Your Fate
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexIndex  PortalPortal  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  ZoekenZoeken  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Don't you know you're toxic

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Vesper

Vesper


Aantal berichten : 138

Character sheet
Leeftijd: 17
Ras: Vampier
Lover: you just finally got close and realized that you'll always be thirsty.

Don't you know you're toxic Empty
BerichtOnderwerp: Don't you know you're toxic   Don't you know you're toxic Icon_minitimeza apr 16, 2011 4:14 am

Je had dagen dat dingen fout gingen en je had van die dagen dat alles fouter dan fout ging. Nu was dit laatste Vesper vandaag overkomen en daarom had ze last van humeur donderwolk. Iemand had dit -jaren gleden- ooit eens tegen Vesper gezegd, met gevolg dat hij een dag later onder de groene zoden lag. Eigen schuld, had hij haar maar niet moeten beledigen. Maargoed, terug naar haar humeur donderwolk. Ze had zich vanochtend vroeg op school moeten melden omdat ze volgens de schoolleiding te vaak te laat was gekomen en als waarschuwing had ze deze ochtend een uur eerder moeten komen. Dus toen ze op school was aangekomen had ze enkel een slaperige congierge aangetroffen, welke meldde dat de desbetreffende docent, waarvan ze zo vroeg op school moest komen, zich ziek had gemeld. Vesper had zich dus helemaal voor niets 's ochtends vroeg uit bed gehesen, had voor niets die ene leuke strakke zwarte broek aangetrokken -je zag werkelijk bijna alles zitten, sexyy- en een shirt dat ze ooit op het Woodstock festival had gekocht in de hippietijd. Vervolgens had ze wel 5 minuten staan twijfelen over de schoenen die ze zou aantrekken en had haar hele inloopkast (nouja, eigenlijk een kamer omgebouwd tot kast. Maar hé, als je geld genoeg had, waarom zou je het dan niet lekker investeren in inloopkasten.) overhoop gegooid in de hoop die leuke Louboutin's te vinden -ze had ze toch niet weggegooid?!- maar uiteindelijk had ze de schoenen gevonden. Perfect. Vervolgens had ze zich naar school gehaast en was gebleken dat ze daar dus voor helemaal niets was gekomen. Kon het nu niet eens wat beter geregeld worden? Vesper had er maar een schriftje bij gepakt en uit verveling had ze wat tekeningen gemaakt tot de bel aankondigde dat de eerste les begon. Ze pakte haar agenda erbij en bladerde er door tot ze had gevonden wat voor les ze nu had. Een blokuur wiskunde. Naar. Met een zucht werkte ze zich omhoog en liep naar het desbetreffende lokaal, ondertussen een jongerejaars ruw opzij duwend omdat dat kind nu eenmaal in de weg liep. Met een donkere frons op haar gezicht en toegeknepen ogen liep ze naar het tafeltje achterin het lokaal en staarde venijnig naar de docent. Vesper legde haar tas op tafel en ging toen vervolgens lekker op de tas liggen, alsof het een kussen was. Na een minuut of vijf was de les begonnen en was zij al lekker weggedoezeld in een dutje. Tot de docent weer kwam storen. Tsjongejongen, kon je niet eens even een lekker slaapje doen hier op deze school, maar nee hoor, moesten ze weer vergelijkingen oplossen. Haar leraar wees op het bord en dacht even leuk te doen door aan Vesper te vragen wat het antwoord was op de eerste vergelijking. Na een kort ogenblik mompelde ze het antwoord en voegte er aan toe dat er in de derde vergelijking een fout zat. Blijkbaar was dat de druppel geweest voor de leraar want hij liep rood aan -hé, lekker al dat bloed dat naar zijn hoofd steeg, ze wilde haar lippen er wel bij aflikken- en begon hij onbeheerst te schreeuwen. Moest dat nu ook nog op deze ochtend? Ze klemde haar kaken stijf op elkaar om niet uit te vallen in één of andere woedende scheldpartij en marcheerde de klas uit, de deur met een klap dichtslaand. Daar zou ze niet weer terugkomen. Nors stampte ze door de gangen tot ze voorbij het muziek-lokaal kwam. Meteen was ze haar slechte humeur vergeten en keek even snel om zich heen, om tot de conclusie te komen dat er niemand te zien was. Mooi. Als een kat sloop Vesper het lokaal binnen en keek om zich heen. In een hoek stond een drumstel, er hingen wat gitaren aan de muur, keyboards en een piano. Haar tas liet ze vergeten op de grond vallen terwijl ze naar de piano liep en zich op het bankje liet zakken. De piano was natuurlijk niets vergeleken met de vleugel die in haar eigen woonkamer stond evenals als de peperdure gitaar en het drumstel bij haar op zolder. Achja, ze had er het geld voor, dus waarom zou je het dan ook niet kopen. Langzaam liet ze haar vingers over de toetsen van de piano glijden en speelde ze enkele toonladders, er achter komend dat de piano tenminste wel goed gestemd was. Ze glimlachte vrolijk, boog haar hoofd en warmde haar vingers op. Jaren geleden had ze de Franse componist en pianist Claude Debussy ontmoet en nog steeds speelde ze graag enkele van zijn stukken, die speciaal voor de piano waren geschreven. Vesper schopte haar schoenen uit zodat ze de pedalen beter kon gebruiken en begon rustig te spelen, de stukken vloeiden vanuit haar hoofd over in haar handen en in gedachten stond er achter haar een heel orkest dat haar begeleidde, violen, fluiten, koperblazers. De bel die ging hoorde ze niet eens, daarvoor ging ze te veel op in de muziek. Met gesloten ogen vlogen haar vingers over de witte toetsen, steeds sneller, steeds luider..

