Yokuzo Gokuyin-sama

Om wat extra geld te verdienen had ze een parttime baante genomen bij het cafe, gelijk uit school ging ze er heen om de jonge gasten te verwelkomen, vooral pubers vonden het leuk. Ze duwde de deur open en ging naar de kleedkamers waar ze haar kleren aandeet om in te 'werken'. Ze zuchtte, ze had niks met dit soort kleren en al helemaal niks met hun gasten exact gehoorzamen zoals ze dat willen. Daarna schudde ze haar hoofd heen en weer waarbij haar haren sierlijk langs haar schouders en rug vielen. Vervolgens liep ze uit de kleedkamer richting de zaal waar verschillende jongere zaten. ,,Meisje! Kom, kom" klonk er een stem ze moest gehoorzamen dus liep ze maar naar hem toe. ,,Gokuyin-sama" zei ze en maakte een buiging voor de gast, de jongen was een beetje dronken aan z'n gezicht te zien. Ze hield niet van dit soort gasten. ,,Kom maar" zei de jongen en maakte gebaren dat ze moest komen, ze voelde zich ongemakkelijk nu.. De jongen trok haar op de bank en ze viel naast hem neer met een gespannen blik keek ze hem aan ,,Kya" riep ze toen ze omver getrokken werdt. Dit was nou wat ze zo haatte aan deze plek. ,,Nu ben ik je meester.." ze voelde zich nu nog ongemakkelijker.. ,,Sorry meneer maar deze service hebben we hier niet" sprak ze en wou overeind komen maar werdt weer naar de bank getrokken. Ze beet op haar lip, misschien was dit het enigste wat ze kon doen maar aan de andere kant kon dat niet hier voor alle mensen. En als ze hem zal slaan zal ze vast ontslagen worden. Ze was aardig hulpeloos en zwak nu.. Toch beet ze door en keek hem aan, ze deet haar ogen dicht en iets later opende ze deze weer die een rode gloed meebrachten. Hij viel flauw, ze stond op klopte haar rokje af en liep verder..

[
En Zero]

Mensen, zo veel mensen. Ze waren allemaal hetzelfde. Hij zat in een schemerig café. Ergens in een hoekje. Volgens de jeugd van zijn school moest het hier helemaal geweldig zijn. Juist ja, er liepen een aantal schaars geklede dames rond. Zodoende gekleed dat Zero wel wist waarom die gasten zo graag hier kwamen. Hij hoorde jongens lallen en schreeuwen naar één van de meisjes. Een jonger meisje, jonger dan hij was. Zeker één, twee jaar zo als hij dat zo kon schatten. Een jongen riep haar en ze kon enkel maar gehoorzamen. Ach wat zou het ook al die mensen. Stelletje idioten ze verprutsen hun eigen leven. Vandaar dat ze niet zo oud werden. Al helemaal als je dat met hem vergeleek. Hij was al zeker tweehonderd jaar zoals hij was. Al bijna tweehonderd jaar bleef hij zeventien. Wat inhield dat hij niet lang op dezelfde plaats kon blijven. Zero zuchtte en wilde opstaan om de donkere nacht op te gaan zoeken tot hij het meisje weer in de gaten kreeg. Ze zat naast de jongen, een kort moment tussen hen beiden en hij viel flauw. De gasten om hem heen keken bezorgd op en verzamelden zich rond hun maat. Hun dachten vermoedelijk dat hij gewoon niet tegen de drank kon. Zero wist wel beter. Sneller dan het licht stond hij op en in een flits stond hij naast haar. Pakte haar bij haar arm en trok haar de schaduw van zijn hoekje in. In dat korte moment flitsen zijn ogen rood op. Hij wist wat ze was. Wie had dat nou kunnen denken. Nog een vampier in dit eens zo saaie stadje. ”Goed werk” was het enige wat hij zei met zijn lage, aangename maar ijskoude stemgeluid. Even keek hij haar weer doordringend aan, nam haar goed op. Vampier.. Zou dat betekenen dat er meer waren. De mensen hadden lekkere geuren dat kon hij niet ontkennen, onbewust staarde Zero naar een meisje dat dichtbij stond. Hij staarde niet naar haar omdat hij haar nou zo aantrekkelijk vond. Nee ze róók lekker. Verlekkerd staarde hij naar haar nek. Het was alweer lang geleden. En hij had dorst. Opnieuw weerglansde het rood door het violet van zijn ogen, zijn lip trok hij iets op waardoor zijn scherpe snijtanden zichtbaar werden. Hij had dorst, en niet zo’n beetje ook.

