haar gezicht leunde tegen zijn schouder, het was goed om eindelijk iemand te hebben waar ze bij hoorde. Die ze kende, en altijd op haar had gelet. De herinnering van vroeger lag weer vers in haar geheugen. Yuuki leek het bijna te kunnen zien door Zero zijn ogen. Hoe hij haar hand had gepakt en had gezegd 'voor altijd' Yuuki bleef hem aan kijken. Hij herinnerde zich het ook weer, honderden jaren had ze geleefd zonder enig besef van haar verleden.. zonder enige herinnering. Maar nu kon ze elke keer weer meer terug vinden. Ze ontdekte haar leven opnieuw. Ze was veranderd, haar hele lichaam was ontspannen, zelfs de schaafwonden op haar handen deden geen pijn meer. Het leek bijna alsof ze nooit bestaan hadden. Even keek Zero om zich heen tot hij haar blik weer vond, en ze zag een glimlach tevoorschijn komen. Yuuki sloot haar ogen en glimlachten terug, de glimlach die thuis hoorde op Zero's gezicht was weer terug. ”En jij bent de enigste die mij kent Yuuki..Ik.. ik heb je gemist..” Ze deed haar ogen weer open, hij had altijd ogen gehad die je niet los kon laten, zijn moeder ook.

'Yuuki.. Yuuki!' riepen haar ouders door het grote huis heen. Ze konden haar niet vinden ze zat niet op haar kamer, en was ook niet in de stallen. Al was wel een van de paarden weg. Een jonge zwarte merrie, het zou eigenlijk het paard van haar vader worden maar Yuuki bracht de meeste tijd met de merrie door. Haar moeder doorzocht het bos rond de grote villa. Er was gehinnik te horen en daar ging haar moeder maar op af. Yuuki lag te slapen onder een boom, haar ademhaling gelijkmatig. Een plukje van haar bruine haar hing voor haar ogen. Terwijl het paard de wacht hield. De merrie steigerde toen Yuuki's moeder dichterbij kwam, Yuuki schoot overeind door het kabaal en keek naar de merrie. En al gauw kreeg ze haar moeder in het oog, ze tuitte haar lippen. 'Yuuki.. lieverd we moeten gaan, we moeten naar het banket, het is belangrijk liefje.' zei haar moeder. Yuuki draaide haar gezicht weg, 'Ik wil niet naar dat banket.' zei ze op zure toon. 'Zero.' zei ze daarna vastberaden. Haar moeder zuchten, ach ja Yuuki was altijd al koppig geweest, maar sinds de ontmoeting met de Kiryu familie was het nog veel erger geworden. Wat had ze wel niet uitgespookt? 'Yuuki, Zero en zijn ouders zullen er ook zijn. Kom op schiet nou op je moet je jurk nog aan, en je zit onder het vuil.' Yuuki zuchten en aaide de merrie over haar bovenbeen. En liep daarna richting haar moeder, met de merrie aan haar andere zijde. Eerst bracht ze haar terug naar de stal en toen liep ze maar met haar moeder mee. Yuuki was naar haar kamer gelopen en had haar gezicht schoongeveegd met een zakdoek en haar jurkje aan gedaan. En daarna stapten ze in de koets waarmee ze naar het banket zouden gaan. Ongeduldig keek ze uit het raam, waarneer waren ze nou eindelijk bij dat banket.. Ze had geen zin in haar saaie ouders nu. Ze wilde lol hebben, en Zero was de perfecte persoon omdat mee te hebben.

'Een pak stond je goed.' fluisterde ze. De dierentuin werd stiller, over een paar uur zou hij waarschijnlijk sluiten. Had Zero eigenlijk nog wel een thuis? Yuuki woonde al haar hele leven in een oud huis dat van haar ouders was geweest. Er kwam eigenlijk nooit iemand, omdat sommige het er eng uit vonden zien. Wat rust betekende voor Yuuki, al had ze dat binnen eigenlijk toch wel. Omdat ze alleen over was gebleven. 'En ik heb je ook gemist, meer dan ik kan zeggen.'