[Graag iemand die in staat is ook een berichtje van redelijke lengte terug te typen <3]
Terug naar boven Ga naar beneden
Zero
Moderator
Zero


Aantal berichten : 314

Character sheet
Leeftijd: 17 ~ 237
Ras: Vampier
Lover: You're save in my arms.

Don't you know you're toxic Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't you know you're toxic   Don't you know you're toxic Icon_minitimema apr 18, 2011 1:54 am

Zero rekte zich eens goed uit, woelde met zijn handen door zijn warrige zilverwitte lokken en keek toen op de klok boven de eettafel. Hij was net pas thuis, want ´s nachts was nou niet bepaald de tijd om te slapen. Nee integendeel. ´s Nachts was Zero altijd buiten te vinden. Zijn pleegmoeder keek hem raar aan dat hij nog niet naar school was en schudde toen eens hoofdschuddend haar hoofd. Even als zijn pleegvader die ook nog niet naar zijn werk was. Beiden liepen naar de kamer hiernaast. In de veronderstelling dat Zero hen niet zou kunnen horen. Tja, ze wisten natuurlijk niet wát hij was. En aangezien hij anders was dan hen, en hij een veel beter gehoor had dan die in ontwikkeling ver achterblijvende mensen kon hij hun gesprek luid en duidelijk volgen. Zijn pleegmoeder maakte zich overduidelijk zorgen over hem. Volgens haar at hij te weinig, was ´s avonds nooit thuis en ging bijna nooit naar school. En ze wist gewoon niet wat ze er aan kon doen. Rekende het zichzelf allemaal aan. Zuchtend liet hij zijn hoofd op zijn handen steunen. Wat waren mensen toch naïef. Waarop zijn pleegvader haar geruststellend toe sprak dat het allemaal niet door haar kwam maar door het verleden dat Zero achtervolgde. Oké dat was misschien maar half waar. Hij zat in ieder geval in de goede richting. Maar hun wisten het echte verhaal helemaal niet. Het enigste wat ze van hem wisten was zijn naam en dat zijn ouders dood waren. Omgekomen bij een verkeersongeval. Yeah right.. Zero rolde met zijn ogen. Het hoofd van het kindertehuis was een vampier geweest en die had Zero met goede bedoelingen opgevangen. Wilde hem een zo normaal mogelijk leven geven. En had hem die leugens ingefluisterd over de dood van zijn ouders. Maar hij geloofde het niet. Heeft het nooit geloofd tot hij er op die ene dag achter kwam. Wat was hij toen hels geweest. Alles had hij aan gort geslagen en allerlei dingen had hij met zijn superpowers verwoest. Nu ook weer balde hij zijn hand tot een vuist. Het leek nog allemaal zo kort geleden. Maar in werkelijkheid ging het over tientallen jaren. Het was bijna niet voor te stellen dat de zeventien ogende jongen in werkelijkheid al meer dan tweehonderd jaar oud was. Wat opzicht nog best jong was maar goed. Hij hoorde de deur weer opengaan en zijn pleegmoeder met een betraand gezicht naar binnen komen. Koeltjes keek hij op haar neer. Hij had bij haar echt geen kwaad in de zin maar hij zou haar, even als zijn pleegvader nooit echt lief kunnen hebben. Hoe goed ze ook voor hem zorgden en hoe goed ze ook hun best deden. Zijn vader kwam binnen en liep naar hem toe tot hij achter hem stond. Legde zijn hand op de schouder van Zero, waardoor hij verstijfde en met een harde blik de beste man aan keek. “Zero.. Je moeder en ik willen graag met je praten..”