Mensen verzamelde zich rond de man, daar was ze tenminste van af. Voorlopig en hopelijk voor eeuwig maar ze had nog een heel leven tegaan. In tegen stelling tot de meeste vampieren hier was ze écht 14 jaar en geen 100 of iets in die richting. Ze sperde haar ogen open toen ze aan haar arm meegetrokken werdt de schaduw in een rode flits zag ze even, maar genoeg om te weten dat dit haar soortgenoot was. De menigte had tenminste niets door.. ,,Goed werk" klonk de ijskoude stem van hem. Ze grijnsde en draaide haar hoofd om schuin naar boven naar de jongen. Hij kwam haar bekend voor, te bekend.. Wie was het ookalweer? Kiru Zero! Vele meisjes vonden hem geweldig maar persoonlijk was het niet zo van 'KYAA' als de meeste fangirls. Hij was zeker anderhalf hoofd langer dan haar, misschien nog langer. ,,Ik had altijd al een vermoeden gehad dat jij ook een Vampier was.. Kiryu-kun" zei ze grijnzend terwijl ze hem aankeek een rode gloed verscheen in zijn ogen en ze zag de scherpe hoektanden van hem. Maar ze besteedde er niet super veel aandacht aan, het was dan ook normaal voor haar. Heel normaal. ,,Heb je dorst?" zei ze charmant en aantrekkelijk terwijl ze het haar bij haar nek vandaan haalde, en charmant een beetje schuin naar voren keek. Maar daarna liet ze haar hand en haar weer hangen en keek hem aan terwijl ze achterovergebogen stond en naar hem keek. Snel veranderde ze weer van houding maar bleef hem aankijken, ze sloot haar ogen waarna die kort dicht bleven maar daarna weer opende met een rode gloed erin. Ze glimlachte vervolgens even met haar ogen gesloten..

Het was lang geleden dat hij het bloed van een mens had gedronken. Iets wat hij zichzelf al enige tijd geleden had verboden. Maar het was zo verleidelijk, zo aanlokkelijk. Abrupt wendde hij zijn hoofd af om het meisje tegenover hem recht aan te kijken. Kende hij haar al? Wist hij haar naam? Nee, hij groef nog eens in zijn geheugen. ”Niets is zoals het lijkt” weerklonk zijn lage, aangename stem koud. Niemand kende hij bij naam. Tot sinds kort. Toen hij Abigail en Amy had ontmoet. Twee meiden die toch net iets anders waren als de rest. En aangezien Zero zo zijn vermoedens over die twee had, had hij hen maar wat gezegd. Het was niet veel maar wel wat. En dat was eigenlijk al uniek te noemen. Maar deze dame hier zo tegenover hem wist ook wie hij was. Eigenlijk ook niet zo gek. Aangezien hij onbewust enorm populair was op school. Op een groep jongens en meisjes na dan. Die waren ook anders dan de random leerlingen. Hij vond ze stinken. Had onbewust al een ongekende hekel aan hen. Vuur welde op in zijn blik wanneer hij ze tegen het lijf liep op de gang. Zero wist wat het waren maar zei niets. Het was iets waar hij al bang voor was geweest. Ze waren hier. Nu ook al hier. Zijn hand die op een houten stoel rustte balde zich tot een vuist en het hout kraakte, versplinterde. Zijn woede was iets wat hij nog moest leren controleren. Anders zou hij nog eens iets doen waar hij later spijt van zou krijgen. Maar wat kon hem nou eigenlijk gedaan worden? Zijn aandacht werd echter getrokken door de verleidelijke woorden van het meisje. Wát zei ze daar? Om haar woorden nog eens extra kracht bij te zetten ontblootte ze haar hals voor hem. Haar hals, zo aanlokkelijk. Hij kon de geur van bloed al bijna ruiken. Kon het stromen van het bloed door haar aderen al bijna horen. Verlekkerd likte hij eens langs zijn lippen. Pakte met zijn ijzersterke blik haar bovenarmen vast en boog zich voorover. Zijn mond opengesperd waarbij zijn slagtanden ontbloot werden. Ze stond in de perfecte houding. Hij hoefde zijn tanden alleen maar in haar nek te zetten en hij.. Zijn adem streek langs haar hals. Nee! Hij zette een stap achteruit. Verslapte zijn greep op haar bovenarmen en keek haar toen doordringend aan. Waar was ze mee bezig? Het zou gevaarlijk voor haar worden wanneer ze hem haar bloed zou laten drinken. Maar de verleiding was groot. Zéér groot.