Zijn linkerhand bracht hij omhoog en daarmee streelde hij haar lange bruine lokken. Had ze er ook wel enig benul van wát ze was? Daar was hij namelijk nog niet helemaal achter. Maar dat zou met de tijd wel komen. Hoelang ze daar zaten wist hij niet. Tijd speelde toch geen rol in zijn leven. Een week zou voor hem maar een paar uur lijken. Hij had alle tijd van de wereld. Hoefde zich nooit te haasten. Maar dat was niet waar. Het enige moment waarop hij zich zou haasten was op een moment dat Yuuki in gevaar zou zijn. Maar dat zou hij altijd voorkomen. Plots drong de gedachte aan Zephyr zijn hoofd binnen. Voor dat hij Yuuki weer had terug gevonden had hij een ander meisje leren kennen. Namelijk Abigail. Op de een of andere manier had hij bij haar ook een soort behoefte gehad haar te beschermen. Tot op die avond zijn neef plots ten tonele kwam. Zij leek totaal voor hem gevallen te zijn. Iets waar veel meisjes al ingetrapt waren. En hetzelfde had hij met Yuuki willen doen. Hij had haar willen hebben om haar daarna weer keihard te laten vallen. Zephyr zou toch nooit wat om haar gegeven hebben. Daarom was daar Zero die er tussen in stond. Zephyr zei hem dat Yuuki te min voor hem was. En hij beledigde haar zo diep dat er een ruzie tussen de twee neven ontstond die eens beste vrienden waren.

”Zeroo! Zero!” de stem van zijn moeder weergalmde door het huis. Zero lag op zijn bed. Strak in het pak en zijn haren netjes. Zijn violetkleurige ogen tuurden naar buiten. Naar de donkere nachthemel waar heldere sterren hoog weerglansden. Vanavond zouden ze naar een banket gaan. Normaal was hij niet meegegaan. Hoe zijn ouders hem ook hadden gesmeekt of het hem hadden verplicht. Dan zou hij niet gegaan zijn. Maar Yuuki zou er ook zijn.. ”Yuuki.. Hij dacht terug aan de dag dat ze elkaar leerden kennen en ze elkaar hadden beloofd beste vrienden te zijn. Voor altijd. Wat er ook zou gebeuren. De maan weerspiegelde in zijn ogen. Weer weerklonk zijn naam nu was het zijn vader. Met lichte tegenzin stond hij op en liep de trap af. Zijn ouders en broertje Ichiru stonden allemaal al klaar. Netjes aangekleed en zijn moeder prachtig opgemaakt. Wat hij echter niet wist, was dat dit de laatste keer zou zijn dat hij ze zou zien. Samen gingen ze naar het banket waar hij de familie van Yuuki al snel in het oog had. Hij glipte bij zijn ouders weg en stond zo ineens achter Yuuki. Pakte haar hand vast en ze bleven de hele avond samen. Deden spelletjes. Verstopten zich in het huis van de gastheer en gastvrouw. Tot de avond verlopen was. En ze naar huis moesten..

Zero keek op toen hij de stem van Yuuki weer hoorde. Hij glimlachte wrang. Hem in pak. Niet iets dat nog zomaar zou gebeuren. Hij liet zich nooit op feestjes zien. Zocht nooit sociale gelegenheden op en meed anderen zoveel mogelijk. Het deed hem allemaal niets meer. Zijn enige doel in zijn leven was altijd het vinden van de moordenaars van zijn ouders geweest om ze daarna te wreken. En Zero wist gewoon dat diezelfde moordenaar ook zijn broertje en de rest van zijn familie had gedood. Hij omhelsde Yuuki wat steviger. Nog steviger. Als hij zo door ging zou hij nog de lucht uit haar longen drukken. Dus net op tijd liet hij haar ineens los. Want de herinnering aan die avond kwam weer naar boven. Te vers. Het maakte hem woedend. Ze wist het waarschijnlijk niet meer. Maar die avond werden zijn ouders gedood en Ichiru was weg geweest. Hij wilde haar een glimlach schenken maar dat kon hij niet. In plaats daarvan pakte hij haar handen vast en boog zijn hoofd. Ze wist het niet. Moest hij het haar dan vertellen? Kon hij dat wel? ”En die jurk stond je prachtig” hij wilde zich met zijn stem niet verraden maar Yuuki kende hem goed. Maar of ze ook die kleine trilling in zijn stem op zou merken wist hij niet..