. Zijn blik stond droevig, hoopvol. Maar Zero kon die blik niet beantwoorden. Hij stond op en schudde de hand van zijn schouder. ”Je bent mijn vader niet. En dat zul je ook nooit zijn.” zei hij kortaf. Hij draaide zich om, pakte zijn rugzak en vertrok. Met tegenzin ging hij naar school. Zolang hij maar weg was van hen daar zo. Hij hoorde zijn vader zijn stem verheffen. Hem verplichten terug te komen. Maar Zero stak zijn handen diep in de zakken van zijn broek en liep verder. Zonder ook maar op of om te kijken. Zo wandelde hij richting het schoolgebouw. Het was een zonnige dag. Hij haatte zonnige dagen. Geërgerd zuchtte hij toen hij zijn groupies al op het af zag stormen. Wat een stelletje hopeloze mensendingen zeg. Zero rolde met zijn violetkleurige ogen en liep gewoon door. Mensen die zo dom waren niet aan de kant te gaan werden ruw opzij geduwd maar de meesten waren zo verstandig en deden al een ruime pas opzij om hem te laten passeren. Er werd geroepen naar hem en handen werden uitgestoken. Wie ook maar één haar te dicht bij kwam kreeg echter een ijskoude, vernietigende blik toegeworpen. Ze moesten het ook maar één keer proberen. Zijn humeur was nou niet bepaald optimaal te noemen vandaag. Eigenlijk had hij nu wiskunde maar daar had hij dus écht geen zin in. Toch slenterde hij naar het lokaal. De les was toch al bijna afgelopen. Net voordat hij bij de deur was ging de bel. De deur vloog open en hij stond oog in oog met een klein, tenger meisje met barbieblond haar en een geplamuurd gezicht. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. Ze moest niet gaan denken dat híj voor háár aan de kant ging hoor. Met dat hij haar aan keek werd ze zenuwachtig en kleurden haar wangen rood. Voor haar ogen rolde hij met zijn ogen en zuchtte eens geërgerd. “Sorry Kiryu Zero” zei ze zenuwachtig waarna ze aan de kant ging. De leraar keek op van zijn bureau toen hij Zero zag. “Wéér te laat Kiryu, je leert het ook nooit hé!” zo te horen had de man al een opperbest humeur. Zero draaide zich dus maar weer om en slenterde het lokaal uit. Op weg naar het volgende lesuur. Wat hij had wist hij niet eens. Het zou hem ook. Tot hij opeens de klanken hoorde van een lied van Claude Debussy. Hmm het ging hier dus om een kenner. Zero veranderde zijn koers naar het muzieklokaal. In het lokaal was een rossig meisje. Ze zat achter de piano en ging op in het stuk. Met zijn rug leunde hij tegen de deuropening aan terwijl hij haar opnam en luisterde. Tot ze uitgespeeld was. “Chapeau” zei hij koeltjes terwijl zijn violetkleurige ogen in haar gifgroene ogen keken.