Een kort moment schrok, nee ze was eerder verbaasd. Toen hij in de houten stoel kneep die versplinterde, een grijns krulde haar lippen. Een heel klein beetje maar.. De kleine grijns bleef niet voor eeuwig haar lippen betoveren en ze hield haar mondhoeken weer normaal, schuin achteruit omhoog kijkend naar Kiryu. Ze draaide haar hoofd langzaam naar voren terwijl ze een warm gevoel in haar nek voelde, het was de adem van Kiryu. Hij was een vampier, maar die conclusie had ze al een stuk eerder besloten. Ze verbaasde zich over zijn reactie, hij stapte achteruit terwijl de blik op haar bovenarmen verslapte toch drong zijn blik haar écht aan.. Ze grijnsde waarbij de puntjes van haar witte hoektande zichtbaar werden. Langzaam zette ze een stap achteruit en met haar linkerhand streek ze langs Kiryu's arm en toen naar zijn hand en pakte die vast zijn hand was nog steeds om de stoel gesloten. Ze liet haar lichaam tegen zijn borst aanvallen hij was zeker een stuk langer dan haar wat vooral nu zeer opvallend was. Haar ogen kleurde rood en ze ging langzaam op haar tenen staan. Haar bloed begon sneller te stromen, ze had vandaag én gisteren nog geen slok bloed op. Idioot die ze ook was. Haar adem raakte de nek van Zero en ze stak haar tong uit en ging langzaam langs de geschikte plek op zijn nek. Het liefst wou ze nu haar tanden in zijn nek zetten, maar ze hield haar natuur in. Thuis moest ze maar drinken, haar eigen schuld. Ze beet op haar lip een smaak van bloed vormde in haar mond. Ze grijnsde en ging nog iets meer op haar tenen staan en likte nogmaals langs zijn nek... .. Langzaam en moeiteloos gleden haar hoektanden in zijn nek, ze dronk. Wat was het verrukkelijk. Dit bloed, ze had eigenlijk nog nooit zulk bloed geproeft. Het had een vreemde smaak, ze kon niet uitvinden wat het was maar een emotie had het gevuld.. Ze hield langzaam haar tanden uit zijn nek en keek hem toen aan met haar rode ogen, een rode straaltje bloed stroomde uit haar mond langs haar kin..