Het was winter. Nog maar een aantal dagen geleden waren de eerste sneeuwvlokken naar beneden komen dwarrelen. Vanavond sneeuwde het niet. Maar het was wel koud. Ijskoud. De wind liet de haren van zijn moeder wapperen. Hij keek achterom naar Yuuki. Hun blikken kruisten elkaar en plots was hij weer weg. Riep dat hij zo wel achter zijn ouders aan kwam. Eigenlijk was het dus Yuuki geweest die zijn leven gered had. Want als hij die nacht niet naar Yuuki was gegaan om haar nogmaals gedag te zeggen zou hij bij zijn ouders hebben gelegen. Want toen Zero terug liep naar zijn huis brandden de lichten al wel maar de deur stond wijdwagen open. Bloedsporen liepen naar buiten. Die van zowel mensenvoeten als dierlijke poten. Iets wat hij niet kon verklaren. Toch liep hij naar binnen. Riep zijn vader, waar hij geen antwoord op kreeg. Riep de naam van zijn moeder maar ook die antwoordde niet. Tenslotte de naam van zijn broertje maar het bleef angstvallig stil in het huis. De grond was besmeurd met bloed maar Zero liep er gewoon doorheen. Alsof hij het niet zag. Zijn ogen waren groot, zijn handen tot vuisten gebald. Want daar in de woonkamer lagen de levenloze lichamen van zijn ouders. Bebloed, opengereten, verscheurd. Het bloed was nog warm en verleidelijk. Maar hier kon hij niet van drinken. Hij was een volbloed. Opgeleidt als een volbloed. Netjes en beleefd. Dronk niet zomaar van anderen. Maar dit. Al dat bloed. Bloed. Bloed. Bloed. Hiermee begon alles. Het begon allemaal met bloed.

Zero maakte een laag grommend geluid. Keek haar diep in haar ogen aan. In een poging haar het verhaal op deze manier te kunnen vertellen maar hij wist dat het niet kon. Het was simpelweg onmogelijk. ”Herinner je die avond ná het banket nog Yuuki..?” weerklonk zijn stem vragend. Koud. Hij wilde het niet maar hij moest wel. Alles moest weer opgehaald worden wilde hij Yuuki haar geheugen terug geven. Zodat ze weer wist wie ze was. Alleen zo kon hij haar helpen. Toch? Dat was het enigste dat hij wilde. Haar helpen. Ze was op dit moment het enigste wat hij nog had. Het enigste waar hij zich nog aan vast kon klampen. Zero liet zijn hoofd zakken en sloot zijn ogen. De pijn die hij nog niet gevoeld had raasde nu door zijn lichaam.

Ze zag vanuit haar ooghoek hoe hij een lok van haar haren wegveegde. Yuuki wist dat Zero ruzie had gekregen met iemand, een jongen ze wist zijn naam niet meer. Maar het was door haar geweest, wat had ze gedaan..? In haar hoofd leek ze in een ruimte zonder muren of deuren te zijn. Zero was beste vrienden geweest met die jongen tot die bepaalde avond dat die jongen Yuuki iets had aangedaan. Waarschijnlijk was het een traumatische ervaring, en wist ze het daarom niet meer.