[Hoop dat dit lang genoeg is? :3]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.silencehope.actieforum.com
Vesper

Vesper


Aantal berichten : 138

Character sheet
Leeftijd: 17
Ras: Vampier
Lover: you just finally got close and realized that you'll always be thirsty.

Don't you know you're toxic Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't you know you're toxic   Don't you know you're toxic Icon_minitimema apr 18, 2011 3:45 am

Zoals altijd het geval was kalmeerde het lange pianostuk haar opstandige geest en stelde het haar in staat om op een andere manier terug te kijken op de recente gebeurtenissen. Misschien had ze zich niet zo snel druk moeten maken, misschien had ze niet zomaar weg moeten lopen uit het klaslokaal. Het was waarschijnlijk haar mediterrane bloed waardoor Vesper zo snel opgefokt kon raken, haar humeur kon van de ene seconde op de andere overslaan. Oh en vroeger was het nog veel erger geweest, ja, inmiddels kon ze haar woede heel wat beter beheersen. Hoe vaak was ze wel niet uitgevallen tegen iemand? En hoe vaak had ze er wel niet spijt van gehad. Ze had zoveel moorden op haar naam staan, zoveel bittere gevoelens. Maar desondanks dat had ze toch meer dan vierhonderd jaar aan wereldgeschiedenis overleefd. Vesper had koningen zien opstaan, keizerrijken zien vallen, had gezien hoe oorlogen de wereld verwoestten. Zonder een enkele toon verkeerd aan te slaan gleden haar slanke vingers over de toetsen, terwijl ze terug dacht aan al die jaren. Het waren bitterzoete tijden geweest, zoet voor haar als een vampier en bitter voor haar als mens. Haar familie had ze langzaam om haar heen zien uiteenvallen, uitsterven, zonder ook maar ooit een woord met hen te hebben gesproken. Ze had nooit de kans gekregen om een band met haar ouders en broers en zussen op te bouwen. Vesper has zelfs nooit de kans gekregen om op te groeien als een normaal kind. Het had haar verbitterd, dat ze altijd maar opgesloten had gezeten in het paleis, dat ze nooit de kans had gehad om op te groeien zoals anderen opgroeiden. Nee, ze had lessen moeten volgen in taal, muziek, etiquette en kunst. Altijd maar omringd door leraren en bedienden die nooit met haar wilden spelen en die haar iedere keer berispten op het moment dat ze zich niet gedroeg. Uiteindelijk had ze er ook genoeg van gekregen en was Vesper, sluw als een kat, steeds handiger geworden in het ontsnappen uit het paleis. Verkleed als jongen had ze door Florence gezworven, had ze genoten van de drukke handelsstad, met de markten waar kooplui hun handelswaren schreeuwend aan de man brachten. Hier was het waar ze had geleerd hoe ze het beste aan eten kon komen, hoe ze onopvallend in de mensenmassa kon opgaan en waar Vesper zich nog enigszins als een kind had kunnen voelen. Met een bittere glimlach dacht ze terug aan die tijd, terwijl ze haar pianospel een beetje vertraagde. Later, als vampier, was er een hele andere wereld voor haar opengegaan. Ze was bij vele belangrijke gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis aanwezig geweest, had soms zelf een rol gespeeld in die wereldgeschiedenis, maar zonder dat iemand ooit te weten was gekomen wie ze was. Niemand wist dat ze een de’Medici was, nee, zelfs voor diegenen die het dichts bij haar hart hadden te weten te komen was ze altijd enkel ‘Vesper’ geweest. Een kleine furie, iemand waarbij je moest oppassen en welke tegelijkertijd zo intrigerend was dat je het