Zijn blik bleef op haar gericht. Onlosmakelijk staarde hij haar aan. De blik in haar ogen, wat wilde ze? Ergens wist hij het wel. Voor velen was Zero altijd anders geweest. Meiden noemden hem van een andere dimensie. Misschien was dat ook wel zo. Maar hij was gelukkig geen alien. Nee hij was misschien iets wat in hun ogen nog veel erger was. Een waar monster. Ze moesten eens weten dat het een vampier was waar ze op geilden. Maar Zero liet ze maar in de waan dat hij een ‘doodnormale’ jongen was om geen onrust te zaaien. What the hell het was zo saai hier geweest al enige jaren. En nu, zomaar stroomden de vampieren toe. Hij kon ze ruiken. Hun geur was anders dan die van de mensen. Beter, genuanceerder . Van een hogere klasse. Want Zero ontkende het niet dat hij mensen als minderwaardige, nutteloze bloedbanken zag. Want jammer maar helaas als hun er niet waren zou hij niet in zijn behoefte kunnen voorzien. Bloed. Uiteindelijk was het de ‘rode’ draad door zijn leven. Vanaf de dag dat hij geboren was. Die dag had al rood gekleurd. Het pad dat hij bewandelde was donker, eenzaam. Maar hij genoot ervan. Was geboren in schaduwen, mensen noemden hem en zijn ras monsters. Toen Sakura grijnsde ontblootte ze haar scherpe hoektanden. Damn hij moest zich inhouden. De druk werd hem bijna te veel. Zero keek toe hoe ze een stap achteruit zette waarna ze haar hand langs zijn arm streek. Kiryu verstijfde voor een moment maar hervond zich toen weer. Tot ze haar lichaam tegen zijn borst liet aanvallen. Zijn adem stokte bij de geur van deze vrouwelijke vampier. Hij likte een langs zijn lippen en zijn ogen kleurden rood. Hij was een stuk groter dan haar. Zeker anderhalve kop groter. Toch ging ze op haar tenen staan, haar adem streek langs zijn hals. Zero bleef staan, net toen hij zijn ademhaling weer onder controle had stokte die weer toen ze haar tong langs zijn hals voelde. De greep op haar arm verstrakte en zijn andere hand omarmde haar andere arm nu ook. Hij voelde hoe haar tanden in zijn huid zonken en hoe ze van zijn bloed dronk. Hoe ze er van genoot. Zero sloot zijn ogen maar bleef staan. Sakura nog altijd tegen hem aan. Haar bloedrode ogen vonden de zijne die nu ook rood opgloeiden. Met zijn duim veegde hij het bloed uit haar mondhoek en likte het toen van zijn vinger af. Daarna pakte hij met beide handen haar bovenarmen en drukte haar tegen de muur. Zijn blik was vol lust. Weer streek zijn adem langs haar hals. Hij kantelde haar hoofd wat zodat haar hals mooi bloot kwam te liggen. Zijn tong roerde haar hals, adrenaline pompte door zijn aderen en toen liet hij zijn tanden in haar hals zakken. Haar bloed deed hem goed. Zacht kreunde hij en sloot genietend zijn ogen. Het kostte hem moeite te stoppen. Als hij kon zou hij haar nog leeggezogen hebben ook. Maar dat deed hij niet. Omdat zijn onderbewust zijn er ook nog was. Toen hij uitgedronken was droop het bloed uit zijn mondhoeken. Zijn ogen, bloedrood leken op te lichten in de duisternis. Zijn ene hand had hij nu tegen de muur gezet. Zijn hoofd gebogen. Zero keek haar niet aan. Maar leek te trillen. Wat had hij gedaan? En hij had er nog van genoten ook. Hij zette weer een stap dichterbij en keek Sakura doordringend aan. Likte het bloed van haar hals en keek haar toen weer aan. Dit was alweer té lang geleden geweest.

Haar leven was saai geweest, ze deet het maar met simpele bloedzakken het was zeker heél lang geleden dat ze bloed gedronken had van een m.. Vampier. Ze likte haar lippen af waar nog een beetje bloed op zat. Dit was beter bloed, beter dan die bloedzakken en zeker beter dan die van de mensen. Ze had buiten Kiryu-kun één keer bloed gedronken van een vampier. Hun bloed smaakte anders en het was uniek ieder had zijn eigen emotie erin maar ze kon niet uitvogelen wat, wat was. Maar zijn bloed.. Het was koud, en bitter. Hetzelfde als de eenzaamheid die vampiers in deze wereld leefde. Ze keek starend voor zich uit met deze gedachte in haar hoofd toen ze een steek in haar rug en armen voelde. Kiryu-kun had haar tegen de muur geduwd en hield haar armen stevig vast, maar pijn had ze geen last van. Althans niet van dat kleine beetje, ze voelde zijn vinger langs haar kin gaan om het bloed, wat hij daarna zelf opdronk. Ze voelde zijn warme adem tegen haar nek en liet haar hoofd gehoorzamen een beetje opzij kantelen en maakte en beweging met haar hoofd zodat haar haar uit haar nek geveegd werdt. Langzaam gleden zijn tanden in haar nek, andersom was het natuurlijk fijner maar toch.. Ze genoot toch van het gevoel dat het bloed uit haar lichaam gezogen werdt voor vampiers was het dan wel niet dodelijk. De violetkleurige ogen die haar aanstaarde waren langzaam bloedrood gekleurd, de greep om één van haar armen verslapte en haar arm viel naar beneden terwijl Kiryu-kun's hand naast haar hoofd tegen de muur stond. Ze voelde zijn tong het bloed van haar nek weglikken, Hij trilde, Sakura glimlachte naar hem en voelde aan haar nek. Ze hief haar hand op en streelde langzaam zijn wang terwijl haar hoofd nog steeds schuin was en een dromerige glimlach rond haar lippen gekruld was. Er waren steeds meer van haar soortgenoten in deze stad, meer en meer..

Bloed drinken van een andere vampier. Het was lang geleden en had zijn dorst bijna meteen gestild. Het bloed van een vampier was zo anders dan dat van een mens. Het bevatte emotie van diegene, gaf de drinker kracht. Het bloed van een mens was zoet en voedzaam. De geur alleen al maakte menig vampier gek. Toch genoot Zero niet van elk bloed. Ook bij mensen waren de smaken verschillend, echter kon je vaak van een afstandje wel ruiken of het bloed lekker was of niet. Dat had te maken met ervaring. En die had hij ondertussen wel genoeg opgedaan. Van zoveel verschillende mensen had hij ook bloed gedronken. Zelfs van de koning van Engeland zo’n honderdtwintig jaar geleden. Nee, hij had haar niet gedood. Ze had het zelfs niet eens gemerkt aangezien het allemaal in haar slaap gebeurd was en Zero uiterst zorgvuldig was met bewijsmateriaal. Niemand, geen enkel mens mocht dan ook te weten komen dat hij en zijn soort werkelijk bestonden en geen fabeltjes waren. Zero trok zijn neus op, naast deze twee vampieren was er nog een fabeltjesdier hier. De vieze geur van natte honden dreef zijn neusgaten binnen. Wolven, weerwolven. De natuurlijke vijand van de vampieren. Al jaren, nee eeuwen lagen ze al in oorlog met de ander. Wat Zero deed wanneer hij oog in oog kwam te staan met een weerwolf? Het gevecht aangaan natuurlijk. Daar schrok hij absoluut niet voor terug. De haat voor die soort was onmogelijk groot. En daar had Zero een reden voor. Het waren die vieze, vuile schepsels dat van gedaante kon veranderen die zijn ouders hadden afgeslacht en tevens de dood van zijn broertje op hun geweten hadden. Hij had beloofd hen te wreken en dat zou hij doen ook. Zijn hoofd zou bijna uit elkaar knappen van al die gedachten en al wat net gebeurd was en gebeurde. Hij voelde hoe Sakura zijn wang streelde. Even spande hij zijn spieren aan en verstijfde. Die aanrakingen, hij was het niet gewend. Hij liet haar los en stapte achteruit, zijn ogen nog altijd bloedrood. Misschien was het beter dat hij ging. Ze zouden elkaar zeker nog wel tegen komen. Haar geur vergat hij niet meer. Net zoals de smaak van haar bloed. Zero likte nog eens langs zijn lippen en liet toen zijn rug tegen de muur aanvallen. Vanuit die positie keek hij naar Sakura die een dromerige glimlach op haar gezicht had. Na al die jaren alleen was hij gezelschap niet gewend. En aangezien Zero afstandelijk was en niet bepaald gericht was op anderen en absoluut geen spraakwaterval was stond hij daar maar zei niets. Omdat hij niks wist om te zeggen.

[ghehe precies 444 woorden xd]

Vampiers en weerwolven steeds meer van deze twee soorten kwamen deze stad binnen. Waarom kwamen ze naar dit punt? Wat trok alle vampiers zo aan, wat is zo geweldig aan deze stad? Zij wist het niet, ze had hier al jaren gewoond maar niks had haar aandacht getrokken en ze voelde er ook niks bij. Dus waarom? Ze schudde haar hoofd heen en weer vervolgens keek ze Kiryu-kun recht in zijn ogen haar blik straalde verwardheid uit evenals eenzaamheid. Ze pakte haar hoofd vast en keek naar de grond dit was niks voor haar, ten eerste waarom veranderde haar karakter zo snel? Ze voelde de greep om haar armen slapper worden en opene haar ogen verder en liet haar armen weer vallen Kiryu-kun zetten een stap achteruit. ,,Kiryu-kun" sprak ze langzaam met haar zuivere stem. Een ongemakkelijk gevoel kroop naar boven snel schudde ze haar hoofd door elkaar hopend het gevoel weg te krijgen ze snakte naar iets. Nee niet snakken het was eerder alsof ze iets wou zeggen maar of ze het zou kunnen zeggen was een vraag. Maar haar andere kant zei dat ze het zou moeten zeggen toch was dat onmogelijk.

In één moment ontspande ze haar lichaam en keek hem normaal aan met haar mond een kleín beetje open. ,,Laten we ergens anders heen gaan" sprak ze uiteindelijk zacht terwijl ze naar haar voeten kreeg die vastgenageld aan de grond stonden. Ze praatte niet veel, op dit moment al helemaal niet. Soms, heel soms kon ze aan één stuk door kletsen maar nu was dat het laatste wat ze zal doen. Kiryu-kun was anders dan de meestte, stil en mysterieus en praatte bijna niet. Daarom hield ook zij haar mond gesloten..

Wat hij gedaan had kon hij niet meer ongedaan maken. Hoe graag hij dat soms ook zou willen. Dingen gingen zoals ze gaan en daar was niets tegen in te brengen. Was dat wat men het lot noemde? Betekende dat dan dat je zelf geen spil was in het spel dat gespeeld werd? Dat kon toch niet. Er moest iets anders zijn. Want hij vulde toch echt wel zijn eigen leven in. Dat had niets met toeval of het lot te maken. Nee, hij geloofde niet in het lot, de toekomst en toeval. Dingen gebeurden vast wel omdat ze moesten gebeuren maar het was aan jezelf de keuze wat je met zo’n situatie zou doen. Net zoals Zero op dit moment. Het liefste was hij nu gewoon gegaan. Weg uit dit donkere café, hoewel hij zich in het donker best op zijn gemak voelde. Maar toch. Hij had van een andere vampier gedronken. Dan kan je vragen, is dat erg? Nee, helemaal niet eigenlijk. Maar toch, hij had zichzelf voor genomen geen bloed maar van iemand te drinken op die manier. Aangezien er ook andere oplossingen waren. Zijn violetkleurige ogen gleden weer naar het bruinharige meisje. Wat zou zei nu denken? Hij voelde hoe ze naar iets snakte, hij voelde het maar kon niet verklaren wat het nou was. Keek haar onderzoekend aan. Kijkend of hij meer over haar te weten kon komen. Tot hij haar zag ontspannen. En onbewust ontspande hij zijn spieren ook. Keek haar doordringend aan en knikte toen hij haar voorstel hoorde. Pakte haar arm vast en nam haar mee naar buiten. Negeerde het roepen van haar baas en wierp hem een ijskoude blik toe. Zolang ze hier maar weg konden. Eenmaal buiten draaide hij haar naar zich toe zodat ze elkaar aan keken. ”Waar wilde je heen gaan..?” zijn stem koud en toonloos. Automatisch gleden zijn handen weer diep zijn zakken in. Het was lang geleden dat hij iets met iemand anders had gedaan. Aangezien hij altijd alleen was. Zero draaide zich met zijn handen in zijn zakken om en staarde naar de donkere hemel bezaait met sterren en de grote, volle maan.

Voor dat ze het door had voelde ze een greep rond haar pols die haar naar buiten sleurde haar baas keek haar boos aan. Niet dat het haar kon schelen die vetklap kon daar maar blijven zuipen aan dat beetje geld had ze toch niet veel. ,,Waar wilde je heen gaan..?" klonk zijn koude stem, zo koud als de sneeuw in het Noorden.. ,,Ergens zonder mensen" meer woorden verlieten haar mond niet ze keek enkel naar de grond terwijl haar blik getrokken werdt door de lichtbron van de nacht; de maan. Ze stelde vondt het fijn om bij haar soortgenoten te zijn, waarom? Dat wist ze niet toch had ze een fijn gevoel hier, bij hem. Aan liefde kon ze niet denken, wat was liefde? Buiten dat liefde zorgde enkel voor nog groter verdriet. Ze beet op haar lip en er stroomde een straalde bloed van haar kin, snel veegde ze met haar vinger het bloed van haar kind en likte het van haar vinger af. Heerlijk dat bloed, al was het bloed van andere smakelijker dan je eigen bloed..
Haar donkerblauwe ogen keken de hemel aan, al die jongere die hier rond slenteren weten niet wat voor gevaar op de loer ligt in de steden. Gewoon omdat ze dom zijn en denken dat het allemaal een spelletje is als ze oog in oog met een ware vampier zijn van hoofd tot teen. Een grijns sierde haar lippen, er waren slimmere mensen. Helaas die domme mensen konden haar nog is plezier op leveren, gezellig.