De avond was jong, ze had een jurkje aan dat speciaal voor haar gemaakt was, de koets reed door het donkere landschap. Het was volle maan, er zou die avond iets bijzonders gaan gebeuren alleen dat wist Yuuki toen nog niet. Ze stapten heel elegant de koets uit en keek rond. Ze trok een gezicht naar de volwassenen of zij de baas was in plaats van haar ouders. Wat gefluister teweeg bracht, en soms minachting. Maar ook gelach onder de andere. Maar Yuuki had geen oog voor de mensen om haar heen. Ze hoorde geroezemoes over Kiryu en hun zonen. Yuuki haar oren waren gelijk gespitst en voor ze echt verder hoefde te zoeken kwam Zero al naar haar toe. Ze schonk hem een stralende glimlach en keek hem blij aan. Haar beste maatje, de enige die haar nooit zou verlaten over verraden. Ze brachten de avond door op verschillende plekken. Buiten in de bossen rond het huis, en ook op de zolder, de kelder. Ze hadden zo'n beetje elke hoek van het huis wel ontdekt. En ze hadden de grootste lol, zoals kinderen dat hoorde te hebben. Tot het moment aanbrak dat het ochtend begon te worden. Haar ouders zochten het huis door, en vonden haar en Zero op de zolder in een hoekje weg gekropen. Yuuki was tegen Zero aan in slaap gevallen. Ze tilde haar op en zorgden dat Zero bij zijn ouders kwam. Yuuki werd wakker toen Zero net weg was met zijn ouders.

Zero leek veranderd te zijn door haar woorden, alsof hij iets herinnerde dat hij niet wilde. Yuuki keek hem doordringend aan. Eerst had hij haar bijna plat geknuffeld en liet haar toen opeens losser beet. Hij zei dat die jurk die ze aan had gehad haar prachtig had gestaan. Ze had de jurk daarna nooit meer aangehad. Hij was waarschijnlijk kapot, vergaan vernield door de personen die haar ouders het leven hadden ontnomen. Maar de manier waarop hij had gezegd dat die jurk haar prachtig had gestaan zorgde dat er een sleutel omdraaide in haar hoofd. Haar ogen werden groot toen de herinnering terug kwam. Het was niet alleen een ramp geweest, maar ook een hel voor Zero. Het nieuws dat Yuuki had gehad van haar ouders die avond had haar van slag gemaakt. En gezorgd dat ze het liefst gelijk naar het huis van Zero wilde gaan. Al was dat eigenlijk veel te gevaarlijk omdat de daders misschien daar nog wel waren.

Yuuki werd wakker en ze zag hem nog net weg lopen. Hij keek achterom, ze beet op haar lip hij mocht niet weg gaan.. 'Zero.' fluisterde ze geluidloos. De wind speelde met de lokken van Yuuki's bruine lange haar. Haar ouders gingen nog even naar binnen en namen afscheid van de gastheer en vrouw. Yuuki wilde zich net omdraaien om naar binnen te lopen toen ze voetstappen hoorde, ze draaide zich om en zag Zero weer terug komen. Haar verdrietige blik maakten plaats voor vreugde. Ze rende naar hem toe en knuffelde hem stevig. Ze keek hem recht aan, 'Ik zie je snel weer Zero.' zei ze zacht en liet hem los. Daarna ging Zero naar huis en Yuuki ging naar haar ouders. De koets kwam en Yuuki stapten in en ging naast haar vader zitten. Ze was heel de reis wakker en was bewust van hun aankomst bij Mansion Cross. Yuuki ging naar haar kamer en trok de jurk uit. Even gaapte ze en liep daarna naar de badkamer en ging onder de warme douche staan.

Zero keek haar aan, ze hoorde een grom, hij vroeg of ze die avond na het banket nog herinnerde. En haar ogen trilde, haar hele lichaam trilde en het was dat Zero haar beet hield anders lag ze nu lang uit op de grond.

Na de douche was er allemaal herrie beneden, zachtjes sloop Yuuki de trap af ze had schoenen aan. En had haar ochtendjas over haar pyjama aangetrokken. Er stond een man in de woonkamer, hij had rood gloeiende ogen en zijn tanden waren puntig. Yuuki bleef heel stilletjes bij de deur naar de woonkamer staan, en hoorde de woorden. 'Kiryu is uitgemoord, er zijn drie lichamen gevonden verscheurd en al.' gromde de man. Yuuki haar ogen werden groot en ze moest moeite doen om geen tranen te laten stromen. Ze moest nu heel erg stil blijven, anders zou ze gepakt worden. De man zijn handen werden klauwen, tenminste daar leek het op. Opeens verschenen er nog twee in de woonkamer uit het niets. Yuuki zag het bloed door de woonkamer vliegen, en het kwam zelfs bij de deur. Het bloed van haar ouders besmeurde haar gezicht. Haar benen trilde, ze hield haar adem in. De mannen kregen haar pas in de gaten toen ze de deur uit rende het bos in. Het had al drie dagen niet meer gesneeuwd, maar nu vielen er sneeuwwitte vlokken uit de lucht en voegde zich bij de laag op de grond. Yuuki rende tussen de bomen door tot ze bij een open stuk kwam. Ze bleef stil staan, de man die haar ouders had afgeslacht kwam dreigend op haar af. Yuuki wilde achteruit lopen maar struikelde en viel op de grond.

Yuuki voelde weer tranen over haar wangen stromen en keek Zero aan. 'Onze ouders.. ze zijn vermoord, vampiers Zero. Mijn ouders zijn gedood door vampiers, wat moesten ze van mijn ouders?' fluisterde ze zacht. Ze leunde tegen Zero aan. 'Hebben zij ook jou ouders vermoord, waren het dezelfde wezens?' zei ze zacht.

Zero had gedacht dat hij haar voor altijd kwijt zou zijn. Dat het enigste dat hem nog aan deze aarde bond hem ook afgenomen zou worden. Want hij zou nooit ontkennen dat Yuuki speciaal voor hem was. En dat hij voor haar door het vuur zou gaan. Dat hij álles, maar dan ook echt álles voor haar over had. Het was vreemd te noemen dat zowel zijn als haar ouders op dezelfde dag vermoord waren. Al zij het door twee totaal verschillende wezens. Want haar ouders waren gedood door Level-E Vampieren. En zíjn ouders waren gedood door weerwolven. Maar het was toevallig. Té toevallig. Zo toevallig dat Zero het nog eens allemaal overdacht. Waarom. Dat was de grote vraag nog niet eens. Maar wie!? Wie waren diegene die zo’n grote hekel aan zijn vader en moeder hadden gehad. Tot opeens de puzzelstukjes op hun plaats begonnen te vallen. De ouders van Yuuki gedood door vampieren, zijn ouders gedood door weerwolven. Er moesten spionnen onder de vampieren. Zijn of zijn geweest. Maar daar zou hij achter komen. Zero zag warme tranen over haar wangen stromen. Zijn linkerhand liet haar los en veegde teder de traan weg. Toen trok hij haar weer dichter tegen hem aan en liet zijn kin op haar hoofd rusten terwijl hij zo nu en dan haar rug streelde. ”Mijn ouders..” even stokte zijn adem. Zero sloot zijn ogen en ging weer terug naar dat moment.

Hij hoorde beestachtig gegrom en gelach. Zijn adem stokte in zijn keel terwijl de viezige geur van natte honden zijn neus binnen drong. Bloed. Het was overal. Écht overal. Toch deed het hem geen pijn zijn ouders zo te zien. Zero wachtte. Wachtte tot ze weg waren. Die vieze beesten. Toen wist hij nog niet wat het waren geweest. Maar vanaf het eerste moment dat hij ze had gezien had hij al de grootste hekel aan hen. Hij had zich verborgen gehouden in de kelder van hun huis. Tot ze weg waren. Toen liep hij door het huis. De grond helderrood van het zojuist gevloeide bloed. De muren die eens crèmekleurig waren geweest bevatten nu rode bloedspetters en vegen waar zijn vader tegen de muur in elkaar was gezakt. Rustig liep hij op zijn vader af. Omhelsde hem, alsof hij niet door haar dat zijn vader dood was. Waarna hij naar zijn moeder liep. Ze lag op de grond. Haar ogen dof en leeg. Zijn mond was een harde verbeten trek. Maar huilen kon hij niet. De pijn kon geen weg naar zijn hart vinden. Zero knielde neer naast zijn moeder en sloeg zijn armen om haar heen. Bloed doordrenkte zijn nette pak maar het boeide hem niet. Zo lag hij tot hij stemmen hoorde. En toen gebeurde alles snel. De vampierraad kwam en zorgde dat hij weggevoerd zou worden. En dat zou ook gebeurd zijn als hij niet een kreet had gehoord. Een kreet die een ander onmogelijk gehoord kon hebben. “YUUKI!”. Hij rende weg. Armen grepen naar hem maar hij was absurd snel. Zo haastte hij zich naar het huis van de familie Cross..

Zero wist nog precies wat er zou gaan gebeuren. Die nacht. Zo donker, donkerder dan de vorige nachten. Maar de maan scheen helderden dan ooit tevoren. Sneeuw dwarrelde toen naar beneden. En hoewel het hier lente was en de bomen groene knoppen begonnen te krijgen en de vogels hoog in de bomen boven hem begonnen te fluiten had hij niet het idee dat hij hier was. Maar daar. Op die winteravond meer dan tweehonderd jaar terug in zijn verleden. Er werd om geroepen dat het park over een kwartier ging sluiten. Maar Zero leek het te negeren en hield Yuuki beschermend tegen zijn gespierde borst aan gedrukt. Niemand zou haar hier iets kunnen maken met hem aan haar zijde.

Met zijn kleding doordrenkt met bloed haastte hij zich door de sneeuw naar het huis van de familie Cross. Naar Yuuki. Hij moest naar Yuuki. Want er ging absoluut iets niet goed daar. Eenmaal bij het huis aangekomen trof hij hetzelfde aan als bij zijn eigen huis. Heel eigenaardig. Zero zag de ouders van Yuuki op de grond. Bebloed en dodelijk verwond. Beiden hadden het leven gelaten. Toch keek hij daar niet naar. Hij zocht naar Yuuki. Hij vreesde haar levenloze lichaam tegen te komen en dat zou hij zichzelf nooit vergeven. Dan was hij te laat geweest. Toch zei iets binnen in hem dat ze nog leefde. En daar putte hij hoop uit. Tot hem plots iets te binnen schoot. Het eerste wat ze zou doen was hem opzoeken. Dus.. Zero draaide zich om en schoot naar buiten. Volgde zijn hart tot hij haar in de omgeving ‘voelde’. Plots was hij daar bij haar. Een andere vampier stak zijn klauwen naar haar uit. In een poging haar te doden. Ze zag en geschrokken en bang uit. En hij wilde haar beschermen. Dat had hij altijd gedaan en zou hij altijd blijven doen. Dus doodde hij de volwassen vampier. Bloed bedekte zijn gezicht. Maar het enigste wat hij zag was Yuuki. ”Yuuki..” Zei hij zacht waarna hij haar tegen zich aan trok..

Het leek wel alsof er niets anders gebeurd was ondertussen maar Zero wist wel beter. Hij wist nog dat ze hen zo gevonden hadden. En tot zijn grote woede haalden ze hen uit elkaar. Zero probeerde zich los te worstelen maar met drie man hielden ze hem vast. Woede was in zijn ogen te lezen. Hij stond machteloos. Zag hoe Yuuki steeds verder van hem weggevoerd werd. Hij kon niets doen. Had niets kunnen doen. Had gedacht dat hij haar voor altijd kwijt was. En zo kwam hij bij verschillende pleeggezinnen terecht. Maar niemand kon hem de baas. Tot hij uiteindelijk bij mensen geplaatst werd. Niemand sprak nog een woord over die nacht maar hij zou het er niet bij laten zitten. Hij merkte dat zijn keel echter droger begon te worden en keek Yuuki aan. ”Laten we gaan Yuuki”. Hij trok haar overeind en keek haar doordringend aan met zijn violetkleurige ogen. Zijn handen omklemden haar bovenarmen. Het begon al schemerig te worden en het park zou zo gaan sluiten. Al wist hij niet waar ze woonde.