niet kon laten om dicht bij in de buurt te komen. Voor haar waren die tijden gunstig geweest, het was makkelijker om haar bestaan verborgen te houden en tegelijkertijd waren er genoeg mogelijkheden voor vers bloed. Medische kennis had men weinig, er heersten ziektes en plagen, dus een moord meer of minder maakte weinig uit. Bovendien wist ze haar sporen prima uit te wissen en was als een gewetenloze moordenares door het leven gegaan. Vesper herinnerde zich hoe ze destijds een tijdje in Parijs had gewoond en hoeveel bloed er tijdens de Franse Revolutie had gevloeid. Ooh, ze was haarzelf toen bijna verloren en veranderd in een monster, destijds had het bloed letterlijk door de riolen gevloeid, ten gevolge van de waarschijnlijk meer dan veertigduizend mensen die waren onthoofd. Maar zoals altijd was de tijd verder gegaan en momenteel was het een stuk moeilijker voor Vesper om haar sporen verborgen te houden. Het kostte haar al veel tijd en moeite om er voor te zorgen dat ze als ‘minderjarige’ –tsja, ze moest doorgaan voor 17- een eigen huis kon hebben zonder gedoe te krijgen met de autoriteiten. Evenals het feit waarom ze in godsnaam aan zoveel geld kwam, zulke grote aankopen deed en ervoor moest zorgen dat ze ook de belastingdienst kon omzeilen. Laat ik het zo zeggen, er kwam heel wat corruptie en geldschenkingen bij kijken. Een kleine fronsrimpel was ontstaan op haar bleke gezicht en langzaam opende Vesper haar felgroene ogen weer, terwijl ze aan de slotnoten van het muziekstuk begon. Het was slecht dat ze zo bleef hangen in het verleden, dat ze zo verbitterd was. Vesper was altijd al een eenling geweest uit bescherming naar anderen, maar vooral naar haarzelf. Ze was altijd alles kwijtgeraakt, haar wereld was om haar heen uiteengevallen, steeds opnieuw. Dus deed ze ook geen moeite meer om iets nieuws op te bouwen, niet bij de achterlijke mensen in ieder geval. Mensen waren ontrouw, ze veranderden om de vijf minuten van gedachten. Waardeloze gevallen. Uiteindelijk eindigde ze het muziekstuk plechtig, met het aanslaan van de laatste slotakkoorden. Een beetje verdwaasd keek ze om zich heen, ze was bijna vergeten dat ze op school was. Toen merkte haar gifgroene ogen plotseling het gestalte op dat tegen de deuropening stond aangeleund. Haar ontspannen houding verschoot meteen en ze trok haar vingers snel terug van de ivoorwitte toetsen, alsof ze zich gebrand had aan de piano. Venijnig staarde Vesper in de violetkleurige ogen van de jongen, die ze herkende als iemand die waarschijnlijk bij haar in de klas zat. Zijn compliment ging langs haar heen en haar felle blik dwaalde even af naar haar tas en schoenen die daar ook ergens in de buurt lagen neergesmeten. “Hoe lang sta je daar al?” klonk haar zangerige stem, met het oude vergeten Italiaanse accent. De achterdocht was duidelijk in de intonatie te horen en anders was deze wel duidelijk van haar gezicht af te lezen. Oh, Vesper zag iedereen als haar persoonlijke vijand, maar vooral de mensen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





Don't you know you're toxic Empty
BerichtOnderwerp: Re: Don't you know you're toxic   Don't you know you're toxic Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Don't you know you're toxic
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» A little to short, dont you think?

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Your Fate :: School :: Schoolgebouw-
Ga naar: